Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Life can be very unfair! (AF) » Hoofdstuk 17
Life can be very unfair! (AF)
Hoofdstuk 17
De dag van Emma's begravenis is aangebroken. De jongens, Rachel en ik zijn er kapot van. De jongens hebben voor één maand hun optredens afgezegd en ik heb gezegd tegen Simon dat ik voor een maand niks opneem of optredens wil doen. Gelukkig begreep hij dat. Op Twitter kreeg ik gelijk allemaal berichten van fans dat ze het verschrikkelijk vinden en me sterkte wensen. Dat waardeer ik echt heel erg. Ze leven allemaal met me mee. En ik kan het maar niet verdragen dat ze er niet meer is...Ik zucht en stap uit de auto gevolgd door mijn familie, de jongens en Rachel. Rachel is sinds ik haar ken een steeds betere vriendin geworden. Ze gaat met alles mee en ze steunt me met dit verlies. We gaan ergens naar binnen en nemen plaats. Ik zucht nog eens diep en kijk naar de kist van Emma. Daarna kijk ik de zaal in waar iedereen zit te huilen.
,,Ik wil graag nog wat zeggen. Ik heb het opgeschreven en ik hoop dat ik het allemaal op kan lezen." Zeg ik en vouw bibberend het papiertje open. ,,Lieve Emma, gisteren ben jij naar de hemel gegaan. Nu zal je nooit meer naast ons staan. Ik voel me heel alleen. Zo zonder jou om me heen, maar in gedachten blijf je altijd bij mij. Jij staat voor altijd aan mijn zij, jouw afscheid ging veel te snel. Zelfs voor de laatste keer vaarwel. E-E-Emma..." Tranen vullen mijn ogen en even stop ik met voorlezen. Louis komt naar me toe, gaat naast me staan en pakt mijn hand. Dat helpt wel en ik hou het briefje weer omhoog: ,,Emma ik mis je. Je lach, je grapjes en je vrolijkheid. Was je nu maar hier bij mij!" Dan loop ik naar de kist en val op mijn knieën ervoor en barst in tranen uit. Louis gaat bij me zitten met zijn armen om me heen.
.Tijdje later.
Emma is weg. Ze ligt daar nu ergens...ergens onder de grond? Ja, maar eigenlijk ook weer niet. Ik heb het gevoel dat ze opeens zo voor me kan springen en kinderachtig kan gaan gillen. Normaal erger ik me daar dood aan. Maar nu? Nee, ik zou het zo graag willen. Ik zou er een moord voor doen...
,,Nola, je gaat toch wel echt door met zingen?" vraagt Niall zacht. Ik knik.
,,Dat was mijn belofte aan Emma." Glimlach ik. Ik zie een traan over Niall's wang glijden en veeg hem weg. Hij kijkt me aan en we omhelzen elkaar. Horan-hugg zijn altijd fijn! Wat er ook gebeurd. Ik glimlach bij de gedachte en bevrijdt me uit zijn armen. Hij grijnst naar me en grinnikt ook. ,,Thanks Nialler! Je bent mijn beste vriend." Dan lopen we de begraafplaats af, Emma's graf achterlatend.
.1 jaar later. (Sorry, beetje veel tijdsprongen 
)
Ik hoor overal gillende fans! Ik grinnik als ik opkom op het podium. Ik ben met One Direction op tour en sta in hun voorprogramma. Normaal zou ik hier niet staan, maar ja Emma wilde dat ik hier stond... en ik wil haar wens vervullen! Genoeg gezeur! Ik moet en zal optreden voor Emma! Mijn programma:
1. What makes you beautifull (Klik!)
2. Glad you came (Klik!)
3. Feel so close (Klik!)
4. the A team (Klik!)
5. We are never ever getting back together (Klik!)
6. Sunday Morning Klik!)
7. Live while where young (Klik!)
8. Kiss you (Klik!)
9. Stay (Klik!)
10. B-e-a-utfull (original song) (Klik!)
En dan de afsluiting. Ik begin nu aan mijn derde nummer...Feel so close. Misschien denk je: Weer een cover? Dat is toch niet leuk? En dat is toch niet leuk voor de fans? Nou jawel, alle fans wilden mij covers horen zingen. Dus tja...Als ik klaar ben met mijn optreden ga ik van het podium af en ren ik backstage. De jongens komen nu op en vervullen de rest van de avond. Ik vlieg op het eten af en prop alles in mijn mond. Een uur later komt Niall erbij staan en propt ook zijn mond vol. Zo staan we een tijdje met volle mond te eten. Vraag me niet hoe ik het weg kreeg! We schieten allemaal in de lach als we elkaar aankijken. Ja, met deze jongens vijf minuten geen gelach? Dat is onmogelijk. Ik loop naar Louis en druk een kus op zijn mond. Gelukkig heb ik hem nog en de andere jongens. Ik hou echt enorm veel van ze! En ik weet zeker dat Emma dit had gewild. Ik kijk even omhoog en blaas een kus omhoog.
,,Mijn optreden was voor jou Em." Zeg ik. ,,Ik zal je nooit vergeten!" Dan lopen we de kleedkamer uit en gaan we naar huis.
Reacties:
Ik ben net nieuw en lees dit verhaal...het is echt supermooi!! Ik zit hier sirri te huilen...je schrijft echt supermooi!