FanFic.nl

Broken Eyes

[15.]

Om 9 uur zit ik al in de ontbijttafel van het hotel. Buiten het personeel ben ik nog helemaal alleen, iedereen blijkt vandaag uit te slapen. Ik kijk vol afgrijzen naar de boterkoek op m’n bord. Ik neem aarzelend een hap en voel me direct schuldig. Ik ben het niet waard te eten. M’n rest van de koek beland in de vuilnisbak en net als ik terug naar m’n kamer wil vertrekken, staat Bill voor me. Even zie ik zijn verdriet, waarna zijn ogen weer zwart worden. Hij doet zijn mond open maar houdt zich op het laatste moment in. Ik zou gewoon willen doorlopen, doen alsof ik niet om hem geef. Maar ik zou alleen mezelf beliegen. Ik volg Bill naar het tafeltje in de hoek. Aarzelend zet ik me op de stoel voor hem en zwijgend staar ik hem aan. Probeer weer in zijn ogen te kijken, en te voelen wat hij voelt, te denken wat hij denkt. Maar het lukt niet meer, zijn ogen kijken langs me heen. Ik kan het niet tegenhouden en barst in tranen uit. Waarom moeten juist degenen waar ik stiekem van hou, me haten. Waarom zien degenen waar ik echt om geef , mijn echte ik niet. Hoe Bill mij gisteren heeft gezien, is helemaal niet wie ik ben, dat was een momentgebeurtenis. Die moest ik het kunnen herhalen, helemaal niet meer gedaan zou hebben. Ik kijk op naar de stalen jongen voor me en zie toch even een glimpje medelijden, een glimpje onzekerheid in zijn donkere ogen.

Door de ogen van Bill: Vandaag sta ik vroeg op, wat totaal niet mijn gewoonte is. Maar ik word gek van het heen en weer draaien in de hoop om toch nog de slaap te kunnen vatten. Kwart voor 9 wijst mijn wekker aan. Langzaam hijs ik me uit m’n bed en sluit me op in de badkamer. Verdwaasd staren vermoeide ogen mij aan, gebroken ogen, de ogen van een jongen die pas zijn liefde heeft laten gaan. Langzaam begin ik m’n haar te kammen, plens daarna wat water in m’n gezicht, trek de eerste de beste kleren aan die ik kan vinden en maak m’n ogen op. Nog nooit was ik zo rap de badkamer uit. Als een zombie strompel ik de trap af en bedank de heer dat hij ervoor gezorgd heeft dat er vandaag geen gillende fans het hotel zijn binnengedrongen. Op automatische piloot loop ik de eetzaal binnen en kom pas weer tot mijn positieven als ik recht in de helder groene ogen van Lisa staar. Wat is er met haar haar gebeurd? Even voel ik verschrikkelijk schuldig maar al rap heb ik mezelf hervonden. Of moet ik zeggen dat ik vlug terug mijn masker op zet. Een stemmetje binnen in me zegt dat ik haar moet zeggen waar het op staat. Maar gelukkig kan ik me nog net beheersen. Dit zou het alleen nog maar moeilijker maken. Ik loop naar een tafel helemaal achteraan en tot mijn eigen schrik hoor ik Lisa mij volgen. Waarom doet ze dit nu, ze ziet toch dat ik niet om haar geef? Of ziet de mijn ware aard, de aard dat verlangt dat zij de ware is. Ik kijk op en kan even mijn gevoelens niet bedekken als ik de pijn in haar vermoeide ogen zie. Maar ook deze keer, is er weer de vonk, maar deze keer verbied ik mezelf er aan toe te geven. Of probeer ik dat toch.

Door de ogen van Lisa: Met brekende stem begin ik ; ‘ Bill, je mag echt niet denken dat ik zomaar de eerste de beste binnendoe. Ik had veel te veel op en had mezelf niet meer in de hand. Hij kuste mij, niet omgekeerd. Ik wil dit niet goedpraten, want hier was helemaal niets goed aan. Ik . ik weet niet wat ik moet. Maar Bill, ik wil niet dat je me gaat negeren. Ik ken je niet maar toch, hoe je me troostte twee dagen, dat zal ik nooit vergeten. Laten we gisteren gewoon vergeten. ’ Angstvallig wacht ik op zijn antwoord. Hij doet zijn mond open en vraagt; ‘Wat is er met je haar gebeurd?’ Verbaasd staar ik hem aan, ik lucht mijn hard en hij vraagt in godsnaam wat ik met m’n haar heb gedaan? ‘Sorry, ik. Ik weet niet wat er met me is. Maar. Ach. Ik kan het niet uitleggen!’ gaat hij vlug verder. ‘Wat kan je mis doen, wat kan jou schelen wat ik denk?’ probeer ik nog. Maar zijn blik staat al weer op oneindig.

Door de ogen van Bill: Haar verontschuldigingen komen gemeend over, maar wat kan ik zeggen. Dat het haar allemaal vergeven is. Ze heeft niets misgedaan tegenover mij, maar toch voel ik me diep gekwetst. Ik kan zeggen dat alles oke is, maar vanbinnen weet ik dat ik nog dagen ga lopen tobben over wat er nu werkelijk tussen ons is. Ik wil het haar allemaal uitleggen, over dat ik het gevoel heb dat zij de ware is. Dat ik daarom zo overstuur was en haar daarom nu niet kan aankijken. Ik probeer, maar ik kan het niet. Zelfs haar smekende ogen kunnen me niet zover krijgen. Ze zou me maar zwak vinden, zoals 99/100 van deze wereldbol. Ik kan het allemaal beter voor mijn eigen houden, haar verwerken, langzaam vergeten. Proberen vergeten.

Reacties: