FanFic.nl

Broken Eyes

[10.]

Door de ogen van Lisa: De voorbereiding voor het concert vliegt voorbij, ik help waar ik helpen kan. Simon en Koen zeggen dat het men taak niet is maar enige afleiding is welkom. Zo leer ik ook iedereen veel beter kennen en ik zie dat men het apprecieert dat ik overal een handje bijsteek. Ik probeer met iedereen toch een kort gesprekje te houden. Als het tijd is voor de soundcheck begeven we ons naar de backstage. Waar we ons klaarmaken voor de tweede ontmoeting met de boys. Voor Koen en Simon dan toch, voor mij natuurlijk niet, maar niemand weet van wat er gisteren is gebeurd. Het geluid van gestommel op de gang doet mijn hart een tel overslaan. De deur gaat open en… Soetkin komt binnen. Ik kalmeer en haal weer opgelucht adem, tot ik haar gezicht zie. Ze moet wel slecht nieuws te vertellen hebben. Aarzelend begint ze: ‘De security die normaal bij dit concert ging aanwezig zijn, heeft afgebeld. Ze kregen op het laatste moment een aanbod van Madonna die natuurlijk veel meer betaald. David staat op het punt van een zenuwinzinking en ondanks alle telefoontjes en connecties gaan we nooit nog mensen vinden voor vanavond. Het is onmogelijk om een concert te houden zonder de security, het zou helemaal uit de hand lopen. Het komt er dus op neer dat de komende 3 concerten worden afgelast, tegen dan is ons securityteam terug. David wil ook nog meegeven dat jullie dus 3 dagen betaald verlof hebben maar jullie in deze stad moeten blijven. Hij wil het niet hebben dat we vertraging oplopen of er iets gebeurd in ik weet niet welke staat. Dit was het denk ik.’ Iedereen kijkt teleurgesteld, maar ik voel me diep vanbinnen wel opgelucht. Ik weet niet of ik al die concerten wel zou aankunnen. Steeds die confrontatie met het verleden. Natuurlijk komt die er sowieso als de tour wordt verder gezet maar toch, nu heb ik nog even tijd om aan alles te wennen. Ik kijk rond en de beteuterde gezichten doen me denken aan het gezicht dat ik zou getrokken hebben moest het concert waar ik naartoe zou gaan, afgelast zou worden. Ik zie al de fans voor mij, die binnen een paar uur het slechte nieuws te horen zullen krijgen. Ontgoochelende gezichten, velen wenend, andere boos door de teleurstelling. Ik zie mezelf al, aan de telefoon met Sofie, haar vertellend dat het concert is afgelast. Hoe we tezamen in huilen zouden uitbarsten omdat we eindelijk onze ouders zo ver hadden gekregen om ons te laten gaan, omdat we koekjes zouden verkocht hebben voor de kaarten te betalen en er maanden naar uitgekeken zouden hebben. Maar ik hoor nu niet meer bij die fans. Die zullen moeten wachten op een volgende tour van hun favoriete band. Ik hoor bij de crew van die favoriete band, ik heb drie dagen vrij om te doen en te laten wat ik wil. Dat dacht ik toen, nu ben ik ervan overtuigd dat alles al geregeld was. Ik noem het Het Lot.

Door de ogen van Bill: Ik ben vandaag echt in vorm. We zijn pas bezig met de soundcheck maar alles loopt op wieltjes. Ik hoor dat ook Tom, Georg en Gustav er geweldig veel zin in hebben. We laten ons even meeslepen door de muziek die uit onze intrumenten - de micro in mijn geval - stroomt. Alles komt precies vanzelf. Ja, we voelen allemaal dat het vanavond een geweldig concert wordt. De zenuwen zijn verdwenen na de aftrap van onze nieuwe tour en vandaag belooft extra veel show. Totdat David op het podium komt gerend en ons onderbreekt. We zagen David nog niet veel zo wit, buiten na een ‘paar’ glaasjes teveel wijn natuurlijk. Hij probeert - niet dat het lukt - te kalmeren en nadat hij nog drie maal van kleur verandert is, begint hij zo langzaam mogelijk te vertellen. ‘Het is een ramp!’ En daar stokt zijn adem. We zien het hem moeilijk krijgen en halen vlug een stoel voor hij tegen de grond pletst. Vijf minuten -en 2 wisky’s- later krijgt hij weer kleur. Hij vervolgt: ‘ Ik wou jullie niet direct mee lastigvallen maar nu kan ik niets anders. Ik heb alles gedaan wat ik kon doen, iedereen opgebeld. Jullie moeten weten dat het niet mijn schuld is.’ Met een zucht kermen we in koor: ‘ David, zeg gewoon waar het opstaat!’ David gaat vlug verder: ‘Jullie komende drie concerten zijn afgelast.’ Alle vier onze monden zakken open en vijf seconden zijn we sprakeloos. Daarna beginnen we door elkaar te praten en te schreeuwen. David roept boven ons uit: ‘ Rustig, nogmaals, ik kan er niets aan doen. Eén of ander sterretje, Madonna of zo iets in die aard, moest zonodig onze security inroepen. Dus wij zitten de komende dagen zonder bewaking. En jullie weten dat we zonder security worden afgemaakt. Of in jullie geval, overstelpt door vrouwelijke aandacht, knuffels, hysterische fans en ander gedoe dat bij een tieneridool hoort. Vroeger konden we overleven met vijf bodyguards maar dat is nu niet meer het geval. Het bericht van de aflassing van de volgende drie concerten wordt binnen een uur verspreid. Ik moet nog heel veel regelen dus het komt er op neer dat jullie drie dagen vrij hebben. Doe geen domme dingen want nog meer problemen kan ik nu wel missen.’ En dan is David alweer verdwenen. Met lange gezichten druipen we af naar de backstage. Maar mijn gezicht klaart op als ik Lisa zie zitten. Zo in gedachten verzonken dat ze niet eens opmerkt dat we de kamer zijn binnengekomen. Ik kijk stiekem naar haar volmaakte gezicht en voel dat het toch geen drie saaie dagen zullen worden…

Reacties: