FanFic.nl

Unpredictable Love || Harry Styles

Chapter 1

Mijn moeder keek me met betraande ogen aan, terwijl mijn vader juist emotie-loos keek.
'Wees alsjeblieft niet boos.' Fluisterde mijn moeder, voor ze een kus op mijn voorhoofd drukte. 'Ik ben niet boos.' Antwoordde ik simpel. Mijn stem klonk zo leeg dat ik er zelf van schrok. 'Alsjeblieft, probeer er op z'n minst iets van te maken.' Ik knikte maar wat en kneep in het handvat van mijn koffer.
'Wees vriendelijk,' Ik knikte nogmaals en een zachte zucht ontsnapte mijn mond. 'De trein vertrekt zo.' Mijn vader gaf me een korte knuffel.
'Doe de groeten aan Anne.' Ik antwoordde niet en rechtte mijn rug. 'Doei.' Mijn vader sloeg een arm om mijn moeder heen en keek me hoopvol aan, terwijl ik mezelf omdraaide en richting de trein liep.

Ik ging zitten op één van de stoelen en keek uit het raampje. De conducteur floot en de trein begon een aantal seconde later te rijden. Het landschap raasde al snel voorbij. Nog een paar uur voor ik in Holmes Chapel aan zou komen. Vrienden van mijn ouders woonde daar. Ik was er al vaker geweest, maar de laatste keer dat ik er was, was ik ongeveer negen jaar. De reden dat ik hier naar op weg was, was simpel. Mijn ouders wisten niet meer wat ze met me aan moesten. Ik had het wel door, ik hoorde de meeste gesprekken die ze laat in de avond over mij hielden. Ze maakte zich zorgen om me. Ze wilde dat ik los zou gaan als andere tieners, ze wilde me straf kunnen geven omdat ik gedronken had, ze wilde mijn vriendinnen weer over de vloer hebben, ze wilde me zien lachen. En wie is er nou het beste voorbeeld van een vrolijke tiener dan Harry Styles? De zoon van die vrienden. Hij zat in een band, die aan het doorbreken was. Blijkbaar. Ik wist het allemaal niet, ik had het niet echt bij gehouden. Ik herinnerde me Harry enkel van de tijd dat hij non-stop met speelgoed-auto's en action-man speelde. Niet echt iemand waar ik nou tegen op keek.

'Mag ik uw kaartje even zien?' Ik schrok op van de plotselinge stem naast me. Ik keek op en liet hem het kaartje zien. 'Nog geen OV-kaart? De meeste jongeren hebben dat tegenwoordig toch wel?' Mompelde hij verbaast.
'Ik niet.' Beet ik hem, op een botte toon toe. Hij krapte op zijn achterhoofd en knipte het kaartje.
'Lange reis. We zijn er pas over vier uur en drie kwartier.' Ik haalde mijn schouders doelloos op. 'Het persoon aan de andere kant van de trein-rails is zeker wel belangrijk voor je?' Grinnikte de conducteur, en hij knipoogde overdreven. Ik glimlachte waterig en haalde nog een keer mijn schouders op. Waarom praatte deze man eigenlijk tegen me? Het waren zijn zaken toch niet. 'Nou hier, madame.' Hij overhandigde het kaartje met een sierlijk gebaar en maakte een vage buiging. Hij lachte kort om zijn eigen grapje voor hij verder liep naar de andere passagiers. Voor een moment vroeg ik me af of hij zijn baan nou echt zo leuk vond, of dat hij er gewoon het beste van maakte. Maar ik bedacht me al snel dat het mijn zaken niet waren. Als die man graag domme grappen wilde maken, wenste ik hem daar heel veel plezier mee.

Reacties: