Hoofdcategorieën
Home » One Direction » They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond] » >29<
They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond]
>29<
Avelin
Zodra ik er doorheen ben gestapt valt mijn mond open. Ik sta wederom op een open plek, maar nu staat er een klein, schattig huisje op. Een huis waarin ik altijd al heb willen wonen. Op de overdekte veranda staan twee schommelstoelen en een hangmat en op het twee-tredige trapje ligt een schattige pup, zijn oogjes zijn dicht en hij ligt opgekruld tot een balletje. Het is een husky, mijn favoriete ras. Ik awwh zachtjes en stap het zonlicht verder in. Ook deze open plek is bezaaid met bloemen, dit maal mijn favoriete bloemen. Rozen, kleuren oranje, roze en wit. Hun geur dringt mijn neus binnen en ik glimlach. ‘Daar ben je,’ zegt de stem weer. Ik kijk de open plek rond, maar er is niemand te zien. ‘Waar ben jij dan?’ De stem grinnikt. ‘Geduld love, ik ben er nog niet. Wil je het huis bekijken?’ Zachtjes schud ik mijn hoofd. ‘Waarom zou ik het huis willen bekijken? Het is niet eens mijn huis.’ Een windvlaag vliegt weer langs mijn gezicht en het lijkt net alsof iemand op mijn neus tikt. ‘Dat is het wel, love. Het is ons huis.’ Mijn adem stokt in mijn keel. ‘Ons…huis?’ ‘Hmhmm.’ ‘Wauw,’ fluister ik zachtjes. Ik neem nog een paar stappen de open plek op en bekijk het huisje nog eens. Het is gemaakt van donker hout en het dak is bedekt met riet. De veranda beslaat de hele voorkant van het huisje en is overdekt. In het midden is een twee-tredig trappetje, met het hondje op het bovenste treetje. Op het dak staat een schoorsteen en ik kan net twee ramen onderscheiden onder het donker van de veranda. Er hangen zachtroze gordijnen voor. ‘Ga maar,’ zegt de stem. Ik knik en loop naar het huisje.
Zodra ik er een meter vanaf ben opent de pup zijn ogen. Hij kijkt me aan met zijn ijsblauwe oogjes en ik smelt. ‘Hee, kom eens hier cutie.’ Het hondje blaft en springt onhandig de treetjes af, daarna komt hij naar me toe rennen. Ik zak op mijn hurken en til het hondje op. Hij blaft weer en likt mijn neus. Ik giechel en krab hem achter zijn oor. ‘Hoe heet hij?’ vraag ik. De stem antwoord. ‘Charlie.’ Ik krab Charlie nog eens achter zijn oor en loop dan het trappetje op. Ik zet Charlie neer en hij nestelt zich meteen in een van de twee schommelstoelen. Langzaam bekijk ik de veranda. Naast de twee schommelstoelen en de hangmat staat er ook nog een eettafel, compleet met twee stoelen en een paar planten. Mijn oog valt op de deur, die is in tegenstelling tot het huis gemaakt van licht hout. Ik loop naar binnen en bekijk het simpele interieur. Donker gemixt met licht, net zoals ik het leuk vind. De keuken grenst meteen aan de woonkamer en ik zie verder maar twee deuren. Nieuwsgierig open ik ze. De ene deur leidt naar een badkamer en de andere naar een slaapkamer. Ik sluit beide deuren weer en loop weer naar de veranda. Charlie til ik op en ik ga op de schommelstoel zitten. Zachtjes krab ik haar onder haar kin en speels bijt ze in mijn vinger. ‘Ouch, Charlie.’ Ik beweeg mijn vinger een paar keer, maar gelukkig heeft ze niet door de huid gebeten. ‘Ik kom naar huis, love.’ Nerveus slik ik en sta op van de schommelstoel. Ik loop naar de rand van de veranda en leun op de barrière. Ik staar naar het bos en herken het punt waardoor ik ben gekomen. Ik blijf ernaar kijken en dan blaft Charlie. Ik kijk hem aan en zie dan hoe hij het trappetje af stuntelt. Dan rent hij over het veld naar de rozenmuur. Mijn ogen volgen hem en dan stokt mijn adem in mijn keel. Door de rozenmuur stapt Zayn.
Javadd
Zodra de chips zak en alle biertjes op zijn sta ik op. De wereld draait even en ik wankel. ‘Wooo, draaimolen enzoo.’ Ik lach en struikel moeizaam mijn kamer uit en vervolgens de trap af. Ik open de kamerdeur en loop recht naar het lelijke schilderij van de eenhoorn. Snel klap ik hem van de muur weg en open de verborgen kluis. Het pistool dat erin ligt haal ik eruit en ik sluit de kluis weer. ‘Het word tijd om het plan te beginnen,’ grinnik ik tegen mezelf. Terwijl de wereld nog steeds half draait loop ik het huis uit en de straat uit.
Na vijf minuten kom ik aan in het winkelcentrum en loop recht naar de juwelier. Nou ja, recht… Ik zwalk behoorlijk en meerdere mensen kijken mijn raar aan. Dan begint een klein meisje te gillen. ‘Hij heeft een pistool! Hij heeft een pistool!’ Ik kijk langs mijn arm naar beneden en zie dat ik het pistool inderdaad nog in mijn hand heb. Heu? Ik had hem toch in mijn broekrand gestopt? Blijkbaar niet, want het meisje blijft doorgillen. Andere mensen nemen haar gegil over en al gauw komen er vier politieagenten op me af gerend. Met hun getrokken pistolen schreeuwen ze naar me. ‘Op de grond! Op de grond!’ Ik til mijn arm op en richt. ‘Wil je dit doen heu heu?!’ schreeuw ik boos. Mijn woorden zijn vervormd en ik krijg ze met moeite uit mijn mond. ‘OP DE GROND!’ schreeuwen ze nog een keer. Net als ik de trekker wil overhalen word ik gevloerd door twee ME’ers. Het pistool vliegt uit mijn handen en schuift over de gladde vloer. Ruw worden mijn handen naar achteren getrokken en al snel voel ik het koude metaal van handboeien om mijn polsen. ‘U heeft het recht om te zwijgen, alles wat u zegt kan en zal tegen u worden gebruikt,’ zegt een van de twee ME’ers. Ze handen me over aan de politieagenten en zij nemen me mee, het winkelcentrum uit. ‘Hee! Doe dit niet! Laat me los!’ Ik stribbel tegen, maar door de hoeveelheid alcohol die in mijn bloedbaan zwemt heeft het geen kracht. ‘Pas op uw hoofd,’ zegt een politieagent. Ik grom zachtjes en ze duwen me hardhandig op de achterbank. De deur word dichtgesmeten en ze stappen in. De andere twee stappen in een andere auto en al snel rijden we achter elkaar naar het bureau.
Reacties:
snel verder!!
eindelijk ! melding!