FanFic.nl

Shooting stars

Shooting Stars

Een paar uur geleden hadden het geluid van de krekels en de die wind die af en toe naar binnen kwam door het open raam rustgevend geleken, maar nu hielden ze haar gewoon wakker. Sharon was doodmoe toen ze in haar trailer stapte en had in slaap willen vallen nog voor haar hoofd het kussen raakte, maar haar gedachten hadden andere plannen. De laatste twee dagen was ze bezig geweest met het opnemen van de video clip voor het nieuwe nummer van de band, en ze zouden al vermoeiend genoeg zijn geweest zonder de continue afleiding door hun gastzangeres.
Na jaren naar haar op te kijken, had Sharon Tarja ontmoet aan het begin van de eerste dag en ze was nog mooier dan de Nederlandse zangeres ooit had kunnen dromen. De twee vrouwen werden al snel close, waardoor Sharon nog harder voor haar viel, maar niet in slaap kon vallen. In haar hoofd bleef ze momenten van de laatste twee dagen spelen, momenten waarop ze elkaars handen vasthadden, waar ze naar elkaar keken, elkaar omhelsden. Elk moment dat ze met de Finse zangeres had doorgebracht bleef door haar hoofd spoken en weerhield haar van haar zo nodige slaap.
Toen een nieuwe windvlaag door het raam naar binnen kwam, stapte Sharon uit het bed en voelde een rilling over haar ruggengraat omhoog kruipen toen haar blote voet de koude vloer raakte. Op haar tenen stapte ze naar het raam om het te sluiten, maar staakte haar beweging toen ze naar buiten keek. Het grasveld was rustig en er was niet dat erop wees dat 35 mensen 2 dagen aan het werk waren geweest slechts enkele meters verder. In de rustige vrede die buiten hing lag een persoon op zijn rug, en Sharon herkende het silhouet meteen. Zonder het raam te sluiten schoof ze haar voeten in haar pantoffels en ging naar buiten. De wind liet een spoor van kippenvel achter op haar huid terwijl ze naar de andere persoon wandelde en haar benen gekieteld werden door het gras.
‘Wat ben je aan het doen?’
‘De nachthemel is prachting.’ Antwoordde Tarja zonder op te kijken. ‘Orion is zo duidelijk zichtbaar, het is mijn favoriete sterrenbeeld.’
‘Kan je het aanwijzen?’ Vroeg Sharon terwijl ze naast haar neer ging zitten.
‘Tuurlijk. Zie je die drie sterren op een rij?’ Vroeg ze terwijl ze naar de lucht wees. ‘Ze heten Zeta, Epsilon en Delta, ze vormen de riem van Orion, het meest herkenbare deel van het sterrenbeeld. Verveel ik je?’
‘Nee, geef me gewoon een minuutje.’ Zei Sharon nadat ze was rechtgestaan en rende terug naar haar trailer.
Slechts twee minuten later stond ze terug op de plaats waar de andere vrouw nog steeds naar de sterren lag te kijken, dit keer met een groot deken in haar handen. Ze ging neerliggen naast Tarja en trok de deken over lichamen om ze te beschermen tegen de kou voor ze haar hoofd op de schouder van de jongere vrouw liet rusten.
‘Ga verder.’
‘Wel, Orion was een jager in de Griekse mythologie. Volgens het verhaal werd hij gedood door zijn geliefde, Artemis, de Godin van de bossen en de bergen. De tweelingbroer van Artemis mocht hem niet dus zette Apollo een val waardoor Artemis hem vermoordde. Om haar geliefde te eren gaf ze hem een plaats tussen de sterren samen met zijn hond, de Grote Hond.’
‘Is die zichtbaar nu?’
‘Ja, zie je die heldere ster daar? Hij heet Sirius. Het is een deel van het sterrenbeeld, maar ik ken de exacte vorm niet.’
De krekels namen de stilte opnieuw over toen de twee zangeressen naar de sterren boven hen staarden. Sharon genoot van de warmte van Tarja’s lichaam tegen het hare, maar deed haar best om de sterren te vinden die de ze haar probeerde te tonen. Plotseling werd hun aandacht getrokken door een heldere lichtgevende lijn die na slechts een enkele seconde alweer verdween, maar toch een glimlach bracht op de gezichten van de twee vrouwen.
‘Zag je dat?’
‘Een vallende ster.’ Fluisterde Tarja terwijl ze nog steeds naar de plaats staarde waar de ster geweest was.
‘We mogen een wens doen.’
‘Ja.’ Ze sloten allebei hun ogen terwijl ze hun wens maakten terwijl de krekels zich niet bewust waren van hun bijna magische moment.
‘Wat heb je gewenst?’ Vroeg Sharon na een minuut van stilte.
‘Het komt niet uit als je het luidop zegt.’
‘Ik heb gewenst dat de persoon die ik leuk vind mij ook leuk vindt, en me kust onder een prachtige sterrenhemel.’
‘Nu zal het niet uitkomen.’
‘Ik bedoel jou, Tarja.’ Pas nu keek de Finse zangeres haar een seconde aan voor ze haar aandacht weer op de sterren vestigde.
‘Dat weet ik.’
Sharon voelde haar hart samentrekken bij het horen van die drie woorden. Tarja wees haar af, en deed alsof het niets belangrijks was. Ze had nooit gedacht dat gewoon drie kleine woorden zoveel pijn konden doen en was niet langer in staat om naar de andere zangeres te kijken. Ze stond op en begon terug te wandelen naar haar trailer terwijl de kou haar opnieuw raakte.
‘Je vergeet je deken.’ Zei Tarja op een koude toon, maar Sharon keek niet om.
‘Hou het maar.’
Met elke stap die ze zette groeide haar verlangen om te huilen maar ze bleef er zich tegen verzetten, ze zou niet een traan laten voor iemand die niet om haar leek te geven. In haar trailer nam ze een reserve deken uit de kast en ging zitten op haar bed terwijl ze door het nu gesloten raam naar buiten keek. Ze bleef naar de hemel kijken, op zoek naar nog een vallende ster. Misschien kon ze het laatste uur wel ongedaan maken, als ze het niet luidop zei.
Ze moest gewoon een vallende ster zien te vinden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.