FanFic.nl

Lucas Turner en de schat van El Dorado

1

Het was al laat op de avond en het begon al aardig koud te worden.
Lucas trok de kraag van zijn jas wat hoger en speurde de steeds donker wordende weg af. Er kwam niemand.
Hij begreep er niets meer van. Hij had zijn brief meer dan een maand geleden opgestuurd, en na anderhalf jaar weg te zijn geweest had hij toch wel verwacht dat zijn moeder en zusje hier zouden geweest zijn om hem te verwelkomen.
Zijn moeder kenende was ze vast al van de dag ervoor bezig geweest met een fantastisch verwelkomingsmaal.
En de kleine Meera, zijn kleine zusje moest nu een jaar of zeven zijn. Zou ze hem nog herkennen na al die tijd? Of hij haar?
Een vraag die pas beantwoord zou worden als hij eindelijk thuis zou raken dus hij had ofwel de keuze om hier de hele nacht te staan bevriezen of zijn spullen pakken en de tocht zelf aan te vatten.
Hij koos voor het laatste, met hernieuwde moed gooide hij de weinige bezittingen die hij had over zijn schouder en begon aan een tocht die enkele uren zou duren.


Er was geen kat meer te bespeuren op straat. Niet dat Lucas dit erg vond want de enige mensen die zich op dit uur nog op straat durfden te begeven waren of wel reizigers als hij die geen andere keuze hadden of criminelen die die zelfde reizigers maar al te graag hun beurs afhandig zouden maken.
Niet dat Lucas hier bang voor was, hij was al meer dan drie jaar een soldaat en het laatste anderhalf jaar had hij, dienend op een van de grootste schepen in de marine, meerdere aanvallen van piraten mee gemaakt. Het zwaard die hem in die tijd meerdere malen trouw gediend had ging aan Lucas zijn riem, hij wist dat als ze samen goed getrainde piraten aankonden, dan konden ze zich zeker redden tegen enkele criminelen die waarschijnlijk niet eens het verschil kenden tussen de voor en achterkant van hun wapen.

Bijna fluitend liep hij verder door de straten van Port Royal. Ontelbare herinneringen kwamen in hem naar boven. Herinneringen van een kleine vagebond rennend door deze zelfde straten, achterna gezeten door zijn breed lachende Liza.
Zijn moeder was zonder twijfel de meest goedaardige vrouw die er was. Op zijn twaalfde was ze getrouwd met Jon. Een zachtaardige man die haar met zijn herberg niet alleen een goed bestaan kon geven. Tot zijn groot genoegen had Lucas kunnen zien dat de man niet van zijn moeder hield, hij aanbad haar. En dit gevoel was wederzijds geweest.
Twee jaar later was het gelukkige huwelijk bezegeld geweest met een prachtige dochter. Meera mocht dan wel niet meer dan een half zus voor Lucas zijn. Hij hield van haar al was ze zijn zus in volle bloede.
Jammer genoeg was het zijn moeder niet gegund om samen met haar grote liefde oud te mogen worden.
Lucas zijn humeur werd minder toen hij terug dacht aan de grote pokken epidemie die Port Royal drie jaar gelden trof.
Jon was een van de eerste slachtoffers geweest.
Zijn hele leven lang was Lucas er altijd in geslaagd om Liza ’s verdriet om wat dan ook weg te nemen.
Maar de pijn en leegte die Jon ’s dood met zich had mee gebracht was boven zijn eigen kunnen gegaan.
Lucas had lang zelf gelooft dat hij het leger was in gegaan omdat hij zijn moeder financieel wou helpen. Maar na anderhalf jaar op zee was hij tot het besef gekomen dat hij destijds gewoon gevlucht was.
Hij was gevlucht omdat hij het verdriet van zijn moeder niet langer kon aanzien.
Maar dat was nu voorbij. Zijn tijd van vechten en rennen was over.
Hij zou zijn zwaard aan de muur gangen als een herinnering, waarschijnlijk zou hij helpen in de herberg die Jon hen had nagelaten. Maar het belangrijkste van al; hij zou weer een goede zoon worden voor Liza en een zorgzame broer voor Meera.

Ondertussen was hij echt in het hart van de stad aangekomen. Tussen al de winkels herkende hij de smederij. Een van de plekken in de stad die hij het liefst zo vaak mogelijk meed.
Het was de plek waar zijn eigen vader Will Turner gewerkt had in de periode dat hij en Liza een korte relatie hadden.
Zijn moeder had ooit verteld dat ze welgeteld een keer het bed met de man gedeeld had.
Blijkbaar was die ene keer genoeg geweest. Of Will Turner ooit geweten had dat hij een zoon had weet Lucas niet zeker. Maar het leek hem vreemd dat Liza dit hem nooit verteld zou hebben.
Dus was de kans gewoon groot dat hij Lucas gewoon in de steek gelaten had.
Ergens wel logisch, aangezien hij later een relatie zou krijgen met de dochter van de toenmalige gouverneur. Als je zo een goede partij aan de haak kan slaan kan je een bastaard echt missen als kiespijn.
Lucas had zich hier jaren geleden al bij neergelecht. Maar toch, zo nu en dan deed deze gedachte toch pijn.
‘Smerig tuig. Laat me met rust!’
Lucas schrok op uit zijn gemijmer. Wie er ook zo geroepen had, de man leek duidelijk in nood te zijn.
Instinctief gleed zijn hand naar het gevest van zijn zwaard.
‘Wel, goeie oude jongen.’ Mompelde hij tegen het wapen. ‘Blijkbaar hebben we nog een laatste gevecht voor de boeg.’

Reacties: