Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » The fate of the Malfoy family » 1.
The fate of the Malfoy family
1.
Ze ging verzitten en liet haar blik door de salon glijden. De zwart leren bank, de grote zilveren kroonluchter, het groene met zilveren kleed van de duurste zijde, de twee zwart leren fauteuils en de glazen salon tafel met de zilveren slang, het was allemaal zo vertrouwd en toch voelde ze zich als een vreemde in haar eigen huis. Ze voelde zich alleen en verlaten. Tot voor kort had ze nog in het gezelschap verkeerd van haar vier jaar ouder zus, maar die moest dringend ergens heen. Ze was nu alleen in een kast van een huis en voelde zich eenzamer dan ooit. Er braken duistere tijden aan. Twee jaar geleden. Was het al weer twee jaar geleden dat de heer van Duister herrees? De tijd ging eigenlijk best wel snel. Ze kon zich goed herinneren hoe boos was ze was geweest, toen Lucius tijdens het WK-zwerkbal in een dronkenbui, met een stel ‘vrienden’ de boel op stelten zetten. Met hun maskers en mantels maakte ze er een avond van die niemand ooit nog zal vergeten. Daar was Narcissa van overtuigd. Thuis beweerde Lucius dat het niets was, dat ze alleen maar dronken waren en een beetje lol maakte. Later op een avond dat jaar was Lucius naar toegekomen.
‘Het teken het wordt duidelijker’ had hij zegt. Ze had hem angstig aan gekeken als het teken duidelijker werd kon nooit veel goeds voorspellen. Zoals ze vermoed had betekende het inderdaad niet veel goeds. Een klein half jaar later herrees de Heer van Duister en sloot Lucius zich opnieuw bij hem aan. Misschien uit angst, maar misschien ook wel niet. Bij Lucius kon je dat nooit zeker weten. Ze kwam overeind uit haar stoel en ijsbeerde door de salon. Ze wierp een blik op de klok en zag dat die acht uur s ’avond aan gaf. Zal Draco zijn opdracht al hebben voltooid? Of moest Severus Sneep het afhandelen? Dat waren vragen waar ze voorlopig nog geen antwoord op zal krijgen vermoede ze. Ze zakte weer in de fauteuil neer vouwde haar benen over elkaar. Ze bad vurig dat Bellatrix snel terug zal komen, want die wist zeer waarschijnlijk meer. Narcissa vermoede dat haar zus dringend naar Hogwarts moest om haar neefje bij te tijdens het uitvoeren van zijn opdracht, maar helemaal zeker was ze daar niet van.
‘Cissy, Narcissa’
Ze schoot overeind in de fauteuil-Blijkbaar was ze in slaap gevallen tijdens het wachten opnieuws- en keek de salon rond. De vrouw die haar naam genoemd had stond tegen de bank aan geleund. Haar krankzinnige bruine ogen keken fel in die van haar jongere zus. Haar bruine haar was één en al klit. Ze had al weer iets meer vlees op haar botten, dan toen ze net uit Azkaban ontsnapt was. Maar nog steeds had ze een ingevallen gezicht dat de krankzinnigheid van de ogen nog eens extra benadrukte. Bella was altijd al aan de krankzinnige kant geweest, maar Azkaban had dat alleen maar verergert.
´Ja,´ fluisterde Narcissa.
´Draco heeft gefaald, hij is er niet in geslaagd. Ik had hem toch wel wat dapperder in geschat.´ zei Bellatrix op die krankzinnige kinderlijke toon. Die ze had sinds ze in Azakaban had gezeten. Narcissa hoopte dat Lucius niet zo krankzinnig zou worden in Azakanban. Het was een hele geruststelling dat de tovenaarsgevangenis nu niet meer werd bewaakt door dementors, dat zou betekenen dat Lucius niet krankzinnig zou worden, maar ze kon nu natuurlijk niet met zekerheid zeggen, in hoe verre het gevoel van opgesloten zitten had mee gewerkt aan de krakzinnigheid van haar zus.
´Ik wist dat hij het niet kon, hij is nog zo jong´
´Nog zo jong, zo jong. Hij is bijna zeventien!´ riep Bellatrix enig sinds verbijsterd uit. Narcissa wende haar blik van haar zus af en zuchtte.
´Jong dus´ hield ze vol.
Bellatrix lachte , die volslagen enge gestoorde manier. Die Narcissa van jongs af aan de rillen over de rug liet lopen.
´Gekke malle Cissy. Over minder dan een maand is hij meerderjarig. Volwassen. Je kunt niet altijd over hem blijven moederen. Jij zal toch ook niet willen dat onze moeder nogal altijd je handje vast hield en zich met alles wat je doet bemoeide?’
‘Ik bemoei me helemaal niet met alles wat Draco doet. Ik maak me gewoon zorgen om mijn zoon’
‘Zorgen, zorgen, mijn kleine zusje maakt zich zorgen, goh dat wisten we nog niet’
‘Jij Bella, zal het nooit kunnen begrijpen. Jij zal nooit, maar dan ook nooit weten hoe is om in angst thuis te zitten terwijl je zoon voor een onmogelijke opdracht staat. Jij zal het woord moederliefde nooit begrijpen.’
‘Nee, maar ik heb bewust geen kinderen genomen. Lijkt me afschuwelijk al dat gejank, en poepbroeken verschonen of deed Dobby dat?’
‘Niet altijd’ gaf Narcissa met tegenzin toe. ‘Heeft Severus Albus Perkamentus vermoord?’
‘Ja, hij moest wel hé, nadat jij hem gedwongen had de onbreekbare eed af te leggen.’
‘Ik heb hem helemaal niet gedwongen. Hij wilde zelf, zo zie je maar dat ik gelijk had, en dat hem we kunnen vertrouwen’
‘Ik blijf er bij dat jij hem gedwongen hebt. En mijn eerdere woorden neem ik niet terug. Ik vertrouw Severus Sneep voor geen meter.’
‘Als dat is wat jij wilt geloven’ zei Narcissa. Ze hield haar hart vast voordat wat hen te wachten stond. Draco had gefaald. De heer van het Duister ging haar familie vermoorden. Draco, Lucius en zij zelf. Ze stond op, gooide haar lange blonde haar naar achter en keek arrogant naar haar zuster. Die nogal tijd tegen de bank aangeleund stond. Net toen ze de salon wilde verlaten hoorde ze een harde plop, gevolgd door schelle uitroep van irritatie.
Reacties:
HOLY FUCK!!!
Je kan mij een melding geven!! =)