FanFic.nl

Subtropische verrassing

Hoofdstuk 15

“Urs, wat is het hoog hier. Wow, een fantastisch uitzicht. Ik zie land daar wat is dat?”� Urs kijkt in de aangegeven richting.
“Dat is nog steeds Italië. Om precies te zijn, we zitten ter hoogte van de hak. Daarachter ligt de havenstad Otranto.”�
“Prachtig om te zien”� zegt Annika de reling vast pakkend. Urs komt achter haar staan en slaat vrijpostig zijn armen om haar middel. Hij weet niet hoe hij moet verwoorden wat hij voor haar voelt daarom probeert hij haar op een andere manier, zijn gevoelens duidelijk te maken. Hij begint haar kusjes in haar hals te geven.
“Urs”� roept Annika verschrikt uit: “Laat dat.”� Urs doet net of hij haar niet hoort. Hij heeft zich voorgenomen haar te overtuigen van zijn liefde. Hij draait haar om en verstevigt zijn greep om haar middel.
“Urs ben je helemaal gek geworden? Laat dat”�.
“Ja, maar Annika ik moet met je praten het is dringend.”�
“Jij praat niet, jij probeert me te kussen”� geeft Annika terug.
“Ik weet niet hoe ik moet beginnen, maar ik kan jou niet meer uit mijn hoofd zetten. Ik heb je aangenomen en tijdens dat eerste gesprek al was ik zo van jou onder de indruk, dat ik de hele tijd aan je heb lopen denken. Nu ik bijna twee weken hier ben met jou weet ik niet meer wat ik moet doen om jou te laten blijken dat ik van je houd.”�
“Ho stop jij eens even kereltje”� roept Annika verschrikt uit. “Mag ik hier ook nog wat op zeggen?”�
“Ja natuurlijk mijn lieve schat, zeg het maar.”�
“Grrrrrr, ik ben jouw schat niet”� Annika zucht.
“Ten eerste”� steekt ze van wal. “Vind ik het erg fijn om met jou samen te werken. Daarbij is het natuurlijk prettig als je het goed met elkaar kunt vinden. Ik dacht dat wij in die korte tijd eigenlijk wel vrienden waren geworden. Althans na die slechte start met die massagetafel.”� Urs glimlacht.
“Maar nu ga je toch echt de verkeerde kant op”�gaat ze verder. “We hebben een leuke uitstapje naar Napels gemaakt en als ik daar nu aan terug denk, had je toen al te hoge verwachtingen van ‘ons’. Urs mijn gevoelens voor jou zijn niet dezelfde dan die van een stel dat van elkaar houd. Ik mag jou heel graag maar ik zie je meer als een broer van mij. Dus laat dat schat en die kussen alsjeblieft achterwegen. Ik ga terug nu, want ik heb je gezegd wat ik jou moest zeggen.”� Annika draait zich om en loopt richting trap. Urs staart haar na en denkt koortsachtig na.
“Ze houdt niet van hem? Dat kan toch niet. Dat mag niet. Zij hoort bij hem. Hij gelooft het niet, is er een ander?”� Vragen, vragen en nog eens vragen. Snel loopt hij haar achterna en pakt haar bij haar pols.
“Annika ik smeek je, wacht.”� Annika draait zich.
“Ja Urs wilde je nog wat zeggen?”�
“Ja , ik…….. ik houd van jou en ik zal je dat ook bewijzen, wij horen bij elkaar. Dat weet ik zeker”�. Hij probeert haar weer te kussen. Annika zet haar handen tegen zijn borst om hem weg te duwen.
“Urs, niet doen. Laat dat alsjeblieft.”� Ze duwt Urs echter niet naar achteren, want die staat stevig. Doordat ze zich tegen hem afzet duwt ze zichzelf uit evenwicht. Ze wil een stap naar achteren doen, maar daar is niets meer. Ze valt achterover. In haar val probeert ze nog ergens een reling vast te pakken. Ze voelt een hevige pijn in haar rug en dan wordt alles zwart.

Carlos zit in zijn hut te werken als hij opeens een doffe klap hoort.
“Wat is dat? denkt hij. Hij staat op om polshoogte te nemen. Het lijkt wel of iets op het één na hoogste dek is gevallen. Hij loopt zijn hut uit en neemt de trappen, met twee treden tegelijk, naar het bovenliggende dek. Daar aangekomen ziet hij Urs geknield zitten. Hij moppert in zichzelf. Zo te zien is hij kwaad. Snel gaat Carlos naar hem toe.
“Urs ben je gevallen?”� Als hij dichterbij komt ziet hij dat Urs niet alleen is. Annika ligt roerloos op de grond.
“Urs wat is er gebeurd?”� Zijn hart bonkt als een waanzinnige. “Annika, lieveling”� roept hij verontrust uit. Geen antwoord. Snel haalt hij zijn telefoon uit zijn broekzak en belt 111, het nummer van de scheeparts, Jon Thompson.
“Jon, ik heb je nodig op dek één, volgens mij heb ik hier iemand bewusteloos.”�
“Carlos, ik ben zo bij je.”� Carlos knielt naast Annika en controleert haar ademhaling en hartslag.
“Urs vertel me alsjeblieft wat er gebeurt is.”� Hij pakt zijn vriend bij zijn schouders en schudt hem door elkaar. “Wat is gebeurt?”� herhaalt hij. Urs kijkt hem verdwaasd aan.
“Ze houd niet van me”�. Hij blijft dat zinnetje herhalen.
“Mijn god”� denkt Carlos: “Wat is hier gebeurd?”� Annika bewusteloos en Urs in de war.
“Jon gelukkig dat je er bent.”� Jon begint gelijk Annika te onderzoeken. “Ze is bewusteloos, heeft een hoofdwond op haar achterhoofd. Voor zover ik het kan over zien geen gebroken armen of benen.
“Wat mij zorgen baart is haar rug. Daar is ze zo te zien op gevallen.”� Jon kijkt omhoog en dan naar Carlos.
“Ze is toch niet van het helikopterplatform naar beneden gevallen?”� Carlos kijkt de trap omhoog.
“Laat dat niet waar zijn”� kreunt Carlos.
“Carlos regel jij gelijk een trauma-helikopter? Zij moet dringend naar een ziekenhuis?”� Snel pleegt Carlos het telefoontje. Het is maar goed dat 112 in heel Europa voor dringend hulp nodig, staan. Urs zit nog steeds op zijn knieën voor zich uit te brabbelen. Carlos loopt naar hem toe en slaat een arm om zijn vriend heen. Hij kijkt Jonvragend aan.
“Wat doen we met hem?”�
“Ik denk dat we hem maar beter mee kunnen nemen naar het ziekenhuis, volgens mij verkeert hij in schoktoestand.”� Boven hen land, na, een kleine tien minuten, de helikopter op het heliplatform. Een arts en twee verpleegkundige zorgen voor Annika, dat zij voorzichtig op een brancard gelegd wordt. Eén van de verpleegkundige neemt Urs onder zijn hoede. Carlos spreekt met de arts af, dat hij later op de dag contact houdt over zijn beide crew leden.
“Jon ga jij maar mee en houdt me op de hoogte.”�

Als de dames terug zijn uit de sauna stelt Seb voor om met zijn vieren te gaan kegelen. Claudette lacht.
“Leuk dat doen we, gezellig.”� Seb grijnst hij kan namelijk heel goed kegelen. Hij is in de mood om die David eens te verslaan.
“David kun je kegelen?”� vraagt hij poeslief.
“Nou”� zegt David. “Als dat zo iets is dan bowlen, dan denk ik wel dat ik dat kan.”� Druk kletsende gaat het viertal op pad.
“Zeg Seb hoe is het met jullie nummer? Lukt dat een beetje?”� vraagt Claudette. Seb kijkt naar David en trekt vervolgens een geheimzinnig gezicht.
“Als je eens wist welke mooie zwoele stem ik heb fluistert hij in haar oor.”� Claudette schatert het uit. “Ik kan bijna niet wachten tot zaterdag.”�
Ondertussen gaat alles zijn gewone gangetje aan boord. Er zijn maar weinig mensen die hebben meegekregen, wat er op het bovendek gebeurt is. Carlos heeft in allerijl het dek laten schoon maken en het vervolgens de boel afgezet. Hier komt voorlopig niemand meer op. Hij wil eerst weten, hoe dit heeft kunnen gebeuren.

Annika is inmiddels overgebracht naar het ziekenhuis van Otranto. Daar buigen diversen specialisten zich over haar. Na urenlange onderzoeken, kunnen ze nog niet veel meer zeggen. Annika blijft bewusteloos. Haar hoofdwond is gehecht en ze is al in de scan geweest. De neuroloog is bang dat haar rug er niet ongeschonden vanaf is gekomen. Hij vreest een dwarslaesie. Ze zal eerst bij bewustzijn moeten zijn, voor de overige onderzoeken. Jon praat met de neuroloog over zijn bevindingen.
“Dat ziet er niet best uit collega.”�
“En is er al naar dhr. Bühler gekeken?”� vraagt Jon.
“Ja, die houden we even hier want hij is ernstig in de war.”�
“Goed”� zegt Jon. “Dan laat ik me terug brengen aan boord om verslag aan de kapitein uit te brengen. Ik ga eerst nog wel even kijken bij dhr. Bühler.”�

Urs is nog steeds in de war. Jon klopt hem op de schouder.
“Urs ze willen jou een paar dagen hier houden, dat is beter voor je.”�
“Houd niet van me”� mompelt Urs weer. “Mijn schuld, Annika.”�
“Nee Urs, het is niet jouw schuld het was een ongeluk”� probeert de arts hem gerust te stellen.
“Mijn schuld”� zegt Urs weer “Annika is dood”�.
“Jongen toch”� roept de arts uit. “Annika is niet dood, ze is hier in het ziekenhuis.”�
Jon heeft het zo te doen met zijn collega. Er komt een verpleegkundige binnen die Jon een teken geeft om te gaan.
“Hij krijgt een kalmerend middel”� fluistert de zuster.
“Urs alles komt goed jongen dat beloof ik jou. Ik kom gauw terug. Goed?”� Urs reageert niet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.