FanFic.nl

Unpredictable Love || Harry Styles

Chapter 5

Ik werd uit mijn gedachte gehaald door een zachte klop op de deur, die meteen werd geopend. Ik keek op, recht in de glinsterende ogen van Harry. Hij had een lieve lach om zijn mond en keek me twijfelend aan.
'Kan ik binnen komen?' Ik krabbelde ongemakkelijk omhoog en ging in klerenmakerszit zitten. 'Ja, tuurlijk.' Hij perste zijn lippen kort op elkaar en kwam naast me op het bed zitten.
'Dus..' Begon hij ongemakkelijk. Ik nam niet de moeite om te glimlachen. 'Hoe is het?' Het gaat geweldig met me, daarom ben ik naar jullie huis gestuurd. Om te laten zien hoe goed het met me gaat. Ik haalde mijn schouders kleintjes op.
'Hoe is het met jou?' Ik probeerde zo geïnteresseerd mogelijk over te komen. Ik wilde niet respectloos zijn, of zo. 'Gaat wel lekker.' Grinnikte hij zachtjes, maar zijn lach verdween na een aantal seconde.
'Luister, mijn moeder heeft me nu eigenlijk pas uit gelegd wat je hier kwam doen, het spijt me echt voor je. En sorry dat ik over Daniel begon.' Ik maakte een wegwuif gebaar en perste er een kleine glimlach uit. 'It's okay.' Zijn blik stond bezorgd.
'Gaat het wel?' Ja, het gaat. Ik reageerde niet en liet mijn ogen over hem heen gaan. Ik moest toegeven dat hij knap was geworden. Totaal niet het negen-jarige jongetje dat ik herinnerde.
'Anyways, ik vertrek morgen naar Manchester om daar een aantal shows te doen en mijn moeder wilt dat je mee gaat.' Ik onderdrukte een diepe zucht. Ze namen dit "tiener leren zijn" wel erg serieus, eh? 'Dan heb ik geen keus denk ik.' Mompelde ik. Ik realiseerde me pas dat het best een kut-opmerking was toen ik het al had gezegd.
'Wil je hier wel zijn eigenlijk?' Hij grinnikte zachtjes, en er was geen spotje verontwaardigdheid in zijn stem te horen. Meer nieuwsgierigheid. 'Nee.' Antwoordde ik eerlijk. Een zachte, heldere lach ontsnapte mijn mond.
'Nou, dat was duidelijk. We vertrekken morgen om tien uur. Moet ik je om negen uur wakker maken? Je hebt hier namelijk nog geen wekker.' Ik knikte. 'Is goed.' Hij stond op en glimlachte kort.
'Slaap lekker dan alvast. Ik zit in de kamer hier naast als je iets nodig hebt.' Ik trok mijn mondhoeken moeilijk omhoog en zwaaide een beetje ongemakkelijk, voor hij de deur weer dicht trok. Waarschijnlijk moest hij die hulp van zijn moeder aanbieden. Het zag er namelijk lekker geforceerd uit. Niet dat ik er kritiek op had. Het is niet alsof ik iets anders had verwacht van een zeventien-jarige jongen, mét een leven.

Ik keek op mijn mobiel voor de tijd, en zag dat ik een gemiste oproep van mijn moeder had. Ik had niet echt behoefte om terug te bellen, dus negeerde ik het berichtje en keek naar de tijd. Het was nog maar tien uur, maar ik voelde me moe. Wat een verassing na die lange reis. Ik sloot de gordijnen, deed het licht uit en ging in het bed liggen. Mijn ogen vielen dicht en mijn gedachten vulde zich meteen met beelden van Daniel, vooral in dit huis. De herinnering van zijn lachbui toen Harry bijna in een dop-erwt stikte. En hoe hij zichzelf altijd helemaal geweldig vond omdat hij meer pokémon kaarten had dan mij óf Harry en hij liep er ook al-tijd over op te scheppen. Hij was een keer zijn hele verzameling in dit huis vergeten, toen we hier hadden gelogeerd. Twee weken later zijn we terug gereden omdat hij bleef huilen. Ik was klein en begreep er misschien nog niet heel veel van, maar de herinneringen waren toch erg duidelijk en vers.
Ik voelde een glimlach op mijn mond en tranen over mijn wangen rollen. Ik haatte het om aan hem te denken, om de pijn te voelen. Maar ik kropte het niet te veel op. Ik liet het er iedere avond uit. Iedere avond viel ik huilend in slaap.

Reacties: