FanFic.nl

Broken Eyes

[16.]

Door de ogen van Georg: Het is gisteren echt laat geworden. Dat in combinatie met net iets té veel drank is de verklaring voor mijn mislukt hoofd vandaag. Half elf, veel te vroeg naar mijn zin, maar van slapen zal toch niks meer komen. Stil kleed ik me aan en schuifel naar Tom zijn kamer. Tijd om wat leven in deze zaak te brengen. Met een beker water in m’n hand probeer ik zo stil mogelijk de deur open te krijgen. Naarmate ik niet zo handig ben, piept de die verschrikkelijk, maar Tom zou nog niet wakker worden als er een bom naast zijn bed zou ontploffen. Toch sluip ik heel stilletjes naar Tom zijn bed en giet in één keer het hele glas over zijn slapende kop. Ik wacht op zijn reactie, maar die is niet wat ik gehoopt had. Hij springt niet gillend op en begint te vloeken, hij begint niet op me te slaan, nee, hij doet niet eens zijn ogen open. Met een kreun draait hij zich op zijn andere zij en slaapt rustig verder. Missie mislukt. Luid stampend met mijn voeten - op de hoop Tom toch wakker te krijgen - loop ik naar beneden. Bill zit vast al te ontbijten, want hij was niet in zijn kamer. Anders had hij die plens water over zich heen gehad. En geloof me, Bill en water dat niet meer in een glas zit, dat is géén goede combinatie. Ik zie Bill inderdaad aan een tafel in de eetkamer zitten, maar hij is niet alleen. Als ik dichterbij kom, zie ik dat Lisa voor hem zit. Lisa van gisteren, Lisa die op Bill’s hart trapte, die Lisa zit nu bij Bill aan tafel! Ik stap er kordaat op af en zet me op de stoel naast Bill. Er valt een lange pijnlijke stilte. Ik kan mezelf niet meer tegen te houden en alles wat ik denk, spuw ik eruit : ‘Wie denk je wel niet dat je bent? Gisteren voor Bill’s neus met iemand anders zitten zoenen en dan hier zo schijnheilig komen zitten. Schaamt gij u niet?!’ Al mijn frustraties vloeien naar buiten. Over Lisa, Melissa, alle meisjes die ooit een jongen bewust hebben gekwetst.

Door de ogen van Bill: Onee, Georg. Waarom moet die zich zonodig moeien. Ik had het helemaal onder controle, maar hij gaat hier nog eens de verkeerde dingen zeggen. Hij gaat verder: ‘Zie je dan niet dat Bill om u geeft?!’ Kreun, ik moet ingrijpen of Georg zit hier nog te verkondigen dat ik met Lisa wil trouwen en 35 kinderen maken. ‘Georg, hou je in!’ Verraden kijkt hij me aan. Maar ik ben niet meer te stoppen. ‘Lisa heeft zojuist haar excuses aangeboden. En daarbij, ze heeft helemaal geen verplichtingen tegenover mij. Waarom zou ze? Ik ken haar niet eens, er is helemaal niets tussen ons. En dat zal ook nooit gebeuren!’ Oh help, waarom zei ik dat nu? Lisa kijkt me geschrokken aan, haar ogen lijken gebarsten, gebroken door de woorden die ik net zei. Maar totaal niet meende.

Door de ogen van Lisa: Eerst krijg ik een preek van Georg, die ik totaal niet zag aankomen. Bill geeft me hoop door het voor me op te nemen en vlamt er dan uit dat hij & ik een onmogelijke combinatie is. Ik wil opstaan en ervandoor lopen, maar iets houdt me tegen. Iets zegt me dat dit nog niet voorbij is. Als ik in Bill’s ogen kijk, zie ik dat ik gelijk heb. Dit is niet de blik van iemand die meent wat hij zegt. Dit is de blik van iemand die denkt dat hij datgene zegt wat iedereen wil horen. Maar nu besef ik dat dit géén slechte combinatie is. Dat dit kan. Onder tafel knijp ik in Bill’s hand en met die aanraking smelten Bill zijn ogen weer helemaal. Eindelijk zie ik weer die jongen waarmee de echte klik was. De jongen die naast me kwam zitten daar in de regen. Die een arm rond me sloeg en me het gevoel gaf dat ik speciaal ben, op een goede manier. De jongen van mijn dromen.

Door de ogen van Georg: Nu nog properder! Bill spelt mij de les terwijl ik zojuist voor hem opkwam. Ik geloof toch niks van wat hij zegt. Ik ken hem nu na al die jaren wel. Ik gun het die Lisa niet, maar Bill is tot over zijn oren verliefd. En dat kan zelf ik, niemand trouwens, tegenhouden. Ik voel dat ik hier volkomen overbodig ben en vertrek. Ik zie straks wel aan Bill’s gezicht hoe het afgelopen is.

Door de ogen van Bill: Een trilling gaat door me heen als ik voel dat Lisa m’n hand vastpakt. Haar zachte vingers die ik me nog zo goed herinner van het aanbrengen van de oortjes. Die vingers die ik al zo vaak op m’n lichaam heb voorgesteld. Ik probeer te kalmeren maar m’n hart slaat helemaal op hol. Waarom doet ze niet wat ieder normaal meisje zou doen, boos wegstampen of misschien zelf beginnen wenen? Nee, zij ziet door me heen en voelt dat alles wat ik zeg gelogen is. Ik kijk haar recht in de ogen en voel dat dit juist is, dat dit gewoon klopt. Ik merk niet eens dat Georg er vandoor is. Lisa sleurt me mee naar een wereld die ik maar al te graag wil betreden.

Reacties: