FanFic.nl

Broken Eyes

[12.]

Door de ogen van Lisa: Na een laatste goedkeurende blik in de spiegel vertrek ik naar beneden, waar we hebben afgesproken. De rest van onze groep is er al en als ik binnenkom versteent het gesprek opeens. Alle ogen schieten mijn kant uit. Koen moet moeite doen om niet te kwijlen en Simon geeft er niet om dat zijn mond wagenwijd open hangt. Met een verlegen lachje kom ik bij hen staan en herinner ze eraan dat ze allebei een lief hebben. Al rap keert de vertrouwde sfeer terug en vertrekken we te voet naar de Mojito. Eenmaal aangekomen in de club gaat alles rap. Het is overvol en het ene na het andere drankje wordt mij aangereikt. Al rap heb ik er geen idee meer van hoeveel ik al op heb. Maar ik geef er niet om, ik laat me helemaal gaan nu Soetkin en Dorien me met veel sleuren op de dansvloer hebben gekregen. De muziek staat me niet aan maar het boeit me niet meer. Natuurlijk zie ik wel dat die jongen met dat blond piekhaar steeds naar me gluurt, en daarjuist heb ik dus echt wel een knipoog opgevangen, maar ik ben niet geïnteresseerd. Er zijn wel vlinders, maar niet voor die jongen, die ik helemaal niet ken. Wel voor een andere jongen, die ik, als ik erover nadenk, ook niet ken. Maar ik kan niet ontkennen, die jongen in die hoek is verschrikkelijk knap. Opeens trekt Soetkin me mee de wc’s in en staart me stralend aan. ‘Ben je nog van plan om op die jongen af te stappen, hij zit nu al heel de tijd naar jou te staren. En hij is lekker, als jij hem niet moet, wil ik hem wel.’ Met open mond staar ik haar aan, is het iedereen zo opgevallen? ‘Je mag hem hebben, het is mijn type niet.’ Stamel ik. Ik ben nog lang niet klaar voor een nieuwe relatie, denk ik er achteraan. Na onze make-up bijgewerkt te hebben begeven we ons weer naar de dansvloer. Dorien stopt me het zoveelste glas in m’n handen, ik weet dat ik al genoeg op heb maar kan niet weigeren. Eindelijk heb ik weer eens plezier.

Door de ogen van Tom: Ondanks de teleurstelling van de aflassing van die drie concerten, heb ik het helemaal naar m’n zin. Niet dat ik de dansvloer durf op te gaan, maar gewoon zitten en kijken is voor mij al goed genoeg. Als je ziet wat voor schoon volk hier rondloopt natuurlijk. Ik ben blij dat we eindelijk nog eens buitenkomen en iets tezamen doen. Ook Georg en Gustav hebben het naar hun zin, maar Bill doet niets anders dan voor zich uit staren. Ik kan hem momenteel maar moeilijk meer doorgronden. Ik besluit hem met rust te laten en begin met Georg de dansende meisjes te keuren. Deze club is gigantisch en tot zover ik heb kunnen zien, ziet iedereen er perfect uit. En wij loper erbij als midklas mensen, maar we worden tenminste niet herkent. Niemand let op ons, ze moesten eens weten dat dé gasten van Tokio Hotel zich in dezelfde ruimte als hen bevinden. Ik duw m’n muts toch wat meer voor mijn ogen als een meisje me net iets te lang zit aan te staren. M’n ogen glijden over haar lange benen. Georg volgt mijn blik en hij glimlacht geniepig. Maar we beseffen wel dat hier iets met een meisje beginnen geen goed idee is. Al snel is het meisje verdwenen en glijden m’n ogen naar het volgende korte rokje. Bill staart nog steeds wezenloos voor zich uit en ik besluit dat het tijd wordt om hem wat te entertainen… Ik sleur hem mee de dansvloer op, niet dat we kunnen dansen, maar alles is beter dan stil te zitten. Als ik Bill’s hand pak voel ik hem trillen, wat is er toch met hem?

Door de ogen van Lisa: Ik besef niet meer wat er gebeurd. Ik laat me leiden door mijn voeten die dansen op verschrikkelijk foute muziek. Ook Soetkin is al ver weg. Onbewust kom ik naast die jongen te staan. Ik dans gewoon verder alsof ik zijn brandende blik niet voel. Ik heb verschrikkelijk warm tussen al dat volk en zweet me dan ook te pletter. Maar wat geef ik erom, niemand die mij hier ziet, zie ik ooit terug. En de rest van de groep herinnert zich morgen toch niets meer van deze club. Ik betwijfel of ik nog zal weten wat ik allemaal heb gedaan vanavond. Echt veel stelt het toch niet voor, nog niet. De jongen begint nu ook te dansen en we komen steeds dichter bij elkaar te staan. Wat doe ik toch, ik heb hier helemaal geen nood aan, dit hoort niet. Wat hou ik mezelf toch voor, ik doe toch helemaal niets fout. Ik heb nog niet eens een woord tegen deze jongen gezegd, en dat ben ik ook niet van plan. Dat was ik toch niet. Maar hij vraagt al hoe ik noem. Ik kan moeilijk zwijgen en weglopen dus stamel ik dat ‘k Liselotte noem. Waarom ik niet eerlijk mijn naam zeg, begrijp ik niet. Maar ik voel me veiliger, waarvoor is ook een groot vraagteken. We geraken aan de praat en Cedric, zo stelde hij zichzelf voor, komt steeds dichter bij me staan. Duizenden gedachten vlammen door m’n hoofd maar worden onderdrukt door de grote hoeveelheid alcohol dat ik op heb.

Door de ogen van Bill: Tom doet alles om me te doen lachen, maar hij begrijpt niet dat ik vanbinnen gloei, dat ik vanbinnen als gelukkig ben. Hij ziet mijn zwijgen als een slecht teken, terwijl ik gewoon droom. Ik zie Tom wel kijken naar al de meisjes die voorbij komen, en ik geef toe, ze zijn niet mis. Maar ik kan maar aan één iemand denken, dat meisje met de ogen om in weg te zinken, te verdrinken. Dat meisje waar ik heb naast gezeten, zonder iets te zeggen, gewoon met mijn arm om haar heen. Dat meisje dat ik amper ken, maar toch al zoveel om geef. Dat meisje, Lisa. Tom trekt me mee de dansvloer op en Georg en Gustav strompelen achter ons aan. Pas nu dringt de muziek tot me door, die typische clubdansmuziek. Maar ik geef er niet om, ik loop op wolken. Tom sleurt me mee naar de andere kant van de club, naar de bar.

Door de ogen van Lisa: Ik volg Cedric naar de bar, waar hij nog een drankje voor me haalt. Nog eentje meer zal het verschil niet maken. Als hij mij het drankje aanreikt, komen zijn vingers even aan de mijne. Ik trek me met een snok terug, dit voelt niet juist. Maar hij merkt het niet. Hij zegt woorden, zinnen, maar het dringt allemaal niet tot me door. Ik leun tegen de bar en opeens is Cedric heel dichtbij. Voor ik iets kan doen raken zijn lippen de mijne. Ik trek me ruw terug en draai me om. M’n ogen haken zich vast in die bekende ogen, de ogen die me altijd al hebben doen zweven, maar me nu pijnlijk aanstaren. In zijn ogen zie ik de pijn, die ik hem juist heb aangedaan. Met een ruk draait hij zich om en verdwijnt tussen de menigte. Daar gaat mijn droom. Bill.

Reacties: