FanFic.nl

Subtropische verrassing

Hoofdstuk 24

Carlos is des duivel op Urs. Wat een stuk onbenul. Hij is zo kwaad op zijn vriend. Het is maar goed dat er maar weinig mensen aan boord zijn vandaag. Als hij zijn hut binnen komt bedenkt hij dat hij wel even kan gaan zwemmen. Even afkoelen voor dat hij gekke dingen gaat doen. Hij trekt zijn zwembroek aan met daar over heen een korte broek en een T-shirt. Als hij op het bovendek komt ziet hij dat hij niet alleen is.
“Maakt ook niet uit”� denkt hij bij zichzelf. Hij gooit zijn handdoek op een stoel en trekt zijn korte broek en T-shirt weer uit. Vervolgens plonst hij als een bommetje in het water. Doet hij normaal nooit maar nu moet hij zich even af reageren.

Annika kijkt vanachter haar zonnebril naar Carlos’ actie.
“Wat zit hem dwars?”� denkt ze. “Die zit niet lekker in zijn vel.”� Ze blijft hem volgen. Carlos is een aantal baantjes aan het trekken en langzaam aan zakt zijn woede iets weg. Heerlijk even een verkoelende duik. Hij hijst zich op de kant en kijkt naar Annika.
“Sorry, heb ik je nat gemaakt?”�
“Ja”� lacht ze.
“Maar dat geeft niet. Je hebt geluk ik heb mijn bikini aan. Carlos grijnst jongensachtig.
“Hoe gaat het met je?”�
“Prima dank je wel, al ben ik niet het type mens dat zo rustig blijft liggen als ik nu doe.”�
“Wat zou je dan nu graag willen doen?”� vraagt Carlos nieuwsgierig. Ze kijkt hem aan.
“Ik zou dolgraag gaan zwemmen maar dan moet ik Urs vragen en die heeft het al zo moeilijk. En alleen durf ik niet omdat ik niet weet hoe mijn rug reageert. Stel dat ik kramp krijg, ik moet er even niet aan denken.”�
“Wil jij graag zwemmen Annika?”� Ze knikt.
“Kom ik help je wel”� zegt Carlos zijn arm om haar heen slaand. Hij helpt haar in het zwembad en gaat er zelf ook in. Zo lacht Carlos:
“Nu kun jij de oefeningen in het water doen, dat gaat volgens mij gemakkelijker.”� Ze lacht.
“Die oefeningen heb ik al gedaan hoor maar ik zou willen proberen of zwemmen lukt. Zou je mij een beetje in de gaten kunnen houden alsjeblieft?”� Carlos straalt.
“Je moest eens weten wat ik hier aan boord allemaal in de gaten houd.”� Ze kijkt naar hem en tikt hem op zijn borst.
“Daarom ben jij de kapitein van dit schip.”� Daarna draait zich om en zwemt bij hem weg. Althans dat was de bedoeling, maar zwemmen gaat niet helemaal synchroon en daardoor gaat ze gelijk kopje onder. Tegelijker tijd voelt ze een sterke arm om haar middel die haar naar haar rug omdraait. Ze hoest en proest het uit. Dat was niet zo’n goede zet van haar. Ze heeft veel water binnen gekregen. Het duurt even voor ze zich realiseert, dat ze in Carlos’ armen ligt.
“Hé meisje toch. Gaat het een beetje”� vraagt hij bezorgd. Ze knikt en is beduusd van zijn zorgzaamheid.
“Mijn god wat heeft die man een prachtige ogen”� denkt ze. Ze blijven elkaar aankijken en dan buigt Carlos zich naar voren en kust haar voorzichtig op haar mond. Annika reageert niet, dus gaat Carlos een stapje verder. Hij kust haar opnieuw maar nu intenser. Annika heeft het gevoel of ze zweeft. Als ze zich realiseert wat er gebeurd voelt zich een beetje ongemakkelijk in zijn armen.
“Het gaat wel weer dank je.”� Carlos peinst er niet over om haar los te laten. Ze kan wel verdrinken. Hij schudt zijn hoofd.
“Nee dame geen sprake van. Je zwemt maar op de rug en ik houd mijn handen onder je nek.”� Op de rug zwemmen gaat inderdaad een heel stuk beter. Na een paar baantjes met hulp lukt het tenslotte ook nog een baantje zonder Carlos hulp te zwemmen. Hij helpt haar uit het zwembad en slaat een handdoek om haar heen.
“Zo”� zegt hij. “Voelt dit nu beter?”� Ze knikt.
“Bedankt.”� Carlos pakt zijn handdoek en kleren.
“Ik moet weer aan het werk maar als je weer wilt zwemmen roep je me hé.”� Annika knikt.
“Aye kapitein”� klinkt het schertsend. Fluitend loopt Carlos terug naar zijn hut. Hij weet niet waarom maar hij voelt zich ineens stukken beter.

Gerda en Claudette struinen de winkels in Cairo af. Maar niet om iets voor zich zelf te kopen. Gerda kwam als eerste het idee. Ze wilde David iets geven op het einde van de cruise als dank je wel voor de gezellige tijd.
“Nou”� zegt Claudette. “Wat een leuk idee. Waar had je aan gedacht.”�
“Ik weet het niet”� zegt Gerda. “Maar mijn eerste gedachte waren oorbellen.”� Claudette proest het uit.
“Zoiets krijg je normaal als dame, maar ik weet dat David in zijn vrije tijd vaak oorbellen draagt.”�
“Zie je wel”� zegt Gerda “Maar denk je dat ik dat kan doen? Of zal ik maar liever een horloge voor hem kopen?”� Claudette lacht ondeugend.
“Als in jouw schoenen stond werden het de oorbellen.”�
“Waar wachten we dan nog op?”� roept Gerda uit. Giebelend gaan de meiden op zoek naar een juwelier. Al snel heeft Gerda een paar mooie heren oorbellen met kleine diamantjes erin gevonden.
“Wow”� roept Claudette “Die zijn mooi.”�
“Denk je dat David ze ook mooi vind?”� vraagt Gerda.
“Vast wel”� meent Claudette.
“Oké deze neem ik. Hé Claudette moet je toevallig nog iets voor Seb kopen.”�
“Ja eigenlijk wel. Het gaat niet altijd goed tussen ons de laatste tijd en ik wil hem toch laten blijken dat hij de ware voor me is. Was hij maar niet altijd zo jaloers en stijfkoppig.”�
“Houdt Seb van sieraden?”� vraagt Gerda belangstellend.
“Ja hij heeft een armband van goud en een ketting met draakhanger.”� Opeens glundert ze.
“Ik weet iets. Zijn moeder zei een tijdje geleden dat Seb graag een zegelring had met zijn initialen in, zoals zijn vader dat ook had. De ring van zijn vader paste Seb precies en de maat daarvan moet ergens in mijn portefeuille zitten.”� Gelijk duikelt ze het briefje op.
“Kijk maat 22 heeft hij.”� Ze vragen de juwelier voor zegelringen.
“Hoe lang duurt het voor de ring gegraveerd is?”� vraagt Claudette.
“U mag er op wachten”� meldt de juwelier.
“Oké”� zegt Claudette en zoekt een mooie gouden ring uit voor Seb. Ze laat de initialen S en I erin zetten.
“Ik hoop maar dat hij daar blij mee is.”�
“Vast wel”� zegt Gerda. Als ze de juwelier uit komen besluiten ze een ijs te gaan eten.

Urs is kwaad op alles en iedereen. Hij snapt er niks van. Carlos is kwaad op hem, de kok gooide hem net een broodje na, die was ook boos op hem. Annika kan hij ook al niet vinden. Hij schop tegen een bierdopje dat aan dek ligt. Grrrrrrr hij heeft heel veel zin om weg te lopen. Weg van hier ergens waar hij ongestoord zijn gedachten op een rij kan zetten. De enige waar hij tot nu mee kon praten was Carlos en die is nu laaiend op hem. Dan bedenkt hij dat hij Annika eerder die dag naar het zwembad heeft gebracht.
“Ik ga mijn zwembroek aan trekken en haar gezelschap houden”� denkt hij bij zichzelf. Als hij aan dek komt ziet hij de stoel, waar hij Annika heeft achtergelaten, leeg is. Nieuwsgierig kijkt hij rond. Zo ver kan ze toch niet weg zijn. Dan ziet hij haar in het zwembad.
“Verdorie, wat moet Carlos met haar in zijn armen. Wil zijn vriend wraak op hem nemen?”� Knarsetandend kijkt hij naar de twee. Hemel hij moet toch wel stekenblind zijn geweest. Die twee gaan zo in elkaar op dat ze hem niet eens opmerken. Hij voelt zich verraden door beiden. Hij dacht dat Carlos zijn vriend was. Zoiets doet een vriend niet. En Annika? Hij weet dat zij hem niet wil maar moet ze zich dan gelijk in Carlos armen werpen? Geruisloos maakt hij dat hij weg komt. Hier moet hij eerst even over na denken. Hij vertrouwt niemand meer en zeker niet Carlos.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.