FanFic.nl

Unpredictable Love || Harry Styles

Chapter 11

We aten en er hing een gezellige sfeer tussen de jongens. Ik besloot mezelf maar gewoon op de achtergrond te houden. Na het eten besloten de jongens dat deze avond wel de stad in wilde. Ik reageerde hier maar niet op en mompelde dat ik naar mijn hotelkamer ging.
Terwijl ik naar boven liep besefte ik me dat ik een eventuele vriendschap, een schouder om op uit te huilen had verpest. De jongens vonden me waarschijnlijk nu al een weirdo. Met die gedachte zakte drang om te veranderen, die ik ik vanavond had opgebouwd, meteen weer. Hoe moest ik in hemelsnaam veranderen. Ik zou alles moeten veranderen en dan had ik nog steeds geen vrienden die me zouden steunen. ik opende mijn hotelkamer en liep meteen door naar het bed. Ik had plotseling een gevoel van heimwee. Heimwee naar mijn eigen bed, maar vooral naar de tijd dat ik niet met al deze bullshit bezig was. De tijd dat ik nog gewoon vriendinnen had en druk en vrolijk was. Ik liet mezelf op het zachte matras vallen en liet mezelf meevoeren in mijn eigen gedachten. Het liet me nou niet echt beter voelen, maar het begon er op te lijken dat ik niets anders dan mijn gedachten over had.
Ik voelde mijn oogleden zwaarder worden en ik overwoog om er uit te komen en mijn slaapkleding aan te doen. Ik wilde overeind komen maar gaf het eigenlijk al meteen op. Ik gooide deze kleding wel in de was. Ik probeerde me te ontspannen en mijn gedachte gang te stoppen, en in slaap te vallen. Die gedachten stoppen lukte niet. Natuurlijk niet. Toch viel ik niet veel later in slaap.

'Morgan?' Hoorde ik vaagjes. Nog helemaal slaapdronken kreunde ik zachtjes en luisterde ik of ik het niet gewoon had gedroomd. 'Morgan?' Hoorde ik nogmaals. een geïrriteerde zucht verliet mijn lippen. Ik wilde nog niet wakker worden.
'MORGAN WORD NOU EENS WAKKER!' Hoorde ik plotseling een andere stem. 'Kom, ik help wel.' Zei weer een andere, die ik herkende als die van Harry. Na die woorden leek het wel onweer. Zo te horen waren de jongens nu dus met z'n allen tegen mijn hoteldeur aan het slaan.
'WAKKER WORDEN, WORD WAKKER MORGAN!' Hoorde ik één van de jongens schreeuwen. Ik haalde diep adem en verzamelde de energie om een klein beetje om hoog te komen.
'FUCK OFF LOSERS!' Toen het mijn mond uitkwam besefte ik pas wat ik had geroepen. Iets normaals. Ik had ze niet genegeerd ik had gewoon terug geroepen. Een kleine glimlach vormde om mijn lippen. Een glimlach. Ik kroop zo snel mogelijk uit mijn bed en rende naar mijn spiegel. Die glimlach was nog best vrolijk. Toen ik me realiseerde dat ik nu in de spiegel keek om te controleren of ik wel echt glimlachte voelde ik me wel echt een grote loser. Toch was ik ergens wel trots op mezelf. Ik voelde dat kleine beetje drang om te veranderen terug. Ergens wilde ik denk ik wel weer gewoon zijn. Denk ik.

-

Sorry nog maar 1 stukje

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.