FanFic.nl

Broken Eyes

[14.]

Door de ogen van Lisa: Ik kan niet slapen, de hele avond speelt zich voor de duizendste keer terug af in mijn hoofd. Hoe alles goed begon en dramatisch eindigde. Kussend met een onbekende jongen terwijl de jongen van de dromen erop stond te kijken. Hoe ik in zijn ogen zag dat ik hem diep had gekwetst. Hoe ik mijn eigen hart hoorde breken en Cedric van me afschudde. Hoe ik Soetkin, Dorien, Simon en Koen achterliet in de Mojito en alleen mijn weg naar het hotel zocht. Ik me de trappen opsleepte en tot m’n grote verbazing m’n sleutel heb teruggevonden. Hoe ik met het kleedje en de rode ballerina’s aan op m’n bed ineen ben gezakt. En hoe ik hier nu lig, eenzaam, verloren. Waarom moest ik nu zonodig toch dit kleedje van het verleden aandoen, ik had moeten weten dat dat alleen maar problemen met zich meebrengt. Maar nu is het allemaal te laat, ik kan de tijd niet terugdraaien. Moest dat kunnen, ik zou zo’n 5 maanden terug gaan. Toen alles nog goed was, toen ik nog echt gelukkig was, toen ik nog echt van het leven hield. Toen jij nog gelukkig was, toen wij het tezamen zo goed hadden. Toen jij nog jezelf was. Sharon. Waarom moet ik bij alles aan jou denken, waarom roep alles wat ik doe herinneringen op. Waarom spook je nog steeds door mijn hoofd. Jij hebt mij opgegeven, terwijl ik je nodig had. Je bent weg, en je liet me alleen achter. Natuurlijk ging het helemaal niet over mij, ze streed een oorlog met zichzelf. En ze wist dat ze niet kon winnen, niet alleen. Maar waarom liet ze me dan niet toe, ik kon helpen, dat weet ik, nee, dat hoop ik. Ik mag me niet schuldig voelen, maar toch doe ik het. Ik stap uit bed en zet me voor de spiegel. Door het maanlicht dat m’n kamer binnenstroomt kan ik nog net mijn schim zien. Met een klik doe ik het kleine lampje aan en staar in mijn, rood door tranen, ogen. Ik vind mezelf niet meer terug, Sharon nam het grootste deel van mij al met zich mee en nu Bill, hoe hij me aankijk, zo kil. Z’n ogen waren zwart, niet meer donker bruin, zwart. Ze boorden zich niet meer in mij, maar keken recht door me heen. Ik kan Bill wel vergeten. Hij nam mijn laatste stukje eigenheid mee. Ik trek aan m’n lange haren, en daar komt Sharon weer in me boven. Ze adoreerde m’n haren. In een opwelling grijp ik naar de schaar op de lavabo en begin te knippen. Plukken zwart haar vallen rond me op de grond. Ik knip tien, twintig, dertig centimeter. Huilend hijs ik me uit het jurkje en duik onder m’n dekens. Ik val warempel snel in slaap, met mijn haar liet ik ook een stukje verdriet achter.

Door de ogen van Bill: Eens aangekomen in het hotel krijg ik verschrikkelijke honger. Als ik voorstel om nog iets te eten te bestellen, verklaren Tom, Georg en Gustav me zot. Maar door mijn wandeling in de zevende hemel heb ik amper gegeten vandaag. Tien minuten later zitten we met een gigantische pizza tussen ons in. Ik praat mee over de belachelijkste dingen maar toch zie ik Tom heel de tijd ongerust naar me kijken. Hij ziet toch dat het goed met me gaat, hij hoeft zich heus geen zorgen te maken. Maar toch krijg ik die worden niet over m’n lippen. Ik weet dat ik kracht uitstraal, ik heb het altijd al gekund. Eruit zien alsof ik de hele wereld aankan, terwijl ik vanbinnen helemaal gebroken ben. Zo’n vijf jaar geleden heb ik geleerd om op een gegeven moment m’n ziel te sluiten. En dan kan zelf m’n tweelingbroer zich niet meer in mij herkennen. Ik weet dat het toch niets oplost, maar het voelt zoveel veiliger. Ik kijk Tom aan en lach. Fake.

Door de ogen van Georg: Volgens mij ben ik de enigste die inziet waarom Bill zo overstuur was. Zag niemand die blik, toen hij dat meisje zag kussen. In die club, waarna hij er gewoon vandoor ging. Hoe we hem wenend vonden, en hij daarna opeens weer stabiel was. Hoe hij daarna een laatste blik om dat meisje wierp en weer een lach op zijn gezicht toverde. Dit was niet zomaar een meisje, dit was Lisa, een nieuwe uit de crew. Ze doet me denken aan Melissa, m’n eerste vriendinnetje. Van toen ik twaalf was, drie maanden heeft het geduurd. Toen is ze verhuisd, zonder afscheid te nemen. Ik heb het haar nooit vergeven. Niets heb ik nog van haar gehoord, geen smsje of mail. Niets. Ik kan het niet toelaten dat Lisa Bill ook zo zal kwetsen. Hoe ze kuste met die jongen, ze had toch wel gemerkt dat Bill wat voor haar voelde? Dat kan niet anders, het schiet er vanaf. Wie doet nu zoiets, een onbekende gaan kussen terwijl degene die je echt graag ziet erop staat te kijken. Melissa, Lisa, al die andere meisjes, ze zijn allemaal dezelfde.

Door de ogen van Lisa: Pas als ik na een vijftal uur slapen in de spiegel kijk, dringt het tot me door wat ik gisteren heb gedaan. Ik staar naar een meisje met kort, onsymmetrisch haar. Ik zou me niet herkennen, moesten mijn groene ogen m’n binnenste niet weerspiegelen. Waarom heb ik in hemelsnaam m’n haar afgeknipt, het haar waar ik jaren voor gespaard heb, het haar waar ik stiekem trots op was. Het laatste ‘levende’ stukje van Sharon. Nee, Sharon zal altijd in me zitten. Nadat ik m’n haar nog wat heb bijgeknipt lijk ik echt letterlijk de zwartharige versie van mijn Sharon. Ik snik en strompel naar de badkamer. Bijna herval ik in een oude gewoonte. Maar de gedachte dat Sharon dit niet zou gewild hebben, houdt me tegen. Al moet doorzetten, overleven, zelfs al is het niet voor mezelf. Ik zal bereiken wat Sharon in haar leven wou bereiken. Ik zal haar trots maken.

Reacties: