FanFic.nl

We have to kill 46 children... And then each other.

Hoofdstuk 11: Iedereen voor zich.

Ik keek – staarde – naar de vreemde gouden tatoeages die Ëo als versiering over zijn lichaam had, het was niet zo zeer dat ik er verrast voor was, of dat ik er héél erg van walgde, maar ik probeerde mijn gedachten en ogen van mijn eigen lichaam af te houden. ‘Sluit je ogen, lieverd.’Zonder tegen te stribbelen sloot ik mijn ogen. ‘Ik denk dat we haar lippen rood moeten doen, vel rood.’Opperde een hoge stem, die ik niet kon plaatsen. ‘Ja, dan ziet ze er meteen wat strijdlustiger uit.’Stemde een andere stem in. ‘- en sexier.’Voegde de stem toe, en ik dacht dat het Ëo was. Sexy, daar krijg Ík veel mensen mee. ‘Ik – uh – ben daar niet echt geschikt voor.’Mompelde ik. Er klonk een hoog lachje naast mijn rechteroor. ‘Ja weten we lieverd, maar we moeten iemand met jouw lengte, en uiterlijk, wel iets meegeven.’De woorden gingen langs me heen, wat ik in dit uur heb geleerd is dat Capitoolinwoners je de hele tijd beledigen, maar ik hoorde wel een zacht gegiechel, waarvan ik dacht dat het Ellen was. ‘Zal wel,’mompelde ik. Al gauw voelde ik dat er een dikke laag lippenstift op mijn lippen werd gesmeerd, waarna er ook een dikke laag make up op mijn gezicht kwam. Het voorbereidingsteam praatte met opgewekte stemmen over van alles wat voor mij op dit moment niet belangrijk was. Het gesprek veranderde naar de Hongerspelen. ‘Oh, ik ben benieuwd waar jullie dit jaar in gaan.’Piepte Alatariel. ‘Vast iets heel speciaals, het is niet voor niets de 50ste Hongerspelen.’Ik kreeg een knoop in mijn maag, ik had de 25ste Hongerspelen nooit gezien, maar als de kwartskwellingen moeilijker waren wist ik niet hoe ik Ellen daar uit moest laten winnen. De normale Hongerspelen waren al erg genoeg. ‘Zijn de kwartskwellingen altijd.. altijd moeilijker om te winnen?’Bracht ik moeizaam uit. Het bleef even stil in de kamer, het voorbereidingsteam leek een beetje terug gehouden te zijn door mijn vraag. ‘Ja, meestal wel.’Piepte Ëo, terwijl hij nog een laag make up op me ogen smeerde. ‘Maar misschien wint district 11 dit jaar wel.’Zei hij, alsof hij mij daar mee gerust zou stellen. ‘Ja, misschien.’Mompelde ik terug, niet helemaal verzekerd. De rest van de tijd zat ik in stilte te peinzen over wat de verschrikkingen van dit jaar zouden zijn, terwijl het voorbereidingsteam door praatte.

‘En wat vind je hem mooi?’De ogen van Ëo straalde een soort vreemd geluk uit. ‘Ik – uh.’Ik keek nog een keer naar mijn spiegelbeeld, de make up had me ouder laten lijken, en de jurk die ik aan had was best normaal, wat ik wel best vond, het werkte van licht groen naar een bruinige kleur. ‘Ik herken mezelf niet meer.’Bracht ik uit. Ëo leek dat als een compliment op te vatten want hij begon met een grote glimlach te piepen. ‘Ja ik weet het, is het niet géwéldig?’Vroeg hij, terwijl hij met zijn vlakke hand over de stof van mijn jurk ging. Ik antwoordde niet, maar bleef naar mijn spiegelbeeld kijken, alsof ik verwachtte dat ze weg zou lopen en dat de echte ik erachter stond. Alatariel kwam de kamer ook binnen lopen, en gaf mij een veel betekende grijns. ‘Het is tijd.’Riep ze opgewekt. De knoop in mijn maag kwam terug, nú moest ik een goeie indruk maken, een eerste indruk waardoor mensen meer van me wouden weten. Een eerste indruk waardoor ik Ellen thuis kon krijgen, en als ik even geluk had ik ook. De gedachte schudde ik weg, ik had mijn hoop te erg opgekregen, en ik probeerde het naar beneden te krijgen voordat ik teleurgesteld zou worden. Ëo legde nog de laatste hand aan mijn donker blonde haar voordat hij mij met een hand op mijn rug naar buiten leidde. De andere waren er al, behalve Chaff. ‘Loes daar ben je!’Riep Indigo en hij pakte mij bij mijn arm en trok me naar de wagens. ‘Waar is Chaff?’Vroeg ik, van wat ik wist moesten de mentoren altijd bij de tributen blijven. ‘Hij is bij Haymitch, de winnaar uit district 12.’Zei Indigo gehaast, ‘maar goed, Loes jij gaat bij Piey, en Ellen gaat bij Caren.’Ergens was ik teleurgesteld dat ik niet naast Ellen kon staan, maar ik knikte nerveus. Piey stond al bij de wagen te wachtten toen ik en Indigo naast hem kwamen staan. Ik keek naar Ellen, die ongemakkelijk naast Caren stond, Caren had een arm om haar heen geslagen.
‘Hoi.’Mompelde Piey, zo te horen ook nerveus. Hij had een vreemd pak aan gekregen, die een donkere groene kleur had, net als mijn jurk. Zouden ze het zo af hebben gestemd? Vroeg ik mijzelf af, terwijl mijn blik over de andere tributen gleed. Mijn blik bleef bij district 4 hangen, waar Colum bus, en Marco Polo naast elkaar stonden. Piey volgde mijn blik en keek ook naar district 4. Hij liet een zacht nerveus lachje horen, en ik kon niks anders dan ook een nerveuze glimlach op mijn gezicht te krijgen.
‘Oké, jullie moeten op de wagens gaan.’Zei Seeder, die zich tot nu toe naast Ellen had gevestigd. Piey klimde behendig op de wagen, en stak zijn hand uit naar mij. Ik twijfelde even, maar nam toen toch zijn hand aan, aangezien alles met de jurk onmogelijk was.
‘Nerveus?’Vroeg hij, toen ik naast hem stond en de zijkant van de wagen had vastgegrepen. ‘Ja, best wel.’Gaf ik toe. ‘Jij?’ ‘Ja, ik ook, het is nu of nooit, niet?’ Ik knikte, aangezien het volkslied startte en praatte onmogelijk werd. Mijn blik vond die van Ellen nog even,en zij knikte mij zelfverzekerd toe.
De paarden leken te weten dat ze moesten vertrekken, en begonnen in een zacht drafje achter de andere wagens aan te rijden. De mensen uit het Capitool zaten op de tribunes en keken en schreeuwde ons toe. Caren en Ellen reden voor ons, en ik zag Caren naar iedereen zwaaien, en probeerde Ellen mee te laten doen. Piey, keek ongemakkelijk om zich heen, hij wist zich net als ik geen houding aan te geven. Ik keek naar voren terwijl ik op mijn lip beet. Piey begon ongemakkelijk naast mij te zwaaien, en omdat ik niks beter wist begon ik ook te zwaaien, eerst een beetje terughoudend, maar begon daarna met twee handen te zwaaien naar de Capitoolinwoners, net zoals alle 48 andere tributen deden. Het publiek ging los toen Caren een lucht kus naar de vrouwen blies, en daarna een naar Ellen blies, die ongemakkelijk weg keek. Caren wist wel hoe hij het publiek in zijn hand moest krijgen, en dat deed hij ook goed. Van nu wist ik dat Caren naast district 1 en 2, een van mijn grootste rivalen zou worden in de arena. Piey leek het gedrag van Caren ook op te vangen, want ik voelde zijn spieren aanspannen, waarna hij uitbundiger begon te zwaaien. Iedereen voor zich, dacht ik bij mijzelf, iedereen wilt naar huis. Ik keek naar voren, naar Ellen die ondanks Caren’s pogingen geen aandacht aan hem besteed. Nou bijna iedereen dan.

Reacties: