FanFic.nl

Stand Alone's

After all, it was just a Dream.

Doodmoe van mijn huiswerk laat ik me achterover op mijn bed vallen. Fysica, bah. "Ewina! Eten!" hoor ik mijn moeder van beneden roepen. Ik loop mijn kamer uit en zo langzaam ik kan de trap af. We eten vandaag een nieuw recept, een ramp. We zijn pas een maand geleden naar Amerika verhuist, en ik haat het nu al. Ik heb mijn vader en zus achter moeten laten. Ik prik met mijn vork in mijn eten. Op hoop van zegen, denk ik in mezelf. Tot mijn verbazing smaakt het nog goed ook. Gulzig eet ik de rest op. "Ga maar weer naar boven Wina, ik ruim wel af." zegt mijn moeder, ze heeft blijkbaar mijn vermoeide gezicht opgemerkt. Ik kruip achter mijn laptop. Nog even een uurtje op msn voor ik ga slapen. Ik zie dat iemand me heeft toegevoegd. Een onbekend iemand. Degene praat tegen me. Hij zit blijkbaar op mijn nieuwe school. En via een vriendin heeft hij mijn msn weten te bemachtigen. Met een zucht sluit ik af. Ik ga naar de badkamer om me klaar te maken. Ik douche, poets mijn tanden en trek mijn pyjama aan. Ik pak een elastiek en doe mijn natte haar in een knot. Ik ga in mijn koude bed liggen. Al snel vertrekt mijn onderbewustzijn naar mijn andere wereld. De wereld waar hij leeft. Als ik eindelijk in mijn andere wereld ben loop ik ontspannen door de bossen. Na ongeveer vijf minuten lopen kom ik op een gigantisch grote open plaats. Het gras is groener dan je je kunt voorstellen en alle bloemen pronken met hun mooie kleuren. Het ruikt heerlijk. Zoals elke nacht zie ik hem weer. Ik ren naar hem toe. Eenmaal in zijn omhelzing begeven snuif ik zijn geur op. Zijn perfecte gezicht. De zorgvuldig uitgekozen kleding. De jas die hij droeg, maar eigenlijk niet nodig had, mijn favoriet. "Je ziet er prachtig uit Ewi." fluisterd zijn fluwelen stem in mijn oor. Ewi, hij is de enige die me zo noemt. "Morgen moet ik naar school." fluister ik terug. "Het gaat goed komen, het word een eerste dag om nooit te vergeten." steld hij me gerust. Hoewel ik elke periode in Amerika haatte overdag, was alles 's nachts perfect. Hij was er. Hij, de jongen die ik niet eens kende maar nu al mijn hart aan verloren was. "Beloof je dat?" vraag ik hem, op zoek naar zekerheid. Dat terwijl ik zijn antwoord al weet. "Ja natuurlijk. Ik zal bij je zijn." De melodie van zijn perfecte stem streeld mijn trommelvliezen. "Ik zou zo graag willen dat je bij me bent." mompel ik. "Ik ook Ewi, ik ook." zucht hij. Natuurlijk zou dat nooit kunnen. Ik heb het altijd al moeilijk gehad afstand te doen van een denkbeeldigvriendinnetje, die je vroeger als je klein was had. Maar nu ben ik zestien, en er nog neit vanaf. Ik heb wel degelijk verschillende personage's maar hij is mijn lievelings, waarschijnlijk door mijn levendige fantasie. Zijn zachte, warme lippen strelen mijn wang. "Ik heb je gemist." prevelt hij. Ik glimlach. "Ik jou meer dan je durft te dromen." weet ik hem te vertellen. Ik bevind me niet meer in zijn omhelzing maar voel hij zijn vingers met de mijne verstrengelen. "Ik houd van je." De zoete toon waarop hij dat zegt laat mijn benen in was veranderen. Ik wou dat ik kon zeggen hoeveel meer ik van hem houd, maar dat kan ik niet. Om het hem duidelijk te maken druk ik mijn lippen op de zijne. Dan verstoord een irriterend geluid onze kus. Het duurt even voordat ik me realiseer dat mijn wekker de stoorfactor was. Nukkig sla ik hem uit. Ik sta op, iets te snel want ik duizel en word licht in mijn hoofd. Nadat ik bij gekomen ben haal ik het elastiek uit mijn haar. Mijn lange zwarte haren vallen golvend over mijn schouders. Ik bekijk mezelf kritisch. Ik lijk van verre na niet op het meisje uit mijn dromen. Mijn warrige zwarte haar dat tot halverwege mijn rug reikt hangt er als een dooie boel bij. Ik zoek mijn kleding uit. Ik probeer me te herinneren welke kleding hij deze nacht aanhad. Een lichtblauwe bloes en een zwarte broek. Ik gris een zwarte skinny en een lichtblauw topje uit mijn kast. Dan pak ik nog een studriem en zwarte allstars. Ik kleed me om. De studriem hangt schuin over mijn slanke en smalle heupen. Ik borstel mijn haar en kam het in model. Ik doe wat mascara op en wat lipgloss. Perfect voor vandaag. Beneden pak ik een broodje en prop het in mijn mond. "Dag mam, ga naar school!" roep ik. In de gang trek ik een bekende grijze jas aan en pak mijn zwarte schoudertas, vol buttons, van de grond en hang die om me heen. Zo snel mogelijk bevinden mijn sleutels in mijn hand en loop ik naar mijn auto. De rit verloopt vrij snel en de school is makkelijk te vinden. Ik parkeer mijn auto en observeer alle mensen. De eerste drie lessen zit ik naast twee meisjes genaamd Jessica en Angela, ik grinnik, die namen ken ik maar al te goed, ook de beschrijving klopt aardig. Alleen heeft Jessica geen bruin maar blond haar en draagt Angela een bril. In de pauze stellen ze me aan hun vrienden voor die me erg aardig lijken. Dan valt mijn blik op een tafel. Hij zit eraan, hij is geen fictie. Angela kijkt me bezorgd aan. "Wie is geen fictie?" vraagt ze. Blijkbaar had ik de woorden hardop gezegd. "De jongen die mijn dromen al een maand lang niet met rust laat." mompel ik verrast. "Wie?" vraagt ze nu.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.