FanFic.nl

Subtropische verrassing

Hoofdstuk 19

Urs is op weg naar Annika. Hij is aan het denken wat hij haar moet zeggen. In gedachten klopt hij op haar deur en gaan naar binnen.
“Hoi”� zegt hij verlegen. “Hoe is het met je?”�
“Volgens mij wel goed. Maar ga zitten Urs, ik ben blij dat je er bent. Allemaal die lieve verpleegsters hier zijn geweldig maar ik spreek geen woord Italiaans.”� Urs lacht.
“Ik ook maar een klein beetje.”�
“Hoe komt het, dat jij een beetje Italiaans kunt”� vraagt Annika belangstellend.
“Ik kom uit Zwitserland, zoals je weet, uit het kanton Luzern en daar wordt een mengsel van Duits, Frans en Italiaans gesproken. Annika, ik ben blij dat je weer bij bent gekomen, ik voel me heel schuldig aan jouw ongeluk”� begint Urs. Annika kijkt hem aan.
“Hoezo, schuldig aan mijn ongeluk. Was jij erbij?”� Urs vertelt eerlijk het hele verhaal. Annika denkt koortsachtig na, waarom kan zij zich niet herinneren wat er gebeurt is. Ze kijkt naar Urs die haar hoopvol aankijkt.
“Sorry Urs ik kan het me niet herinneren. Maar het zou zo kunnen zijn gegaan. Ik had me in ieder geval voorgenomen om jou te zeggen dat ik niet verliefd op je ben.”� Urs knikt bedeest.
“Kunnen we wel vrienden zijn? Ik mag je echt graag en ik wil heel graag met jou verder aan boord werken.”� Annika lacht als ze zijn hoopvolle blik ziet.
“Natuurlijk Brüderherz (broeder lief), als jij dat op kunt brengen mij dagelijks te zien zonder dat ik verliefd op je ben, dan graag.”� Urs lacht terug.
“Het zal niet gemakkelijk voor me zijn en als ik te ver ga tik je me maar gewoon op de vingers Schwesterherz. (zuster lief).”�
“Gelukkig”� concludeert Annika
“We kunnen er om lachen.”� Ze praten nog uren met elkaar en Urs heeft voor het eerst het gevoel iets bereikt te hebben. Hij houdt nog steeds van haar en dat is moeilijk te zijn onderdrukken, maar hij heeft haar beloofd vriendschappelijk met elkaar om te gaan en daar houd hij zich aan. Als de zuster haar hoofd om de deur steekt en zegt dat het bedtijd is neemt Urs afscheid van haar met een kus op haar voorhoofd.
“Slaap lekker Annika.”�
“Jij ook Urs tot morgen.”�

Athene, Carlos arriveert ’s avonds laat aan boord. Zijn eerste gang is naar George Briggs om te zien of alles goed is gegaan in zijn afwezigheid.
“Hé Carlos, hoe is het met onze zieke collega’s?”�
“Goed”� zegt Carlos en vertelt in het kort dat Annika bij is gekomen en dat Urs bijna uit het ziekenhuis mag.
“Hier is alles goed gegaan. De passagiers zijn nog niet allemaal terug aan boord maar de laatste worden morgenvroeg om 6 uur terug verwacht.”�
“Mooi”� zegt Carlos. “Dan neem ik zelf het commando weer over. Je weet hoe graag ik het ruime sop kies.”� George lacht.
“Dat weet ik maar al te goed Carlos. Het is een heerlijk vrij gevoel.”�

Claudette kreeg om vijf uur een telefoontje van Seb dat ze rond zes uur terug waren en of ze dan samen iets konden eten. Claudette stond net voor een Grieks restaurant en vraagt Seb.
“Willen jullie Grieks eten?”�
“Lekker”� hoort ze David van de achtergrond roepen.
“Ok”� zegt Claudette. “Ik loop wel even binnen om voor over een uurtje een tafel voor 4 te bespreken.”� Ze geeft Seb het adres van het restaurant en glipt nog snel een boetiek in. De tijd is gevlogen ze heeft nog maar 55 minuten de tijd.

Seb, David en Gerda zijn de foto’s van die middag op gaan halen. Het zijn echt leuke foto’s geworden. David heeft de hele set voor zichzelf laten afdrukken en zelfs de negatieven van de fotograaf weten los te peuteren, uiteraard tegen betaling van een flinke som geld.
Seb en Gerda hebben ieder enkele afdrukken laten maken. David loopt met Gerda hand in hand.
“Wat ben ik blij met deze foto’s van mijn Griekse Godin. Ze zijn zo mooi geworden.”�
Gerda lacht.
“Waarom moest jij de negatieven nog zo nodig hebben?”� David grijnst jongensachtig.
“Nu moet je me niet uitlachen maar die heb ik nodig om een deurposter te laten maken.”�
“Een deurposter? David jij gaat me toch niet vertellen dat jij mij in een laken gewikkeld voor de Acropolis op jouw deur gaat plakken?”� David grijnst.
“Zeker weten en wel levensgroot.”�
“Welke deur?”� klinkt het. Seb grijnst en doet er nog een schepje bovenop.
“Vast zijn slaapkamer deur.”� David kijkt gemaakt boos naar Seb.
“Moet jij weer alles verklappen?”� Dan barst het drietal in lachen uit.
“Kom we gaan eens kijken of Claudette al heel Athene heeft leeg gekocht”� zegt Seb. Zij houden een taxi aan en laten zich naar het restaurant brengen.

In het restaurant is nog geen Claudette te bekennen. De ober meldt hen dat mevrouw ietsjes verlaat is en dat er een tafel gereserveerd is voor hen. Bij de tafel staan massa’s plastic tasjes. Seb steunt.
“Claudette toch.”� De ober neemt hun drank bestelling op en zegt:
“Die zijn van mevrouw, wijzend op de tasjes.”�
“Daar was ik al bang voor”� zucht Seb. Na ongeveer een kwartier komt Claudette binnen met nog meer tasjes.
“Goede avond. Seb help eens even wil je?”� Seb moppert.
“Als ik jou ook maar even alleen laat.”� Claudette kijkt hem verbaast aan.
“Die paar boodschapjes die ik gedaan heb? Ik had nog tijd te kort.”�
Seb kijkt haar aan en weet dat hij niet lang boos op haar kan blijven.
“Ik heb je gemist vanmiddag en ik had jou zo graag in zo’n Grieks gewaad gezien.”� Claudette lacht.
“Seb heb jij in zo’n laken rondgelopen?”� Als Seb knikt schatert ze het uit. “Hemel ik heb wat gemist. Gerda hoe stond hem dat?”� Gerda wenkt haar.
“Kom zelf maar kijken er zijn foto’s gemaakt.”� Nieuwsgierig komt Claudette kijken.
“Gerda wat zie jij er prachtig uit, je bent net een echte godin.”�
“Zie je wel”� roept David. “Dat zei ik je toch.”� Claudette kijkt naar de foto’s van Seb alleen, met Gerda en met David. Die laatste foto van Seb met David is prachtig. Twee geweldige mannen, waar ze allebei een zwak voor heeft. Al is de ene onbereikbaar voor haar.
“Seb mag ik er één van jou hebben?”� vraagt ze liefjes.
“Ik heb er extra eentje voor je meegenomen”� zegt Seb en geeft haar een foto van hem en David.
“Weet je dat zeker?”� weifelt Claudette.
“Natuurlijk”� zegt Seb. “Jij houdt van mij en bent fan van David. Dat scheelt één lijstje op je nachtkastje.”�
“Jongens jullie zijn geweldig, bedankt.”� Ze geeft Seb een dikke kus.

Dr. Santori gaat kamer 16 binnen om juffrouw Bjönsson, de uitslagen van de onderzoeken te brengen.
“Goeden morgen”� klinkt het als de arts binnen komt.
“Aha, mr Bühler u ook hier? Dat treft u mag wat mij betreft naar huis. Ik bedoel natuurlijk terug aan boord. Ik zie geen reden mee om u nog hier nog langer te houden.”� Urs kijkt verschrikt.
“Ik kan Annika toch niet alleen hier laten.”�
“Ik heb de uitslagen van de onderzoeken. Vindt u het bezwaarlijk dat mr. Bühler dit hoort?”� Annika schud nee.
“Vertelt u maar dokter wat heeft u gevonden?”� Onwillekeurig pakt ze Urs’ hand en luistert gespannen naar wat gaat komen.
“Alle onderzoeken die we gedaan hebben wijzen uit dat er geen ernstige tekortkomingen zijn met u wervelkolom. U heeft heel veel geluk gehad. Wel wil ik u voorstellen in therapie te gaan. U ligt alweer meerdere dagen en ik denk dat de rug toch een klap heeft gekregen. Ik zal dadelijk even een fysiotherapeut sturen om met u het herstelplan door te nemen.”�
“Hoe lang moet ik nog hier blijven?”� vraagt Annika.
“U zou over een paar dagen wel ontslagen kunnen worden maar de oefeningen moeten gedaan worden.”� Annika knikt.
“Dat weet ik, ik ben zelf fysiotherapeute en Urs hier ook.”�
“Dokter”� roept Urs uit: “Ik beloof u dat ik alle oefeningen met haar doe.”�
“In dat geval”� zegt dr Santori. “Overleggen jullie maar met onze fysiotherapeut.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.