FanFic.nl

Unpredictable Love || Harry Styles

Chapter 3

De deur van de woonkamer ging open en ik keek op. Ik liet mijn ogen over de jongen in de deur-opening heen gaan. Dat het Harry was kon ik raden, maar het enige wat ik in hem herkende was zijn lach en zijn ogen. Hij leek me niet eens te zien, of negeerde me, want hij liep meteen naar de keuken en kwam niet veel later terug met borden, bestek en een tafel-kleed. Hij begon de tafel te dekken en ik wende mijn ogen af.
Ik had het gevoel dat ik hier voor het eerst was. Dat ik hier nooit eerder was geweest. Het was allemaal zo ongemakkelijk en geforceerd voor mijn gevoel. Wat moesten ze wel niet van me denken? Na zeven jaar duik ik ineens op om hier voor ik-weet-niet-hoe-lang te blijven. Alleen omdat ik depressief ben. Volgens mijn ouders dan. Misschien was ik ook wel een beetje depressief. Ik wist het niet, ik gaf er ook niets om. Waarom zou ik een label gaan plakken op de manier hoe ik me voelde?

'We gaan eten.' Riep Anne vrolijk, terwijl ze de kamer in kwam met een pan met eten. Mick zette de tv uit en nam plaats aan tafel, naast Harry die al zat. Anne zette het eten op tafel en ging ook zitten. Ik strompelde naar de tafel en keek naar de vrije stoelen.
'Waar mag ik gaan zitten?' Vroeg ik zo beleefd mogelijk. En tuitte mijn lippen.
'O, neem maar ergens plaats hoor.' Glimlachte Mick. Ik ging zitten en glimlachte ongemakkelijk.
'O, Morgan. Hey.' Harry glimlachte simpel. 'Hey.' Mompelde ik, terwijl ik mezelf dwong te glimlachen.
'Ik had je nog niet gezien, sorry.' Grinnikte hij, terwijl hij eten op begon te scheppen. 'Geeft niet.' Mompelde ik. Ik had net zo goed "hoi" kunnen zeggen, ik had het ook niet gedaan, ik had me net zo goed kunnen verontschuldigen. Geen zin.
'Is Daniel er niet?' Vroeg Harry, terwijl hij de opscheplepel aan Anne gaf. Er viel meteen een ongemakkelijke stilte. De laatste keer dat ik hier was, was mijn broer er ook gewoon bij. Ik vestigde mijn blik op mijn handen. 'Eumm...' Mick kuchte ongemakkelijk.
'Daniel is overleden.' Die woorden deden nog steeds vreselijk veel pijn, maar ik negeerde het gevoel en verbood mezelf aan Daniel te denken. Ik fakte een glimlach en keek ongemakkelijk naar Anne, Mick en Harry. Harry keek me verontschuldigend aan. 'Sorry,..ik wist het niet.' Ik haalde mijn schouders op. 'Eum, tja.' Ik beet hard op mijn lip.
Fijn, nee echt. Ik wist nu al dat de tijd die ik hier door ging brengen echt geweldig ging worden. Yippiyayee.

Reacties: