FanFic.nl

Broken Eyes

[11.]

Door de ogen van Lisa: Simon, Koen, Soetkin, Dorien hebben binnen een uur afgesproken aan de uitgang van het hotel. Als we drie dagen vrij hebben moeten we niet op onze kamer blijven zitten, dat kunnen we later nog genoeg doen. We hebben tezamen besloten om het nachtleven in te duiken. Zo noemen zij het toch, ik noem het wegvluchten van mijn gedachten. We trekken ons allemaal terug op onze kamer en maken ons klaar om straks de boel op stelten te zetten. Na mijn koffer vijf maal dooreen gegooid te hebben kan ik nog steeds niet beslissen wat ik ga aandoen. Een gewone zwarte jeans met een greendaytshirt? Of één van de kleedjes die Sofie en Maya in mijn koffer hebben gepropt? Nee, die zijn er net iets over vrees ik. Ik begin lichtjes in paniek te geraken als ik opeens die bekende stof langs mijn vingers glijdt. Ik hoef niet eens te kijken om te weten welk kleedje ik in m’n handen heb. Maar ik had dit kleedje toch niet ingepakt? Drie maanden geleden heb ik het opgeborgen, veilig, vanachter in m’n kast. Drie maanden geleden dat ik dit nog heb aangehad. Bijtend op m’n lip kleed ik me aan en tot m’n grootste verbazing pas ik nog in dat kleedje van het verleden. Het voelt zo vertrouwd aan maar tegelijkertijd ook zo verkeerd. Ik begin rondjes te draaien, terwijl ik weer naar het verleden suis. Rapper, rapper, rapper. Tot er op de deur wordt geklopt. Dorien vraagt of te mag binnenkomen. Vlug sla ik mijn jas om me heen en doe de deur open. Dorien stormt naar binnen en vraagt of ze een tshirt zou mogen lenen, op de één of andere manier is ze niet tevreden met het rode ding dat ze nu aanheeft. Vlug steek ik haar een tshirt toe en wil haar naar buiten werken, dit is allemaal iets te moeilijk. Maar ze vraagt al wat ik aantrek. Ik laat m’n jas afglijden en ze gaapt me met open mond aan. Ik draai me om en kijk recht in mijn spiegelbeeld. En ook ik sta even versteld. Wat lijk ik op Sharon, vooral met dit kleedje. Dat we tezamen hebben gekocht. Vroeger, drie maanden geleden. De rode zachte stof past perfect bij m’n zwarte haren. Die lange haren, waar Sharon maar niet over kon zwijgen. Hoe hard ze jaloers was, dat ze zo wou ruilen. Zelf had ze blond piekhaar, waardoor haar pittig gezicht nog beter uitkwam. Sharon was perfect, maar dat kon ze zelf niet geloven. Een zwaaiend hand voor m’n ogen doet me weer tot de aarde dalen. Dorien kirt dat ik zeker dit kleedje moet aanhouden, maar ik weet het zo niet. Ik stamel dat ik geen passende schoenen heb maar twee minuten later staat Dorien in m’n kamer met rode ballerina’s in haar handen. Ze duwt ze in mijn handen en is al weer verdwenen. Zenuwachtig steek ik m’n voeten in de perfect met m’n kleedje matchende schoentjes en ze zitten als gegoten. Weer heb ik die drang om rondjes te draaien. Maar ik heb nu geen tijd, een blik op de wekker toont aan dat ik nog welgeteld een kwartier heb om me op te maken en m’n haar in de juiste vorm te forceren.

Door de ogen van Dorien: We trekken straks naar één of andere dure club,Mojito genaamd, maar het is op kosten van onze werknemers, dus we geven er niet om. Waar ik anderzijds wel om geef, en niet een beetje, is wat ik moet aantrekken. Mijn grijze jeans, dat is al rap beslist, maar ik kan toch niet één van m’n oude tshirts aandoen? Ik ben fijner dan Soetkin, maar misschien heeft Lisa wel wat voor mij. Vlug loop ik naar haar kamer en hoor daar gestommel, gelukkig doet ze open. Ze steekt me vlug een paars glittertopje in mijn handen, niet echt mijn stijl, maar het is beter dan wat ik nu aanheb. Vanonder haar jas zie ik een rode stof met witte kersjes op tevoorschijn komen. Als ze haar jas laat zakken sta ik echt versteld. Dit kleedje zit haar als gegoten, alsof het voor haar gemaakt is. Stiekem ben ik jaloers op haar figuur. Lisa’s ogen verraden weeral dat ze met iets zit maar ik durf er niet naar te vragen. Ik zie dat ze het er te moeilijk mee heeft. Als ze stamelt dat ze geen schoenen heeft die bij haar jurkje passen, ren ik snel om m’n rode ballerina’s. Die ik toch nooit draag. Daarna bedank ik haar voor de tshirt en ga er vandoor. Ik heb nog 20 minuten om verder klaar te maken, dit wordt dus krap.

Door de ogen van Bill: Het is nu al weken geleden dat we met de band nog ergens ’s avonds naartoe geweest zijn. Maar we moeten ons humeur wat omhoog krijgen, dus hebben we besloten om er vanavond nog op uit te trekken. Tom heeft alles geregeld en ik probeer me momenteel zo onherkenbaar mogelijk te maken. Want wat we nu wel kunnen missen is herkent worden en moeten gaan lopen van een zwerm hysterische tieners. Oke, we houden van onze fans, maar is een beetje rust echt teveel gevraagd? David verklaarde ons zot dat we in een stad uitgaan, waar we eigenlijk moeten optreden, moest hij het weten weliswaar. We hebben het hem namelijk niet verteld. Hij zou alleen nog maar meer flippen, het verbieden en nog een fles wisky openen. Ook willen we geen bodyguards om ons heen, dan valt het nog meer op. Met andere woorden, alleen wij vier weten er iets van. Ik trek vlug wat wijdere, normale kleren aan en prop een muts over m’n haren. Wat haat ik dat. Make-up verwijderen en echt, ik ben bijna onherkenbaar. Wat later staat de rest van de band in m’n kamer. Allemaal uitziend als doodnormale jongens. Onze tranformatie is werkelijk geslaagd. Vijf minuten later lopen we door het donker naar de club die Tom heeft uitgekozen. Mojito staat op een flikkerend bord boven de deur…

Reacties: