Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Broken Eyes » [18.]
Broken Eyes
[18.]
Door de ogen van Georg: Ja, ik hoor Bill naar boven komen. Zijn ritme van lopen zou ik zo uit de duizenden herkennen. Rood komt hij de kamer binnen en wil direct doorlopen naar zijn kamer, maar ik hou hem tegen. ‘Wat ga je doen?’ vraag ik hem. Hij twijfelt of hij gewoon om me heen zal lopen of zal antwoorden op m’n vraag. Ik zie zijn ogen fonkelen en besef dat wat ik van plan ben zo fout is. Maar ik doe het voor zijn eigen bestwil, wat hij waarschijnlijk niet zal geloven.. Als hij ooit achter komt natuurlijk…
Door de ogen van Bill: Georg, waarom moet hij me nu zonodig bezighouden. Hij ziet toch dat ik gehaast ben. Lisa zit godverdomme beneden op mij te wachten. Maar ik krijg het niet gezegd dat hij me nu met rust moet laten. Het is en blijft m’n beste vriend. Ik antwoord vlug dat ik even met Lisa naar buiten ga en Georg trek zijn gezicht in een rare plooi, zijn ogen staan neutraal. Hij probeert zijn emoties te verbergen. Maar wat hij juist verbergt, kan ik niet ontrafelen.
Door de ogen van Georg: Zou, zou ik dit nu wel doen? Ik twijfel maar denk aan welke pijn ik hem zal besparen en besluit door te zetten. Dit zal wel even een harde klap zijn voor hem, maar moest ik hem nu laten begaan, zou hij nog meer in de put belanden. Nadat hij heeft gezegd wat ik al vermoedde, dat hij met Lisa even wegga, begin ik te vertellen…
Door de ogen van Lisa: Wat blijft Bill nu toch? Ik zit hier nu al welgeteld 15 minuten en 13 seconden te wachten. Veertien, vijftien, zestien. Duurt dat nu echt zo lang om even andere kleren aan te doen? We gaan niet naar één of ander sjiek feestje, we gaan gewoon even naar buiten. Na nog eens vijf minuten met mijn vinger gedraaid te hebben hoor ik iemand de trap afkomen. Ik sta op om direct te kunnen vertrekken maar niet Bill komt de trap af, maar Dorien. Ik zet me teleurgesteld neer en het moet van m’n gezicht af te lezen zijn want ze kijkt me beledigend aan. Ik veronderschuldig me vlug en ze komt bij me aan tafel zitten. Als ze in een croissant bijt voel ik m’n maag grommen. Maar ik moet eraan weerstaan, dat moet ik. Voor Sharon.
‘Lisa meisje, moet je niet nog een aardappeltje hebben? Je eet zo weinig de laatste tijd? Meisje toch, ik wil niet dat je zoals die Sharon wordt.’ Ik schiet overeind en kijk m’n ma woedend aan. Waarom houdt ze Sharon hier niet gewoon buiten? ‘Ik heb gewoon geen honger, wat heeft Sharon daar mee te maken?!’ roep ik. Ik zie dat alles wat ik zeg haar pijn doet. Ik wil m’n moeder niet kwetsen, maar ik kan niets anders. ‘Lisa meisje, luister toch naar me. Sharon is niet goed voor je. Je moet me niets wijs maken en zie ook wel dat er iets mis met haar is. En ze sleurt jou mee in haar problemen. Zou het niet beter zijn dat je haar even aan de kant schuift?’ WAT? Hoe durft ze dat aan mij te vragen, Sharon is mijn wereld. Ik vertrek nog liever thuis dan haar op te geven. Ik kan niet uitleggen wat ik voor haar voel. Oke, ze heeft me verandert. Dat weet ik ook wel, maar ze blijft het beste wat me ooit is overkomen. Ik kijk op, schuif m’n bord van me af en vertrek naar m’n kamer. Niets of niemand mag tussen mij en Sharon komen!
Door de ogen van Dorien: Opeens was Lisa gisteren verdwenen nadat ze met die knappe gast had zitten kussen. Er is echt iets met haar, ze ziet er zo fragiel, breekbaar, uit. Dat dacht ik gisteren toch. Maar vandaag ziet ze er, moet ik toegeven, best wel gelukkig uit. Ze lijkt niet zo super blij om me te zien maar dat zal wel aan het feit liggen dat ze iemand anders had verwacht. Ze vertelt dat ze al 25 minuten op hem zit te wachten en ze zo goed als dood gaat van de zenuwen. Het doet me goed te horen dat Bill ook wat voor haar voelt, en hij ermee kan leven dat Lisa gisteren een wildvreemde heeft gekust. Ik maak me vlug uit de voeten als ik Bill hoor afkomen. Ze hebben nu wat privacy nodig.
Door de ogen van Lisa: Hoe goed ik ook met Dorien overeen kom, nu kan ik niet van haar aanwezigheid genieten. Ik wou dat Bill nu naast me zat, niet Dorien. Ach; wat zaag ik nou. Bill heeft gewoon nogal wat tijd nodig om zich om te kleden, hij kan elk moment naar beneden komen. Dorien vertrekt en ik tover een glimlach op m’n gezicht. Tot ik Bill op me af zie stormen, ik zag hem nog nooit zo boos, zo gekwetst. Ik voel dat dit fout is. Ik wil nog vlug iets zeggen maar ik krijg al een ganse tirade over me heen. Wat heb ik nu weer fout gedaan?
Reacties:
huh?