FanFic.nl

30 jaar na de hongerspelen.

De trein

Ik kijk machteloos toe terwijl mijn moeder mijn zusje de kamer door sleurt.
“HIER! WAT IS DAT!” roept mijn moeder.
Mijn zusje huilt tranen met tuiten en kijkt bang naar onze moeder.
“Het is een bord!”
“JUIST EN WAT DOET HET HIER?!”
Mijn zusje kijkt naar de grond. “Ik weet het niet…”
“WAT ZEI JE!”
“IK WEET HET NIET!” PATS!

Mijn zusje verkrampt van de pijn. Er loopt een kleine straal bloed over haar wang.
Haar gesnik is harder en dieper geworden.
Mijn moeder lijkt geen medelijden te hebben en schreeuwt gewoon vrolijk door.
“LEUGENAAR!”
“MAAR IK HEB HET NIET GEDAAN!” PATS! Nog een klap.
Ik bonk op de deur en hoop dat moeder tot bedaren komt.
Maar ze negeert het gebonk volkomen.
“LAAT ME ERUIT!!!” schreeuw ik. niets…
Ik kijk opnieuw door het sleutelgat.
Ik zie twee handen naar de keel van mijn zusje glijden.
“NEEEEEEEEEEE!!” ik hoor een raar, diep gegorgel uit mijn keel komen dat op een schreeuw om hulp zou moeten lijken maar niemand hoort mij.
Ik zit machteloos opgesloten in de voorraadkast. Machteloos.
De twee handen zijn ondertussen al om de keel van mijn zusje geklemd.
Mijn zusje ziet wit en heeft haar ogen al gesloten.
De handen zetten langzamerhand steeds meer kracht.
“PUCK!!!”
Mijn zusje ligt hijgend, huilend op de grond.
Ik ram op de deur. Misschien dat hij doorbreekt en ik Puck kan redden.
Maar rammen helpt niet. Ik ben veel te slap om de deur door te breken.
Dat weet ik wel, maar toch ram ik door.
“BONK! BONK! BONK! BONK! BONK!”
Puck haar adem verslapt, huilen kan ze niet meer.
De twee handen zetten voor de tweede keer meer kracht.
Puck kreunt en stuiptrekt nog de laatste keer.
Ik zie dat ze haar ogen opent en haar laatste blik op de deur richt.
Ze opent haar mond en beweegt hem.
Ik hoor haar niet maar ik weet wat ze zegt. Ze zei: “Welterusten.”
Ze sluit haar ogen en een paar seconden later ademt ze niet meer.
Ik bonk harder op de deur maar het is te laat.
Ik draai me om en ga op de grond liggen. “Welterusten fluister ik.
Achter me hoor ik een voet tegen de deur schoppen.
Ik draai me om en kijk angstig naar de deur.
Ik hoor een sleutel op de grond kletteren, wat gescheld en nog een schop tegen de deur.
BONK! Een gevallen bakplaat valt op mijn hoofd en ik lig bewusteloos op de grond.



Ik wordt verlamd wakker in mijn bed.
“BONK! BONK! BONK!”
Ik loop langzaam naar de deur en open hem.
Het is Luca. “Gaat het? ik hoorde je gillen.”
Boos ga ik weer op mijn bed zitten. “Wat gaat jou dat aan?”
Luca zucht en gaat op een stoel tegenover me zitten.
“Ben je nog steeds boos?” “JA! GEK HÉ?!” roep ik boos en ik kijk naar beneden.
Deze ochtend namen we afscheid van district 12 op het station.
Nadat we de trein hadden verkent en hadden gegeten moesten we de herhalingen van de boete kijken.
Ik keek nogal verveeld naar het beeld maar Luca leek uiterst geïnteresseerd te zijn.
Alsof het een voetbal wedstrijd was.
Na District 11 durfde ik niet meer te kijken. Ik hoef niet te zien hoe ik naar het podium wordt gesleept.
Het lijkt eeuwen te duren nadat district 12 uit het beeld is.
Nicolette wilt de tv uitzetten maar toen hoorde ik de stem van Paco.
Ik sprong op en griste de afstandsbediening uit haar handen.
Paco en Luca stonden in een van de kamers waar wij afscheid moesten nemen.
Paco zat op een stoel tegen over Luca.
“Ik vroeg me af…” begon hij met een schorre stem, “Of je Romee zou kunnen laten winnen?”
Luca keek hem aan. Woedend.
“Hoe kan je dat tegen me zeggen?!” zei hij boos.
“Luca, ik weet dat ik haar pas net ken maar ik denk dat ik echt verliefd ben!”
Ik voelde dat ik zat te blozen.
“Dus je wilt je beste vriend die je kent sinds je geboorte vragen of hij zich wil op offeren voor je vriendinnetje? IK KEN HAAR AMPER!”
Toen stond Paco op. “HOU DAAR EENS OVER OP!” zei hij kwaad. Toen werd hij iets rustiger. “We weten allebei dat je haar al lang kent.”
Luca keek naar de grond en zijn wangen begonnen te gloeien. “Nietes!”
Paco ging dichterbij hem staan. “Luca, de basisschool, groep 3, je was smoorverliefd op haar.”
Luca keek opnieuw naar de grond. “Duss… alles is veranderd! Ze is... is.. nu.”
Ik ging dichter naar het scherm zitten. Luca probeerde de afstandsbediening af te pakken maar ik ontweek hem en hij mistte.
Ik zag dat Paco rood werd. “Wat is ze nu?!” vroeg hij boos.
Luca keek hem aan. “Ik heb haar nu wel een paar keer ontmoet en ze is nu zo… irritant.”
Er loopt een traan over de wang van Paco. Ik voelde ook een traan over mijn wang lopen.
Ik keek boos naar Luca en hij keek me verdrietig aan.
“Laat maar! Vergeet maar wat ik allemaal heb gezegd! Succes met de spelen!” en Paco liep de kamer uit.
ZWART.
Het was Luca gelukt om de afstandsbediening af te pakken en hij had de tv uit gezet.
Ik stond op en rende naar mijn kamer.
En nu zit ik hier.

“Het spijt me…” Ik kijk naar de hoek en ik zie Luca daar machteloos zitten in de stoel.
“Het geeft niet…” zeg ik. Maar het geeft wel, ik wil gewoon niet ruzie met hem hebben zo vlak voor de spelen.
Hij lijkt al wat rustiger te zijn. “Okee…” zegt hij benauwd.
Ik knik. “Waar droomde je eigenlijk over?”
“Mijn zusje.” Ik vind het heel moeilijk om dat te zeggen zonder in tranen uit te barsten.
“Hoe oud is ze?” vraagt Luca nieuwsgierig.
Ze zou over twee weken 12 zijn geworden.
Luca kijkt verschrikt op.
“Sorry ik wist niet dat…” “het geeft niet…” zeg ik opnieuw.
“Zeker weten?” “JA”
Ik ga weer liggen en doe mijn ogen dicht, hopend dat ik in slaap val.
Ik voel een gespierd lichaam naast me komen liggen.
Ik wil eigenlijk dat hij gewoon naar zijn eigen kamer gaat maar ik ben te moe om hem weg te sturen.
een paar minuten later val ik in een droomloze slaap.

Reacties: