FanFic.nl

Nightmare

† I want you here

De inktzwarte hemel stortte neer en de herinneringen krulden zich om me heen.
‘Blake?’ haar vertrouwde, warme stem omarmde me en ik keek achterom.
Een flauwe glimlach overtrok mijn gezicht en ze begroef haar gezicht tegen mijn borst. Haar kleine handen beefden onophoudelijk en ik streelde vermoeid over haar rug.
‘Maerwy het spijt me,’ fluisterde ik ademloos en ze keek op.
Onder haar ogen schuilden donkere kringen en ik voelde haar angst.
‘Wat gebeurd er met ons?’ vroeg ze schor en ik streelde over het brandende Ankh teken.
‘Dit is wat er gebeurd, dit is wat ons uit elkaar drijft,’ zei ik en ze beet gespannen op haar onderlip.
‘Vertel het me,’ Haar woorden vergiftigden me en ik zakte verslagen neer op de veranda. Ik staarde naar de wintereik waar we een doos met tekeningen en andere spullen hadden begraven.
‘Ik weet niet of ik het kan, ik wil het niet geloven,’ zei ik en keek haar smekend aan. Ze zakte naast me neer en streelde mijn wang. Een siddering trok door me heen en haar groene ogen glinsterden.
‘We zouden alles met elkaar delen, het goede en het kwade,’ antwoordde ze vastbesloten en ik sloot mijn ogen.
‘Het Ankh teken op mijn sleutelbeen verklaard alles, Maerwy. We dragen het allemaal, ik, Cat, Cher, Lacey. We zijn Gevallen Engelen.’ fluisterde ik gespannen en de opeenvolgende stilte martelde me.
‘Open je ogen,’ Maerwy keek me indringend aan en ze nam mijn hand vast.
‘Waarom zou ik jou niet geloven, Blake? Ik stond doodsangsten uit omdat ik wist dat dit veel gecompliceerder was dan het leek.
Ik wilde geen ruzie maken, maar je kent Cat nauwelijks en ik voelde je wegsijpelen uit mijn handen. Alsof ik naar schaduwen wilde grijpen.’ Haar woorden verscheurden mijn hart en ik begroef mijn gezicht in mijn handen.
‘Ik heb een band met Cat die ik niet begrijp, de herinneringen aan haar voordat ik haar zag zijn onleesbaar. Ik weet alleen dat ik droomde en nu sta ik op de grens tussen haar en mijn wereld. Ik verdien het niet eens dat je dit begrijpt. Ik verloor mezelf en liet jou alleen.’ Maerwy schudde koppig haar hoofd.
‘Dacht je echt dat ik jou niet meer wilde zien? Je bent mijn beste vriend, ik kan niet zonder jou,’ fluisterde ze en ik slikte verward.
‘Ik weet niet eens wat er zal gebeuren,’ mompelde ik en trok gefrustreerd aan de sweater.
‘Het maakt niet uit wat er zal gebeuren, Blake. Dan gebeurt het gewoon,’ antwoordde ze en ik lachte afwezig.
‘Bij elke blik die ik in de spiegel werp, verlies ik meer van mezelf,’ zei ik en Maerwy stond op.
‘Kom mee, ik wil niet dat je doodvriest,’ Ze hield de achterdeur open en een vertrouwde warmte krulde zich om mijn lichaam.
Prince Kiwi Plum-Plum mauwde vanaf de vensterbank en zijn gouden ogen stonden geduldig. Ik en Maerwy hadden zijn alledaagse naam “Tom” in iets originelere versie veranderd en hij volgde ons getrouw naar haar kamer. Maerwy’ s deur was volgeplakt met foto’s en posters van Sherlock Holmes en tientallen cryptogrammen.
Ik had moeten weten dat Maerwy mijn woorden altijd zou aannemen, want haar manier van denken was altijd al veel ruimer dan de doorsnee inwoner van Dores.
‘Je hebt niet geslapen,’ zei ik verontwaardig en staarde naar het onaangeroerde hemelbed.
‘Blake, het is niets…’ fluisterde ze en ik keek haar recht aan. Ik wist dat ze loog, dat wist ik altijd.
‘Je hebt nachtmerries,’ De woorden dwarrelden als sneeuwvlokken tussen ons in en ze knikte twijfelend.
‘Ze zijn erger, maar het zijn maar nachtmerries, Blake.
Je hoeft je nergens zorgen om te maken,’ Haar stem was fragiel en weerspiegelde angst.
Maerwy had altijd al nachtmerries gehad, nachtmerries die anderen zouden uitmergelen van mentale pijn. Alleen was dat niet zo vaak, hooguit twee keer per maand.
‘Hoe vaak?’ vroeg ik en ze staarde naar haar sokken met bloemen.
‘Elke nacht,’ antwoordde ze en haar stem sloeg over.
Ik balde mijn handen tot vuisten en het Ankh teken vatte vuur.
Als kind logeerde ze meestal bij mij omdat het dan leek weg te sterven.
‘Ga slapen, ik blijf bij je,’ Maerwy keek me moeizaam aan en stak de Gummybear lamp aan. Zwijgend trok ze de dekens over haar heen en ik ging naast haar liggen.
‘Je ziet eruit als een zwerver,’ glimlachte ze en ik grijnsde verontschuldigend.
‘Bedankt,’ grinnikte ik en de dromen drongen zich langzaam in onze harten.



Ik opende mijn ogen en zacht zonlicht verblindde me. Maerwy lag tegen me aangekruld en haar hand lag op mijn borstkas. Op de plek waar mijn hart hevig klopte. De dromen waren blanco geweest en ik wierp een blik op de klok.
Het was al half twee en ik streelde geruststellend over Maerwy’ s hand.
Ze mompelde in haar slaap en ik luisterde ontspannen.
‘Blake,’ mompelde ze zacht en ik glimlachte.
‘Hmm,’ zei ik en keek hoe haar gezicht verstrakte.
‘Ik hou van je,’ Mijn hart haperde en ik knipperde verward met mijn ogen. Misschien bedoelde ze het niet op die manier.
Haar gezicht overtrok en ze klampte zich angstig aan me vast.
Haar ademhaling stokte en ze hapte naar adem.
‘Blake!’ Ze schreeuwde terwijl de tranen over haar wangen stroomden en haar ogen sperden zich wijd open. Ik sloot mijn armen om haar heen en dwong haar om me aan te kijken.
‘Maerwy, rustig. Alles is goed, shh stil maar,’ ze keek me aan, alsof ze mijn ziel kon zien en ik klemde mijn kaken op elkaar. Het maakte niet uit wat ze voelde. Als ze het dan al meende zou ik haar nooit verwijten.
Ik zou er altijd voor haar zijn, in het goede en in het kwade.
Die belofte was onbreekbaar.
‘Alles was zo vredig,’ fluisterde ze en ik veegde haar tranen weg.
‘Je schreeuwde mijn naam,’ zei ik en ze haalde een hand door haar donkerbruine haren.
‘Bij elke nachtmerrie sterf je, Blake. Ik kan het niet meer aanzien.
Wat gebeurd er met me?’ Ik trok haar dicht tegen me aan en zuchtte.
Wat het ook was, er moesten antwoorden komen.
‘Ik weet niet wat er gaande is, maar het voorspelt niets goed,’ antwoordde ik en ze keek me gekweld aan.
‘We lossen dit samen op, Maerwy. Dat beloof ik,’ zei ik en ze glimlachte toen haar buik gromde.
‘Laten we wat te eten halen,’ verzuchtte ze en ik knikte. We liepen de trap af en ik bleef aarzelend stilstaan toen er stemmen uit de keuken weerklonken.
‘Het maakt niet uit, kom dan!’ Maerwy trok me met zich mee en Vera keek op. Ze hing aan de telefoon en knikte toen ik naar de keukentafel wees.
‘Ze zijn net wakker, Anna. Dus ik moet ophangen, bedankt.’ Ze legde de telefoon op het keukenblad neer en keek ons tevreden aan.
‘Anna belde, jullie hebben het dus bijgelegd?’ vroeg ze en ik glimlachte schouderophalend.
‘Volgens mij wel,’ antwoordde ik en Maerwy schonk twee glazen fruitsap uit. Het masker verdoezelde haar tranen maar niet de kwellende pijn als ze me aankeek.
‘Als we ruzie hadden gehad zou hij het niet eens tot aan het hekken van de tuin hebben gehaald, mam,’ grijnsde ze.

Reacties: