FanFic.nl

Heartbeats through shirt || Louis Tomlinson

~ 1 ~

21:47 PM, Washington --9uurvoorramp--


Hebben jullie wel eens momenten dat je denkt weg te smelten door warmte? Op zo’n vakantie op een tropisch eiland of als je je hand in de magnetron doet -niet lachen heb ik gedaan- of dat je naar huis fiets na school in je helmpje terwijl je de weg wazig ziet in de verte. Dat je barst van de hoofdpijn en dat je overal zweet. Zelfs op plekken waarvan je niet eens wist dat je ze had. Dat je dacht dat zelfs ongesteldheidspijn minder erg was. (niet dat ik daarvan veel kan weten)

Nou, dit was zo’n moment. Het was 42,3 graden in Washington. En laat je me iets vertellen: in Washington regent het ongeveer even veel als in Nederland, maar dan in 1 dag. De zon, en hij leek nu akelig veel op die van de teletubbies, brandde op mijn lichaam terwijl ik naar mijn appartement liep. Ik en mijn bodyguard Stefan, waren doorweekt van het zweet. De ruwe spijkerstof van mijn broek schuurde tegen mijn huid. Ik wreef met mijn hand over mijn voorhoofd om het zweet weg te halen. Stefan sjokte achter me aan. Ik vroeg me af hoe hij overleefden in dat strakke pak.
“Zeg, Stefan.” Pufte ik terwijl ik met loodzware benen nog een stap naar voren wist te zetten.
“Uhu.” Wist zijn bromstem uit te brengen. Normaal had ik het gevoel dat ik rond een bromvlieg was maar nu klonk hij akelig hoog en piepend.
“Is er nog nieuws?”

Met nieuws bedoelde ik ‘nieuws’ ‘nieuws’, het onderwerp waar niemand over mocht praten. De oorlog. Sinds dat president Obama was afgetreden kwam er een dictator aan de macht die akelig veel op dat Duits mannetje uit de tweede wereld oorlog leek. Hij wou de hele wereld in zijn handen en dat deed hij niet met knuffels geven. Nee deze man zei op zijn eerste toespraak: ‘ik voer oorlog’, op zijn tweede riep hij: ‘eerste bommen zijn afgevuurd’ en op de derde: ‘ik zal jullie beschermen tegen onze vijanden.’ Europa, Azië en delen van Oceanië lagen volledig in puin en paniek was overal. Ik had Zayn, Harry en Liam al dagen niet meer gezien terwijl we een week geleden nog een concert hadden gegeven, die bruut werd onderbroken door een rel tegen de dictator.
De ‘tot morgen’ is nooit meer gekomen.

Stefan mompelde iets achter me. Ik hoorde zijn voeten sloffen over de grond en er ontstonden kleine stofwolken voor me. Ik tuurde in de verte om mijn appartement te vinden. Het was een simpel appartement. Een gedeelte onder de grond als bunker. Het was helemaal wit aan de buitenkant met rode ramen en ijzeren tralies ervoor om de kogels tegen te houden. Het leek een beetje op een mini-ziekenhuis alleen dan zonder de hygiëne en kunstwerken overal. Van binnen was er een badkamer en een slaapkamer. Geen woonkamer alleen een kleine keuken. Het was niet de luxe die ik gewend was maar ik moest het ermee doen. Ik had al geluk dat ik rijk en bekend was, zodat ik voedsel en kleding had. Maar als Niall zo bleef door eten, ging dat ook zo op.

Niall was bij me in getrokken sinds zijn ouders overleden waren door een aanslag. Hij voelde zich blijkbaar veilig bij me want hij was -binnen een uur- bij me in huis, letterlijk huilend in mijn armen. De arme jongen.

Ik neuriede een stukje uit ‘One Way or Another’ en probeerde nogmaals het zweet van mijn voorhoofd af te vegen. Stefan deed me na maar wij beiden slaagde er toch niet in en wreven zo alleen maar prikkend zand over ons voorhoofd. Ik mocht eigenlijk ook niet meer neuriën, behalve het volkslied, of in de buitenlucht lopen. Het was buiten levensgevaarlijk. Washington was een van de weinig gebieden op de wereld waar nog maar weinig in puin lag. De wegen waren nog heel en zo nu en dan zag je zelfs een auto. Als ik hier een week geleden had gelopen was ik bedolven onder de fans terwijl dat nu bruine zandwolkjes waren die mijn longen probeerde binnen te dringen. Ik kuchte.

Het appartement kwam in zicht. De rode raamkozijnen moesten vrolijk zijn geweest maar ze zagen er een beetje zielig uit nu alles bruin en stofferig was. Ik sjokte achter Stefan aan die driemaal op de deur klopte. Het hout was verdort en het raampje was eruit geslagen. Ik keek naar de gang erachter waar op dat moment Niall door heen liep.
“Wachtwoord?” Grapte hij terwijl hij met zijn blauwe ogen naar me toe keek door het raampje.
“Fl*kker op, laat ons binnen.” Ik sloeg mijn vuist door het raamkozijn heen om hem goed tegen zijn neus te raken. Niall deinsde naar achteren en ontweek mijn vuist daardoor op een miniseconde. Hij gluurde naar me terwijl hij de sleutel door het slot stak. De deur werd opengedaan en het piepte net als in horrorfilms, maar ja, heel deze omgeving leek al op een horrorfilm dus rillen zou ik niet.
“Iemand chagrijnig?” Vroeg Naill met een grijns op zijn gezicht. Hij stond toch een dikke meter van me af om een tweede klap te voorkomen. Ik moest er waarschijnlijk chagrijnig uitzien, maar ja wie kon me dat verontschuldigen. Amerika is verandert in een zielig mierenhoopje waar ik tussen krioelde.
“Goh, weetje hoe warm het is?”
Ik schudde met mijn haren en het zweet vliegt er in minuscule spettertjes eraf. Niall giechelde en liep gillend weg. Soms had ik zo mijn vermoedens dat hij in zijn vorig leven Barbie was geweest. Stefan grinnikte achter me.
“Oh gosh, dat zei ik hardop ofniet?”
Hij knikte en liep voor me door de gang en liep/viel de trap af. Ik was –natuurlijk- slimmer en gleed langs de trapleuning naar beneden.

We liepen achter Niall aan, de keuken in. Stefan ging achter het gastoestel staan en haalde een fles cola uit de koelbox. Of ja, het leek op cola maar als je had gezegd dat het olie was, had ik het ook geloofd. Ik sloeg met afschuw een aangeboden glas af.
Niall zat op het bed terwijl hij luisterde naar het nieuws. Mijn moeder lag onder het deken met een glas olie, uhm sorry, met een glas cola in haar hand. Niall zei iets tegen mijn moeder en ik rook ondertussen onder mijn oksels. Iewl.
Stefan had een mini-televisie geregeld waar we nu rond 5 uur het nieuws op konden zien. Het stond recht voor het bed en werd aangemaakt door Niall. De kamer lichtte op, sinds het geen ramen had. Ik knipperde met mijn ogen om de zwarte vlekken voor mijn zicht weg te halen.

“Breaking news,” Zei de bekende presentatrice in de camera. Ze had als gewoonlijk een veel te klein blouse aan en haar lippen waren weer volgespoten met botox. “De wereld populatie is gisteren drastisch verlaagd. Meer dan 5 miljard mensen zijn overleden door de gevolgen van de derde wereld oorlog.” Niall snauwde even. “ Hiervan is minstens 3 miljard mensen overleden aan de aardbeving die zich in het centrum van China bevond. De aardbeving zorgden voor gloedgolven die vervolgens landen als Bangladesh en Japan volledig verwoesten. Het aardoppervlak verschuift per minuut minstens 3 meter. Biologen houden zich op dit moment bezig met de diersoorten die hierdoor dreigen uit te sterven. Dieren als de buffel, zebra en olifant zijn al uitgestorven door de chemische ingrepen in het aardoppervlak. Brazilië heeft gisteren een fatale aanval van Amer…” Boos greep ik de afstandsbediening en knipte de televisie uit. Mijn moeder keek boos naar me vanaf het bed, klaar voor een preek dat ik me egoïstisch gedroeg. Ik schudde mijn hoofd en liep verslagen de slaapkamer uit.

Ik voelde me boos, teleurgesteld en van top tot teen vies. Het ging slecht met de wereld, dat was een feit maar nu gingen we er allemaal aan. Elke dag zag ik beelden op de televisie die me lieten denken aan de film ‘2012’. Mensen die opengesneden op de grond lagen, kinderen die zochten naar eten in prullenbakken, er waren zelfs mensen die een eigen ark bouwde.

Mijn handen taste naar de lichtknop in de badkamer. Ik gleed met mijn hand langs de koude muur en voelde het stenenpatroon. Na vijf minuten als een gek staan te bewegen over die muur vond ik het. Het vage licht sprong aan en ik sprong meteen in de douche. De kleren waste ik mee, want wasmachines hadden we niet.

Ik moest terug denken aan het verhaal van de presentatrice (niet aan de presentatrice want dan kotsen ik de douchecabine onder) en leunde mijn hoofd tegen de muur aan. Het water stroomden over mijn rug naar beneden en de zweetlucht verdween. Ik had nooit gedacht dat Amerika en de rest van de wereld zo ten onder kon gaan. Als dit zo doorging lag ik binnen een week in mijn graf samen met de rest van de wereld. Ik waste me met een kapot washandje en droogde me af. Daarna wenste ik een ‘veilige avond’ aan mijn mede-bunkeraars en ging slapen op het harde matras in de keuken. Mijn ogen vielen langzaam dicht. De hoofdpijn bonkte mee met het liedje “Kiss you.” Ik zuchtte en trok het deken tot over mijn oren.

Oh en by the way, ik zal mezelf even voorstellen voordat ik doodga: ik ben Louis (William) Tomlinson. De meest knappe, brave en lieve (kuch-kuch) zanger uit de band One Direction. Ik wordt, of ja ‘werd’ , aanbeden door mijn fans waarvan ik dagelijks chocolade kreeg en huwelijksaanzoeken in mijn brievenbus vond. Ik had een druk leven dat vol geplant stond met concerten, feesten en bezoekjes. Ik had nauwelijks tijd voor mezelf.

Maar naast al dat gedoe, was ik hopeloos verliefd op mijn vriendin, Eleanor Calder.
Die vanaf de oorlog, spoorloos verdwenen was…


REVIEW!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.