FanFic.nl

Lucas Turner en de schat van El Dorado

3

Lucas kon de herberg al van ver zien. Het gebouw zag er nog steeds uit als hij zich herinnerde. Als hij niet beter wist zou hij denken dat zijn moeder elk moment naar buiten kon lopen.
Sam had zijn wagen nog niet goed en wel geparkeerd of Lucas sprong er uit en liep meteen naar de voordeur.
Maar nog voor zijn hand de klink ook maar kon aanraken werd hij tegen gehouden door een boom van een kerel.
‘Waar denk jij heen te gaan, jochie? Dit is een besloten club en zonder uitnodiging kom je er niet in.’
‘Uitnodiging? Denk je nu echt dat ik op een uitnodiging ga wachten om mijn eigen huis binnen te gaan? Als ik jou was zou ik maar opzij gaan of je krijgt er spijt van.’
Dit dreigement moest best lachwekkend overkomen. De man was zeker een hoofd groter dan hem en zag er uit alsof hij hem met een klap bewusteloos kon slaan.
Het kon Lucas niet schelen, het enige wat hij wist was dat hij naar binnen wou en niemand zou hem tegen houden. En al zeker niet deze uit de kluiten gewassen holbewoner.
Sam die naast hem was komen staan probeerde Lucas nog te kalmeren maar hij was te laat.
Voor de holbewoner besefte wat er gebeurde had de jongen hem een stevige trap recht in zijn mannelijkheid verkocht, kreunend zakte hij door zijn knieën en reageerde amper toen Lucas langs hem rende.
Sam begreep er niets meer van, even vroeg hij zich af of hij bij de man moest blijven maar hij besloot maar om met Lucas mee te gaan voor die iedere klant in elkaar zou slaan.
Na een laatste verontschuldiging liep ook hij langs de man die blijkbaar begonnen was met zijn middageten er uit te kotsen.




Wat Lucas binnen zag overtrof zijn grootste nachtmerrie ‘s. Nog voor hij goed en wel binnen was botste hij op twee meisjes die meteen begonnen te gillen, niet moeilijk als je een gewapende inbreker zag . De kleren die ze droegen waren op zijn zachts gezegd weinig verhullend.
‘Waar is George?’
‘Georgie? Wat wil jij met hem?’
‘Blijkbaar ben ik ‘Georgie’ zijn stiefzoon. Ofwel roep je hem nu ofwel breng je me naar hem. Aan jou de keuze.’
Lucas had amper in de gaten dat zijn hand ruste op het gevest van zijn zwaard, maar het maakte blijkbaar wel indruk. Een van de meisjes gebaarde hem om haar te volgen naar de gelagkamer.
Hij zag er nog meer meisjes als de twee in de gang lopen. Welgeteld een van hen liep rond met drank, haar collega ’s hadden het te druk met het ‘entertainen’ van de gasten.
Instinctief voelde hij aan dat de man achter de toog George moest zijn.
Een man die meer dan vijf jaar ouder dan hem zelf kon zijn. Hij was nu niet meteen lelijk om te zien maar toch begreep hij niet hoe zijn moeder ooit op deze knaap is kunnen vallen.
‘Wie ben jij? En waar denk je het lef vandaan te halen om mijn zaak binnen te vallen?’
‘Jouw zaak? Deze zaak is van mijn moeder, Liza. Want voor als je het niet door hebt, ik ben Lucas Turner.’
‘Lucas? O ja, Liza heeft jou inderdaad eens vernoemd. Je bent wel wat laat, ze is al een tijdje geleden begraven.’
‘Dit omdat blijkbaar niemand het nodig vond om me in te lichten. En blijkbaar heb jij ook niet lang gerouwd. Je hebt de herberg blijkbaar al grondig…heringericht.’
‘Ah ja, we kunnen niet blijven stilstaan. En ja, ik heb inderdaad wat veranderingen doorgevoerd. Mag ook wel aangezien ik nog steeds met jouw zus zit opgescheept.’
‘Op…’ Lucas vreesde even dat hij zijn stem kwijt was. Was zijn moeder soms blind geweest in de laatste maanden? Nee, zelf een blinde kon zien dat deze kwal zelf geen trap onder zijn kont waard was.
En Meera, hoe vaak had ze dit alles gezien? Dit was toch geen plek voor een zeven jarige?
Nee, deze plek waar hij jaren lang zo gelukkig geweest was voelde niet langer aan als een thuis, hoe sneller hij hier weg was hoe beter.
‘Als Meera dan toch zo een last is dan kan ik je gelukkig maken. Ik neem haar met me mee, hoe sneller hoe beter.’
Tot zijn verbazing maakte dit de man nerveus.
‘Ik bedoelde niet dat ze een last was. Ik laat haar eerlijk gezegd niet graag gaan.’
‘Wat denk je? Dat ik haar nog een moment langer in dit bordeel laat? Waar is ze?’
‘En ik zeg je dat je haar niet te zien krijgt. En verlaat nu mijn zaak of ik zweer je dat je er spijt van krijgt.’
De man buiten had gedacht dat hij Lucas had kunnen tegen houden en ook George maakte deze cruciale fout.
Hij greep de man zijn nek beet en sloeg die tegen de toonbank.
‘Nog een keer, waar is Meera?’ Vroeg Lucas bijna ijzig kalm terwijl hij zijn zwaard trok en de punt tegen de man zijn wang hield.
‘Boven.’ Riep een van de meisjes voor George dit kon. ‘Een klant heeft gevraagd om met haar…’
‘Sally!’ Riep George nu echt bang.
‘Met haar? Met haar wat?’ Vroeg Lucas. De punt van zijn zwaard duwde hij wat dieper voor het geval het meisje zou zwijgen.
‘George heeft een speciale afspraak met enkele mannen, extra geld en Meera heeft hen…Speciale diensten.’
Het leek wel of de grond van onder Lucas zijn voeten zakte.
Dit had hij toch verkeerd begrepen? Dit kon toch niet?
Het zwaard viel kletterend op de grond en zo snel als hij kon liep hij de trappen op.
Wie hij daar zou vinden wist hij niet maar hij wist wel dat die persoon zijn laatste gebeden mocht opzeggen.

Reacties: