FanFic.nl

Unpredictable Love || Harry Styles

Chapter 12

Ik liep naar mijn koffer koos zorvuldig wat kleding uit. Ik wilde vandaag niet té simpel. Gewoon een keer mijn best doen op mijn uiterlijk. Toen ik een setje uit had gezocht liep ik richting mijn badkamer.
'Morgan!' Hoorde ik één van de jongens ongeduldig roepen. In eerste instantie wilde ik de stem negeren, maar ik herinnerde mezelf dat ik wilde veranderen.
'Ik kleed me even aan. Ik zie jullie zo wel in het restaurant voor het ontbijt!' Ik hoorde wat gestommel en nam aan dat ze weg waren. Ik liep naar de badkamer en zette de douche alvast aan. Ik trok mijn kleding uit en ging onder de warme stralen staan. Terwijl ik mezelf waste liet ik mijn gedachten op vrije loop gaan. Ik probeerde me te herinneren hoe het was om me zorgeloos te voelen, en fris. Niet moe en depressief. Als ik zo naar de jongens keek, zag ik één en al vrolijkheid. Ze zagen er allemaal zo gelukkig uit. Ik bedacht me dat ik wel moeite zou moeten doen, ik wist dat dit nog geen gewonnen strijd was maar aan de andere kant zou ik er wel wat voor terug krijgen. Het was raar om te bedenken hoe snel het nu ineens ging. Gisteren kon het me allemaal niets schelen, mijn gevoelens, mijn toekomst. Maar één zin van Harry had mijn hele gedachtegang veranderd. Nu al.
Ik kwam onder de douche vandaan, kleedde me aan en föhnde mijn haren. Voor het eerst sinds ik-weet-niet-hoe-lang was ik benieuwd naar wat ik in de spiegel zou zien. Ik wierp een blik naar mezelf en naar de spiegel. Ik zag er niet geweldig uit, maar vergeleken met gisteren was het al een hele verbetering. toch jammer dat ik geen make-up bij had.

Ik verliet mijn kamer en liep naar de ontbijtzaal. Ik zag de jongens meteen zitten. Ik liep naar de tafel en nam de laatste stoel in beslag. Harry keek me lichtelijk verbaast aan. Ik voelde de glimlach op mijn gezicht groeien.
'Je hebt me gisteren aan het denken gezet, toen je vroeg of ik dit voor mijn hele leven wilde en of Daniel dit wilde.' Legde ik snel uit. Ik graaide een croissantje uit één van de mandjes op de tafel en nam een hap.
'Het was blijkbaar een goeie zet van je ouders, om je hier heen te sturen.' Mompelde Harry, nog steeds met een verbaasde blik. Ik haalde mijn schouders op. 'Blijkbaar.'
'Had je geen zin meer om mee naar de stad te gaan, gisteren?' Vroeg één van de jongens, die ik herkende als Niall. Ik perste mijn lippen op elkaar terwijl ik een normaal antwoord probeerde te bedenken. Ongeveer een minuut verstreek en ik vroeg me af waarom ik zo moeilijk deed. Ik kon toch gewoon "Nee" zeggen? Net toen ik mijn mond wilde openen was Niall me voor.
'Het maakt niet uit hoor, Harry heeft verteld waarom je hier bent.' Ik voelde mijn wangen branden en ik kon wel door de grond zakken. Waarschijnlijk vonden ze me nu allemaal een freak. Het was ook zo'n domme reden. Mijn goeie humeur zakte meteen weer tot nul en de verleiding om nu gewoon op te geven werd een stuk groter. Hoe kon ik ooit weer normaal worden als iedereen me als één of ander depressief kind zou zien? Fijn, een vrolijk leven lijden alléén. Zonder vrienden. Ik perste een waterig glimlachje uit mijn mond en gooide mijn half-opgegeten croissantje op mijn bord. 'Ik..euuh..Ik ben niet zo lekker.' Mompelde ik snel, waarna ik op stond en met een snel tempo de eetzaal uit liep.

-

Laatste stukje alweer
Maar ik ben bezig met een nieuw verhaal! Hij heet "Black" ik hoop dat jullie hem leuk gaan vinden en zeker even een kijkje gaan nemen. x

Reacties: