FanFic.nl

They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond]

>28<

Zayn;
Ik kijk Evan en zijn vader smekend aan.
‘Tuurlijk! Ik heb ook behoefte om mijn dochter te zien. En Evan vind het vast ook niet erg om nog een keertje te gaan, toch Evan?’ De jongen knikt wild en wenkt mij.
‘Zayn, laten we eerst een grote bos bloemen halen. Stel dat ze snel wakker wordt, staat er een mooie bos bloemen.’ Ik knik en geef Evan een boks. ‘Goed plan!’ Evan loopt naar zijn vader, vertelt ons plan en daarna loopt hij weer terug. ‘Gaat lukken! Kom je mee?’ Vraagt hij. Ik steek blij mijn duim op en loop met Evan en zijn vader mee. We stappen in de auto en rijden van de parkeerplaats af. Ik zucht diep en snuif de geur in de auto op. Het ruikt naar Avelin. Ik zucht nog eens diep. Wat als ik deze geur nooit meer zou kunnen ruiken?

De tijd is snel gegaan en al vlug zijn we bij de plaatselijke bloemenzaak. Evan stapt uit en houdt de deur voor mij open. ‘Thanks,’ zeg ik en samen met hem loop ik naar binnen. Overal zijn bloemen. ‘Oh, hoe moet ik hier uit kiezen?!’ Roep ik uit. ‘Ik weet nog niet eens wat Avelins favoriete kleur is en welke bloemen ze mooi vind en…’ ‘…daarom ben ik dus mee!’ Vult Evan aan. Mijn mond vormt een ‘o’ en Evan schiet in de lach. Ik doe mijn mond weer dicht en vraag dan maar: ‘Wat is dan haar favoriete kleur?’
‘Une Momento,’ zegt Evan en hij verdwijnt in een van de paden waar een soort tapjes staan met emmers, waar allemaal bloemen in staan.
‘Zayn!’ Hoor ik dan en ik zie een hand boven de bloemen uit komen. De hand wenkt en ik loop het pad in. Daar staat Evan met een paar bloemen in zijn hand. 'Kijk, deze oranje, rode en witte rozen vind Avelin prachtig. En bovendien ruiken ze heer-lijk!’ Zegt hij en houdt de bloemen onder mijn neus. Ik snuif een heerlijke geur op en opeens herken ik het. Daar ruikt Avelin altijd naar! ‘Deze moeten het absoluut worden! Doe er maar nog wat gipskruid bij en nog meer van die rozen. Ik betaal.’ Evan kijkt me aan.
‘Hoho, ik betaal mee! Enne, moet er niet nog een mooi vaasje bij?’ Mijn mond vormt weer een ‘o’, waarna hem weer dicht doe en met Evan naar de tafel met vazen loop. Ik kijk wat rond en opeens zie ik de perfecte vaas. De onderkant is rond en naarmate hij hoger wordt, wordt hij smaller.
‘Die moet het worden!’ Roep ik en wijs ernaar. Per ongeluk stoot ik bijna een andere, glazen vaas van de tafel. Evan kan hem nog net opvangen.
‘Oeps…’ Mompel ik en ik bloos. ‘Haha, wees blij dat ik erbij was. Anders moest je 50 pond betalen,’ zegt hij lachend en hij wijst naar het prijsstickertje. Ik knik en pak de perfecte vaas voorzichtig op. Ik draag hem naar de toonbank en zet hem voorzichtig neer. Evan legt de bloemen erbij.
‘Deze mogen het worden?’ Vraagt de vrouw achter de toonbank. ‘Ja,’ antwoord ik en geduldig wachten we totdat alles mooi is ingepakt.
‘Bedankt!’ Zeg ik en samen met Evan loop ik de zaak uit. Daar staat zijn vader nog met de auto en we stappen weer in. Op naar Avelin!

Ik loop door de gang in het ziekenhuis. Met de bloemen en de vaas in mijn handen. Kamer 302, intensive Care. Ik ga de deur door en daar ligt Avelin. Ze ligt er vredig bij met haar ogen gesloten. Ik ga op de stoel naast het bed zitten en zet de vaas zachtjes op het tafeltje bij het hoofdeind. Ik pak de bloemen uit en zet ze erin. Evan staat op en neemt de vaas mee en haalt water. Ondertussen bestudeer ik Avelin. Opeens beweegt haar vinger een beetje. Mijn adem stokt en ik roep Evan. Hij komt snel aangelopen, zet de gevulde vaas snel op het tafeltje en kijkt me aan. ‘Avelin bewoog haar vinger!’ Zeg ik verbaasd.

Reacties: