FanFic.nl

Don't Let Me Go • [Narry]

000

Mullingar, Ierland
1997

"Moet je eens zien!" Een vrolijke stem, afkomstig vanaf een blond jongentje, galmde door de huiskamer heen. Opgewonden rende hij naar zijn ouders toe, zwaaiend met zijn rechterhandje, waarin hij een voorwerp omklemd had.
"Kijk!" Glimlachen vormden zich op de gezichten van de twee volwassen, zodra ze zagen wat hun 4-jarige zoontje eigenlijk al kon. Vol energie, vreugde en blijdschap gooide hij het voorwerp, bestaande uit een papier-maché vliegtuig, door de huiskamer heen, om het vervolgens op te vangen voordat het de grond kon raken. Als een pasgeboren veulentje dartelde hij door de huiskamer, het geluid van zijn stampende voetjes nagalmend tussen de muren.
"Wat goed van je lieverd! Kom eens hier," zei de vrouw liefkozend, waarna ze haar armen naar haar zoontje uitstak. Deze kwam gewillig op haar aflopen, liet zich op haar schoot tillen en omhelzen.
Dit was precies wat een kind zich kon wensen.
Misschien zelfs nog beter.



Holmes Chapel, United Kingdom
1997

"Moet je eens zien!" De stem van de vierjarige jongen klonk enigszins blij, gemengd met een snufje enthousiasme, zodra hij naar de huiskamer binnen kwam rennen. Het voorwerp dat hij in zijn linkerhand had zwaaide hij vrolijk heen en weer en half springend stopte hij voor de driepersoonsbank, die bezet werd door een man en een vrouw, beide ergens in de twintig.
"Kijk!" Het jongentje begon het papier-maché vliegtuigje door de kamer te gooien, ving het op voordat het de grond kon raken, en gooide het opnieuw weg. Zo bleef hij doorgaan en na enkele minuten stopte hij, lichtjes hijgend, om te kijken wat zijn ouders ervan vonden. Zodra deze niet reageerden, vroeg hij: "En? Wat vinden jullie?"
Een zucht verliet de vrouw haar mond, waarna ze geërgerd naar haar man keek. Deze zuchtte weer op zijn beurt, stond op, liep naar zijn zoontje toe en ging op zijn hurken voor hem zitten. Geamuseerd keken twee grote, groene ogen hem aan, glinsterend van de pret.
Van het enthousiasme.
Nog een paar seconden bleef de vader zijn zoontje aankijken, om vervolgens het vliegtuigje uit zijn handen te pakken. Voorzichtig, en hij stond op. Verveeld liep hij naar de vensterbank, legde het vliegtuigje daar neer en wendde zich weer tot Harry.
"Pak maar een koekje en bel maar iemand om mee te spelen. Daar, niet bij ons. Hebben wij ook eens rust." Dringend stak hij een wijzende vinger uit, richting de keuken, waarna hij Harry met een boze blik aanstaarde.
"Nu!"

Reacties: