FanFic.nl

Unpredictable Love || Harry Styles

Chapter 9

We liepen de lobby in en Harry keek vluchtig om zich heen. Zijn ogen bleven hangen op een knappe jongen, hij zag er iets ouder uit als Harry.
'LOU!' Riep Harry. Hij trok een kort sprintje en besprong zijn bandgenootje met volle vaart. 'HARRY!' Riep Louis met volle overtuiging terug.
'Ik heb je gemist.' vervolgde hij. 'Ik jou ook!' Riep Harry vrolijk uit. Ik keek verbaast op. Nou, die hadden elkaar wel héél erg gemist blijkbaar.
'O, dit is Morgan waar ik over vertelde.' Harry wenkte me en ik liep naar de twee jongens toe. Fijn, er was al over me geroddeld. 'O, hey daar. Ik ben Louis.' Glimlachte hij breed. Hij stak zijn hand uit en ik pakte hem aan. Ik glimlachte zwakjes. 'Hey, ik ben Morgan.' Ik liet mijn hand weer zakken en luisterde met een half oor naar het gesprek van Harry en Louis. Het was niet veel bijzonders. "goeie reis gehad?" "Hoe is het?" "Weet jij al wanneer de rest komt?" Waren de gespreksonderwerpen.
Mijn gedachten gingen weer naar de confrontatie van twee minuten geleden. "Je wilt toch niet voor de rest van je leven ongelukkig zijn? Waarschijnlijk zou Daniel dat ook niet voor je willen." Ik wilde niet voor de rest van mijn leven ongelukkig zijn. Was ik wel ongelukkig? Ja, waarom vroeg ik me dat nog af. Ik was ongelukkig en het leven van een baksteen was waarschijnlijk nog interessanter dan dat van mij. Maar waarom had ik dan niet de drang om alles beter te maken? Als ik ongelukkig was zou je verwachten dat ik er iets aan wilde doen. Ik had die drang totaal niet. Juist niet. Ik wilde mezelf liever weer gewoon opsluiten, al helemaal nadat Harry mijn zwakke plek had gevonden. Hij wist het niet eens.
'NIALLLL!' Ik keek op door het plotselinge geschreeuw en zag hoe Harry en Louis een blonde jongen besprongen. Ik leunde tegen de muur van de hotel-lobby en nam geen moeite om mee te luisteren naar hun gesprekken.
Wilde ik veranderen? Wilde ik mijn hele levensstijl omgooien? Wilde ik echt wat doen met de kansen die ik nu kreeg? Hoe langer ik er over na dacht hoe meer ik het begon te overwegen. Misschien wilde ik het wel. Misschien. Het probleem was dat ik me eerlijk gezegd niet meer kon herinneren hoe het was om me echt-écht heel goed te voelen. Ik wist het gewoon niet meer. De verleiding was waarschijnlijk groter geweest als ik dat nog wel wist. Ik kon met alle zekerheid zeggen dat het moeilijk is om iets te missen dat je je niet meer kunt herinneren. Dat is hetzelfde als een persoon te herinneren die je nooit hebt ontmoet.

Reacties: