FanFic.nl

Unpredictable Love || Harry Styles

Chapter 10

'Morgan.' Ik draaide mijn hoofd met een ruk om, om te zien dat er nog twee andere bij waren gekomen.
'We gaan zo eten.' Glimlachte Louis. Ik beet kort op mijn lip. 'Okay.' Mompelde ik vervolgens.
'Wacht, ik zal me even voorstellen, ik ben Niall.' Glimlachte een blonde jongen. 'Morgan.' Antwoordde ik vriendelijk. 'Zayne.' Knikte een getinte jongen. 'Morgan.' Herhaalde ik.
'Liam.' Vervolgde een jongen. 'Morgan.' Alsof hij dat ondertussen nog niet wist.
'Gaan we in de stad eten, of gewoon hier in het hotel?' Ik keek de jongens verbaast aan. 'Moeten jullie niet eerst even jullie koffers weg zetten?' Ik kreeg vier verbaasde blikken terug, terwijl Harry alleen maar een beetje dom begon te lachen. Ik trok een wenkbrauw op en had meteen spijt dat ik ook maar iets had gezegd.
'We zijn net met z'n alleen naar boven geweest om de koffers weg te zetten?' Zei Liam, alsof ik dom was. Ik zette mijn tanden in mijn lip. Ik was echt heel dom. Harry's lach verdween en hij keek me een soort van onderzoekend aan.
'Kom, we gaan wel gewoon in het hotel.' Mompelde hij op een afwezige toon. De jongens begonnen te lopen en ik slofte er op een langzaam tempo achteraan.
'Je was helemaal in je gedachte verzonken. Heb je er echt niets van mee gekregen?' Zei Harry, die zijn pas versloomde en naast me kwam lopen. Ik keek beschaamd naar de grond, die onder mijn voeten verdween.
'Sorry..ik-ja..eumm..' sotterde ik moeilijk. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stromen en ik wilde op dit moment gewoon door de grond zakken.
'Is er iets?' Vroeg hij zachtjes, medelevend. Ik haalde diep adem. Ik had plotseling de neiging om gewoon te vertellen wat er aan de hand was, maar ik wist dondersgoed dat ik er spijt van zou gaan krijgen. 'Er is niets.' Zuchtte ik uiteindelijk. Hij bleef me onderzoekend aankijken en haalde vervolgens zijn schouders op.
'Ik ben hier als je met iemand wilt praten hoor.' ik glimlachte zwakjes. 'Dankje.'

We kwamen in het restaurant van het hotel aan en namen plaats aan een zes-persoon tafel. Ik besloot maar gewoon naast Harry te gaan zitten. Ik wist wel dat ik uiteindelijk met de rest contact zou moeten zoeken, maar op dit moment schaamde ik me gewoon dood en had ik geen zin om met ze te praten. We bestelde allemaal wat te drinken en de jongens waren druk in gesprek over weet-ik-veel-wat.
'Ik ben even naar de wc.' Mompelde ik terwijl ik mijn stoel een beetje van de tafel afschoof en op stond.
Ik liep naar de wc en liep meteen naar de wastafels. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Ik zag er niet uit, vergeleken met alle andere mensen hier. Iedereen was aan het lachen, meisjes hadden leuke jurkjes aan, jongens droegen leuke kleding. Ik zag er vooral bleek, moe en ongeïnteresseerd uit. Wat the hell was er gebeurd? Voeger zou ik er ook leuk uit zien, waren mijn haren niet vet en zou ik vrolijk mee lachen. Ik zou me zo licht hebben gevoeld. In tegendeel tot nu. Ik draaide de kraan open en liet wat koel water over mijn polsen stromen om een beetje rustig te worden. Het hielp een beetje. Ik haalde ze al snel weer bij de kraan weg, droogde mijn handen af en liep weer terug naar de jongens die nog steeds vrolijk in gesprek waren. Ik nam stilletjes plaats en keek om me heen. Overal zag ik meisjes die vrolijk waren, die aandacht probeerde te krijgen van de jongens, ze droegen leuke kleding en hadden allemaal zo'n sterke uitstraling. Het was om jaloers op te worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.