FanFic.nl

Heartbeats through shirt || Louis Tomlinson

~ 2 ~

Heartbeats through shirt

2

Ik werd wakker en als ik niet beter wist, zou ik zweren dat ik een kater had. Mijn hoofd bonkte deze keer mee op het ritme: ‘highway to hell’, dat het me letterlijk gaf. Mijn moeder had eieren gebakken maar had hiervoor geen boter meer. Gevolg: vervroegd kunstgebit. Naill had de douche voor me genomen en de hele badkamer laten overlopen met ijskoud water en tenslotte -tot mijn grootste schrik- begon hij ‘i am a barbie girl’ te zingen. Mijn vermoedens dat hij Barbie was geweest, klopte met de dag meer.

Ik had besloten het nieuws vanmorgen niet te kijken, niet dat ik het mocht van mijn moeder, maar ik wist toch wel hoe het zou gaan en ik wou die plastic-presentatrice niet meer zien. Stefan en ik waren al buiten geweest en de zon scheen nog harder dan gisteren. Ik zat nu op de tafel in keuken. Terwijl ik mijn moeder onderzoekend aan keek. Ze was duidelijk dunner geworden. Haar benen leken op twee stokjes en haar schouders waren botten met een dun laagje vel. Ik maakte best ongerust over haar, ze liet altijd iedereen voor gaan. Ook met eten.

“Mam?”
Mijn moeder stond achter het gasfornuis knakworstjes - die al 3 weken over de datum waren- te bakken terwijl ze een magazine las dat van vorige maand was.
“Uhu.” Haar ogen schoten van links naar rechts terwijl ze de pagina las.
“Mogen Stefan en ik dadelijk nog een keer naar buiten, om te voetballen ofzo?”
Ze stopte abrupt met lezen en keek me met opgeheven wenkbrauwen aan. Als blikken konden doden was ik nu een hoopje as geweest.
-Woops, verkeerde vraag. Geen beweging indien je dood wil !-

“Dacht het niet, jongeman. Het is levensgevaarlijk daarbuiten en volgens het nieuws van vanmorgen…”
“Verwachten we een aanval,” Ging ik haar vooruit. “Mam, dat zegt plastic-vrouwke al de hele week!”
Mijn moeders gezicht ging van boos naar nieuwsgierig en een sluwe glimlach speelden op haar droge lippen.
“Plastic-vrouwke, uh?”
Ik sprong van de tafel af toen Stefan binnen kwam en trok hem aan zijn arm naar de voordeur, nou ja, halve voordeur.
“Urgh mam! Wij zijn weg.”
Ik sleurde Stefan de bunker uit en rende de weg op, terwijl ik mijn moeder na hoorden schreeuwen. Stefan rukte zich los uit mijn greep en pakte me ruw bij de schouders. Ik keek verschrikt op. Zijn gezichtsuitdrukking was doodsbang, tegelijkertijd boos.
“Je moet naar je moeder luisteren. Het is gevaarlijk. We gaan.” Bevoelde hij me. Hij liet me los en liep met grote stappen terug naar de bunker. Jup, mister Bromvlieg is ook op het feestje, jeej!!
“Stefan, waag het niet. Je bent MIJN bodyguard, niet die van mijn moeder.” Ik wist dat praten over mensen alsof het je bezit waren, arrogant was maar hij vroeg erom. Stefan stopte 5 meter voor de (halve) voordeur en draaide zich vol tegenzin om. Mission complete.

Ik wist Stefan over te halen om nog 2 straten verder te lopen om op een veldje te schoppen met een steen. De vliegtuigen vlogen rond de minuut voorbij met enorm veel kabaal. Nu kreeg ik ook nog vervroegde doofheid. Ik zie het al in de kranten staan: ‘Lious Tomlinson, na oorlog verandert in oude man. Kan niet meer zingen vanwege slecht gehoor en kunstgebit.’
Stefan keek telkens alsof hij een kogel op zich af zag komen wanneer de vliegtuigen overvlogen maar bleef langs me staan. Ik weet niet of het vanwege mijn veiligheid was of vanwege de stenen, die ik steeds de verkeerde kant uit schopte.
“Meneer, laten we terug gaan. Het wordt donker.”
Ik lachte terwijl ik nog een steen in de richting van een verlaten huis schopte. Bam, in de ruit.
“Nou beste Stefan, ik weet niet waar jij op school hebt gezeten maar voor zover ik geleerd heb, gaat de zon echt niet om 8 uur morgens onder.”
Stefan deed of hij me niet hoorden, rechtte zijn stropdas, en liep vervolgens weg. Ik schopte nog een laatste steen in zijn richting, die ik –jammer genoeg- mistte, en liep achter hem aan.

We waren net om de hoek van de straat toen Stefan een blik achter me wierp en haastig begon te lopen. Het deed me denken aan Harry als hij een taco-tent zag. Ik deed moeite om hem bij te houden.
“Wat is er aan de hand, Stefan?” Vroeg ik zuchtend. Ik keek op mijn horloge en zag dat we een halfuurtje maar weg waren geweest. “We hoeven nog lang niet terug te gaan. Mam wordt meestal pas boos als ik een uur te lang wegblijf. ”
Stefan jogde gewoon door. Terwijl hij normaal altijd luisterde naar mijn bevelen.
“STEFAN!!” Riep ik toen ik 100 meter achter hem liep. Hij draaide zich niet om en rende door. Ik stopte op een spionnen manier -weet je wel met een voet voor je en dan zo schuin- terwijl ik Stefan als een stipje zag verdwijnen in de wazigheid van de hitte. Ik ging tegen een afgebrokkeld muurtje staan om op adem te komen.
Zoals gisteren, zweette ik weer overal. Mijn kleren waren vies en doorweekt en mijn gezicht zou ook wel vol zand zitten. Ik hijgde uit terwijl nieuwe lucht vol stof mijn luchtpijp weer in ging en ging op het randje van de muur zitten.

Ik keek achter me, nieuwsgierig van wat Stefan zo bang had gemaakt. En ik begreep hem gelijk. Ik sprong van het muurtje af en rende zo snel mogelijk in de richting van de bunker. Natuurlijk struikelde ik over mijn eigen voeten en viel recht op mijn gezicht. Uit mijn neus liep bloed en ik voelde pijnlijke schrammen ontstaan op mijn knieën. Achter me ging de tornado gewoon door met op-me-af-komen op topsnelheid. Ik krabbelde overeind en probeerde weer weg te rennen. De wind om me heen versterkte en de stenen en zandkorrels kwamen tegen mijn huid als kanonnen. Ik schreeuwde het uit en stopte achter een muurtje toen ik de pijn niet meer aankon en de wind te sterk was om ertegen in te lopen.

“Oke, lieve lieve Eleanor, mammie, Niall, Harry, Liam, Zayn en Bromvlieg. Ik hou van jullie met heel mijn hart. Zorg dat ik begraven wordt met mijn teddybeer en een reep chocolade. Ik wil ook graag mijn lieve fans -uit Nederland vooral- bedanken voor hun steun en toeverlaat. Jullie zijn alle uitgenodigd op mijn begrafenis, mijn vrinden. Geen zwarte kleren alstublieft, dat vloekt bij deze zandwoestijn.” Ratelde ik tegen de blauwe lucht alsof ik verwachte dat er engeltjes uit vlogen, die me kwamen halen. Ik sloeg mezelf metaal tegen mijn hoofd en deed het 2 seconden daarna ook in het echt. Het laagje zand en zweet spatte eraf en de hoofdpijn werd erger.
Denken Lious, Denken!!
Ik keek door een gat in de muur en zag dat de tornado akelig dichtbij was. Als ik één ding over tornado’s had geleerd, was het wel dat je ze niet kon bijhouden. Ik had dus maar twee oplossingen.
1: ik ging dood en kreeg een zanderige begrafenis met wel geteld 3 mensen en een heleboel (waarschijnlijk) dode fans. Hoezo loner?
Offffff
2: ik rende als een beer naar die bunker toe en viel huilend bij mijn moeder op schoot.

Nou ja, ik deed de tweede alleen dan zonder het laatste stukje. Ik kwam achter het muurtje vandaan en rende de weg op. Ik keek tussendoor steeds naar mijn voeten, zodat ik niet weer zou struikelen. Mijn hoofd tolde en door de hitte kreeg ik zwarte vlekken voor mijn zicht. Als je vanaf een raam naar me zou kijken, zou je denken dat ik teveel bier ophad.

De tornado achter me ging -volgens mij- steeds sneller. En elke keer als ik achter me keek zag ik bomen, stukken hout en steen vliegen. Ik slikte, dit is dus precies een moment waar je je leven voor je voorbij ziet flitsen. Ik rende de straat uit maar kwam tot de conclusie dat ik random ergens heen was gerend. Ik keek verbaasd om me heen en zag dat ik in een onbekende wijk stond.
Ook dat nog!
Het huis rechts van me, zag er nog best goed uit en ik besloot daar maar te gaan zitten totdat die wervelwind voorbij was.

Terwijl ik de wind voorbij hoorde razen, inspecteerde ik het huis. Het was een typisch gezinshuis. Een enorme keuken met een tafel voor 6 mensen en een plant erop. Een woonkamer met een kapotte tv en 2 sofa’s. En tenslotte nog een kantoor vol boeken en de wc etc. Overal hingen schilderijen en stonden planten. De muren waren in een beige kleur geverfd en zo hier en daar zag je stift erop.
De bovenverdieping was gigantisch. 5 slaapkamers, 2 badkamers en dan nog twee nutteloze kamers. In minstens 2 kamers hingen overal poster van de beste boyband die er bestond: One Direction. Mijn gezicht hing tegen de roze muren aan terwijl er overheen hartjes waren getekend en lipstick-kusjes. Ik moest even grinniken toen ik dit zag. Want hoewel ik wist dat ik bekend was, had ik nog nooit een meisjeskamer gezien waar ik samen met de andere, 100 keer afgedrukt op was. Als het meisje nu voor mijn neus zou staan, had ik haar een serenade gegeven met duizend rode rozen en een piano.

Ik vond er een paar dekens, eten en een magazine waar ik mijn moeder blij mee ging maken. De wind raasden langs het huis, en naast de trillende ramen en kapotte vazen op de vloer, bleef ik ongedeerd. Met moed stapte ik na een uur het huis uit maar ik was nog geen seconden uit de deur toen de bodem onder mijn voeten, begon te trillen.

Aardbeving.

Nummero 2 natuurramp. Washington zou dus vandaag worden verwoest. Terwijl ik me had gefocust op een rel of oorlog die Washington zou treffen, waren er nu natuurrampen. Iets waar ik niks tegen kon doen. Met mijn dekens boven mijn hoofd holde ik het huis weer in, opzoek naar een tafel waaronder ik kon schuilen. Ik vroeg me af hoe het met mijn mede-bunkeraars was en dat ze de wervelwind hadden gevoeld. Misschien hadden ze het wel niet overleefd!
En waar was Eleanor en hoe voelde ze zich? Ik had nog steeds niks van haar gehoord en ik wenste vurig dat ik haar weer in mijn armen kon sluiten, waar ze thuis hoorden.
Ik voelde mijn ogen prikken en ik zwikte mijn voet. Ik gilde het uit van de pijn en van de leegte in mijn hart.

Nog voordat ik de tafel in de keuken bereikte, hoorde ik een doffe klap en een stekende pijn door mijn hoofd en alles werd zwart om me heen…


REVIEW!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.