FanFic.nl

Dark nights and black roses || Wolfpack

Hoofdstuk 5: Reunion

*5*


Ik wist zeker dat ik in slaap gevallen was, want ik werd wakker van een het gevoel alsof iemand naar me keek. Ik rekte me langzaam uit en opende mijn ogen. geschrokken liet ik een gil los maar er werd een warme hand op mijn mond gedrukt. Ik probeerde nog te schreeuwen maar dat lukte niet want het werd gesmoord door de hand op mijn mond. Ik probeerde die eraf te rukken maar de persoon was te sterk.
‘Erin sst! Straks word mama wakker!’ hoorde de ik de dringende, sissende stem van Embry. Zodra het horen van een bekende stem hield ik stil en zocht zijn ogen. Gelukkig had ik die snel gevonden en haalde even diep adem. Ik liet zijn stevige handen los en toen hij zeker wist dat ik ook kalm was, liet Embry zijn hand zakken. Hij liep naar de lichtknop en klikte die aan. Ik kneep even mijn ogen samen door het licht en liet ze rustig wennen, toen dat was gebeurd zocht ik naar Embry die nu op zijn bed was gaan zitten.
‘Wat doe je hier?’ vroeg hij op sissende toon.
Ik fronste mijn wenkbrauwen.
‘Ik heb gewacht tot je thuis kwam. Je zou toch onderhand moeten weten dat mam je altijd door heeft’.
Ik zag hem slikken door mijn opmerking.
‘Luister Erin, ze mág het niet weten. Er zijn strikte regels die ik niet kan omzeilen. Als dat kon had ik het gedaan. Hetzelfde geld voor jou. Anders had ik het jullie al lang verteld. Maar ik moet zwijgen’.
‘Van wie?’ vroeg ik.
Embry zweeg en ontweek mijn blik. Nu wilde hij zelf niet antwoorden, bang dat ik iets zou doen.
‘Waarom loop je weg Embry middenin de nacht? Je had ook kunnen zeggen dat je weg ging’, zei ik.
Hij snoof. ‘Ja, maar zou jij het toestaan dat ik pas om zeven uur in de ochtend pas weer thuis ben?’
Geschrokken pakte ik de leuningen van de stoel vast.
‘Hoelaat is het?’
‘Iets over zeven’, antwoordde Embry luchtig.
Ik keek hem met open mond aan. ‘Embry waar ben je toch mee bezig? Wat is het? Een meisje, drank, drugs?’
Meteen vloog Embry in de verdediging. ‘Denk je echt dat ik zoiets zou doen Erin? Ik ben je broertje!’
‘Ja daarom juist ik ken mijn broertje niet meer!’ Ik zwaaide wild met mijn handen onder het praten.
Embry wilde nog iets schreeuwen maar hij zweeg en keek me verdrietig aan. ‘Je zou het niet accepteren Erin als ik het je kon vertellen’. Hij stond op naar de deur van zijn kamer en hield die open. Hij wilde dat ik vertrok.
Ik voelde tranen opkomen, ze prikten achter mijn ogen.
Het deed pijn dat Embry zo tegen mij deed. Ik kon niet accepteren dat hij me uit zijn kamer wilde hebben maar ik stond toch op. Voor hem bleef ik even staan en keek hem diep aan. Maar hij keek over mijn hoofd heen. Iets wat me nog veel raakte.
Even schraapte ik mijn keel. ‘Em? Zullen we morgen, ik bedoel straks, samen naar Port Angels gaan? Ik heb wat kleren nodig en ik denk dat jij ook wel wat nieuwe kleren kan gebruiken’.
Hij zweeg en leek geen antwoord te willen geven maar ik bleef hem stug aankijken.
Hij gaf het op. Hij liet zijn starre houding varen en zuchtte. Eindelijk ging zijn blik naar mijn gezicht en bleef me even aankijken. Ik zag dat hij het zelf ook moeilijk kreeg. Hij opende zijn armen en sloeg ze om me heen, toen drukte ik me stevig tegen zijn borst aan wat erg goed voelde. Even liet ik mijn tranen gaan, voor een klein moment maar.
‘Ik ga mee’, hoorde ik hem zeggen. ‘Maar laat me nu dan wel even slapen’, zei hij en ik voelde zijn borst schudden omdat hij lachte.
Ook ik lachte even en daarna liet hij me los. Ik gaf hem nog snel een kusje op zijn wang, waar ik overigens voor op mijn tenen moest gaan staan en er toen nog maar net bij kon, en ging toen terug naar mijn eigen kamer. Daar liet ik me nog even op bed ploffen en viel ook al snel in slaap.

Reacties: