FanFic.nl

Unpredictable Love || Harry Styles

Chapter 8

Het duurde niet heel lang voor ik een klop op mijn hoteldeur hoorde. Ik dwong mezelf van dit heerlijke bed af te komen en opende de deur. Harry leunde non-chalant tegen de deurpost en glimlachte toen ik hem aan keek. Ik nam niet de moeite om terug te lachen en ging weer op het heerlijke godse bed zitten. Harry deed de deur dicht en kwam twijfelend naast me op het bed zitten. Ik schoof een klein stukje op, als teken dat ik het best vond dat hij naast me kwam.
Er viel een lange stilte. Geen ongemakkelijk stilte, gewoon, stil.
'Ben je depressief?' Vroeg hij plotseling. De vraag kwam super onverwachts en eigenlijk had ik ook gewoon geen idee wat ik moest antwoorden. Was ik depressief? Waarschijnlijk. 'Blijkbaar.' Mompelde ik zachtjes. Hij keek me onderzoekend aan.
'Waarom?' Waarom denk je? 'Begrijp me niet verkeerd hoor, ik bedoel er verder niets mee.' Vervolgde hij meteen. Ik probeerde een fatsoenlijk antwoord te bedenken en ik voelde zijn blik op mijn gezicht rusten.
'Je hoeft het niet te vertellen hoor.' Verzekerde hij me, toen ik niet antwoordde. 'Ik..het maakt niet uit.' Mompelde ik. Ik snapte zijn nieuwsgierigheid wel. Ik had hem al heel lang niet meer gezien, dus het was begrijpelijk dat hij wilde weten wat ik hier nou eigenlijk deed.
'Toen Daniel..overleed..stortte gewoon alles in. En ik negeerde mijn vriendinnen en alles. Ik wilde gewoon niet meer. En het klink stom, maar het is gewoon zo moeilijk om alles weer terug op zijn plek te krijgen. Het is zo moeilijk om mijn leven weer op te pakken. Het kost veel te veel energie.' Ik beet op mijn lip. Het waren misschien maar een paar zinnen, maar zo veel had ik eigenlijk nog nooit aan iemand uitgelegd. Al helemaal niet aan iemand die ik nog niet eens vertrouw. Hij keek me doordringend aan, en het bleef stil voor een halve minuut. 'Het klinkt misschien stom, maar ik zou het toch proberen. Je staat er niet alleen voor. Er zijn genoeg mensen die je willen helpen.' Ik slikte. Ik wilde geen hulp. Het was veel makkelijker om jezelf op te sluiten in je kamer, dan andere mensen je zwaktes te laten zien. 'Je gelooft me niet, eh?' Gokte Harry. Ik knikte snel.
'Jawel maar...' Ik keek van hem weg en vestigde mijn blik op de muur. '..maar?' Ik schudde mijn hoofd snel. 'Laat maar, het is niet belangrijk.' Het bleef weer even stil voor hij wat zei.
'Je wilt toch niet voor de rest van je leven ongelukkig zijn? Waarschijnlijk zou Daniel dat ook niet voor je willen.' SHABAMM. Die zin kwam zo hard aan dat ik hem meteen probeerde te negeren.
Precies op het moment dat hij die zin uitsprak begon Harry's mobiel te trillen. Hij wurmde hem uit zijn broekzak en begon druk te typen.
'Louis is er.' Glimlachte hij uiteindelijk. 'Oh, ja. Natuurlijk. Louis. Mijn beste vriend.' Mompelde ik sarcastisch. Harry lachte zachtjes.
'Kom, we gaan naar de lobby.' En trok me mee.

We stonden op en liepen samen naar beneden. Hoe hard ik er niet aan probeerde te denken, het bleef mar door mijn hoofd spoken. Niemand had ooit zo direct tegen me gesproken. Niemand had ooit de woorden tegen me gezegd. Waarom het me zo veel pijn deed wist ik donders goed. Hij had gelijk. Natuurlijk wilde Daniel niet dat ik ongelukkig was. Toen hij in het ziekenhuis was, en ze stopte met medicijnen geven heeft hij me juist op mijn hart gedrukt dat hij wilde dat ik mijn dromen volgde. En wat deed ik? Ik sloot mezelf op. Het was raar, want ik voelde gewoon woede richting Harry dat hij me het had verteld. Dat hij het had durven zeggen. Ik realiseerde me heus wel dat hij waarschijnlijk helemaal niet wist wat zijn woorden met me deden. Ik had helemaal geen recht om boos te zijn, maar toch was ik het. "Je wilt toch niet voor de rest van je leven ongelukkig zijn? Waarschijnlijk zou Daniel dat ook niet voor je willen." Het was bijna frustrerend wat die woorden met mij deden.

-
Laatste stukje alweer schrijf vanavond verder yaaayy ,x

Reacties: