FanFic.nl

30 jaar na de hongerspelen.

De boete deel 2

Romee:

Ik kijk verstijfd naar het podium.
Nicolette kijkt in het rond en blijft de hele tijd het zelfde roepen.
“Romee Johnson! Waar is Romee Johnson?!”
De meisjes die om me heen staan kennen me zo te zien niet want ze blijven netjes op hun plek staan en kijken ook elke kant op.
Ik draai mijn gezicht naar Links en ik zie Paco me huilend aan kijken.
Heel even lijkt alles in slow-motion te gaan.
Paco die bijna stikt in zijn tranen, Luca die daar op het podium verstijfd voor zich uitkijkt, de vredebewakers die langzaam naar het midden van de menigte lopen.
Dan BAM! Alles gaat opeens super snel.
De meisjes om me heen zijn van me vandaan gestapt, de vredebewakers pakken me bij me armen en slepen me mee naar het podium.
Ik wil gillen en huilen maar er komt niks uit me.
Net zoals Luca daar net nog 2 minuten geleden op het podium verdoofd stond word ik verdoofd mee gesleept.
Ik kijk stilletjes naar boven en zie de blauwe heldere lucht.
“Waarom zo een heldere lucht op zo een grauwe dag?” fluister ik zachtjes tegen mezelf.

Paco:

Ik zie hoe Romee langzaam naar het podium word getrokken.
Ik wil schreeuwen, Ik wil schreeuwen om Romee.
Om haar prachtige stem, om haar mooie bruinen lokken, om haar donker bruine en lichtbruine oog, om haar lenigheid en haar creativiteit, om haar eerlijkheid en om haar flauwe grapjes, om haar gestoorde ideeën en om haar lieve woordjes die ze in mijn oor fluisterd als ik verdrietig ben.
Ik wil schreeuwen om haar en open mijn mond maar ik hoor alleen een hoge omgeslagen stem.
Ik kom zelf niet verder dan: “ROM… eehh..”
Ik verstik in mijn tranen. Ik kijk naar Luca die daar staat en dan naar Romee.
Ik kan niet kiezen tussen hun twee…
Ik kijk naar mijn voeten en herhaal telkens fluisterend: “Dit is niet echt… dit is niet echt… dit is niet echt…” maar als ik mijn ogen weer open en zie hoe Luca en Romee op het podium staan... Luca staat zo stijfjes en kijkt dapper vooruit, maar ik zie die ene traan die over zijn wang rolt.
En Romee staat daar maar… en het is niet Romee…
Ze is helemaal in paniek en kijkt om haar heen, ze stikt meerdere malen in haar tranen en word dan weer voor 5 seconden rustig en kijkt naar haar schoenen.
Niet zoals die blije, positieve maar een tikkeltje verlegen Romee.
Als ik ze zo op het podium zie staan weet ik het zeker…
Dit is allemaal echt.

Luca:

Ik kijk naar Romee die naar het podium wordt gesleept.
Nicolette praat maar door en door, nu lijkt ze inderdaad op die Effie Prul.
Even voel ik een glimlachje op mijn gezicht verschijnen.
Maar ik hoef maar even te realiseren waar ik sta en wat er gaat gebeuren en die glimlach is verdwenen als sneeuw voor de zon.
Nicolette is opgehouden met haar gekwebbel en we moeten weg…
Ik kijk nog een laatste keer naar Paco, Romee en De blik van mijn vader die ik nog even weet te pakken.
ik zag hem maar iets van 5 seconden maar ik zag wat hij voelt…
Hij voelt het zelfde als ik. Angst.

Reacties: