Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » The fate of the Malfoy family » 2.
The fate of the Malfoy family
2.
‘Rodolphus!!!’ schreeuwde Bellatrix woest van irritatie. ‘Kun je niet gewoon één keer je eigen gang gaan en mij met rust laten’ Rodophus van Detta was al net zo uitgemergeld als Bellatrix. Zijn felle groene licht gestoorde ogen flitste salon door. Van de bank naar de kroonlucht, van de kroonluchter naar de fauteuils, tot zijn blik op Narcissa bleef rusten. Die zich had omgedraaid, om te kunnen zien wie er in háár huis verschijnseld was. Zijn warrige roodbruine haar viel voor zijn gezicht, zijn gigantische neus, maakte dat hij wel wat weg had van Knijster, de huiself die haar oom en tante gediend had tijdens diens leven. De huiself die vorig jaar handige informatie aan haar door briefde over Harry Potter. Waardoor de heer van het Duister op het idee kwam dat hij de profetie (over Harry Potter) in zijn bezit te willen hebben. Maar dat was totaal mislukt. Door haar waardeloze man.
‘Ben je daarom bij je kleine zusje ingetrokken, om mij te ontlopen’ Vroeg Rodolphus met schelle stem aan zijn vrouw. Bellatrix trok zich los van haar plek bij de bank, pakte haar man bij zijn schouder en trok hem ruw om, ze keek hem fel aan met die krankzinnige bruine ogen.
‘Natuurlijk, ik heb echt geen zin om met jou buiten rond te gaan zwerven. Je bent een waardeloze man weet je’ Nadat gezegd te hebben verliet Bellatrix met grote arrogante passen de salon. Waardoor Narcissa alleen achter beleef met haar zwager, die zijn blik weer op haar richtte.
‘Ze vind me waardeloos!’ riep hij verbaast uit. ‘Vind jij mij waardeloos?’
‘Nee,’ zei Narcissa. ‘Maar ik begrijp Bella wel’ Rodolphus keek haar niet begrijpend aan. Hij trok aan zijn roodbruine sikje, zoals hij altijd deed als hij nadacht. Narcissa walgde er zo als altijd van als hij dat deed.
‘Ik snap je niet?’ zei hij toen.
‘Ze is alleen met je getrouwd omdat je een dooddoener bent.’
‘Hoe bedoel je ?’
‘Nou, al van jongs af van was haar grootste droom, -dat gene doen waar onze ouders te schijterige voor waren- zich aan sluiten bij de heer van Duister. En Bella was alles behalve dom. Ze kwam al snel tot de conclusie dat als ze met een dooddoener trouwde, ze sneller geaccepteerd zal worden door de heer van het Duister en zodoende koos ze voor jou. Je bent dus alleen maar nuttig met betrekking tot haar dooddoenerschap de rest doet er niet toe. Als echtgenoot vind ze waardeloos. Ze houd niet van je, dat heeft ze ook nooit gedaan ook’
‘Ik weet dat ze wel van me houd, ergens diep in haar hart’ zei Rodolphus vol overtuiging.
‘Bella is niet in staat lief te hebben’ zei Narcissa. ‘De enige waar zij een moord voor zal doen is de heer van het Duister. Hij is haar grote liefde, haar alles, voor hem is tot alles in staat.’
Rodolphus liep de salon uit. Narcissa liet zich in van de fauteuils vallen en slaakte een diepe zucht. Het leven was alleen maar moeilijker geworden de laatste tijd. Morgen moest ze haar zoon ophalen op perron 9 ¾ en daar zat ze erg tegen op. Natuurlijk wilde ze haar zoon graag weer zien. Maar ze had geen idee hoe hij er aan toe was nu hij gefaald had, in wat voor een staat haar ‘kleine’ Draco zal verkeren.
Hij draaide zich om op de keiharde matras. Hij was het zat om gevangen te zitten. Het ergste was nog wel dat hij hier zat vanwege de vloekte beroemde Harry Potter. Als dat vervelende kind hem nou gewoon de profetie had geven en niet al zijn orde maatje er bij had geroepen. Had hij nu niet in Azkaban gezeten. Dan was operatie profetie geslaagd geweest en had de van het Duister hem rijkelijk beloond. Maar dat was niet het geval geweest. De schouwers hadden hem te pakken gekregen en in een cel gegooid. Het scheelde een hoop dat de gevangenis nu niet meer werd bewaakt door dementors. Lucius wilde er niet aandenken hoe het voelde als er dementors in de buurt waren. Hij had het nodige over de afschuwelijk in mantel verwikkelde wezen gehoord van zijn schoonzus Bellatrix en zijn zoon Draco, en het leek hem vreselijk als ze continu voor zijn cel zouden zweven, opzoek naar gelukkige herinneren, om uit te zuigen. Hij huiverde bij de gedachten. Hij had geen flauw benul van tijd meer. Maar verkeerde in veronderstelling dat hij al zeker bijna een jaar gevangen zat, in te kleine cel, waar hij zijn kont nauwelijks kon keren. Het enige dat er stond- of eigenlijk lag- was de keiharde matras. Lucius had geen idee van wat voorn materiaal het matras gemaakt. Maar als hij er op lag had hij vermoedde dat het wel eens een houten plank kon zijn. Nog nooit in zijn leven had hij zo’n last gehad van zijn rug. Wat zal Narcissa nu aan het doen zijn? misschien zat ze wel midden in een discussie met haar vier jaar oudere zus. Sinds Bellatrix uit Azkaban was ontsnapt deden de twee zussen niks ander meer, dan op elkaar vitten. Eigenlijk wilde hij het niet toegeven. Maar nu hij hier zo zat, alleen, eenzaam, kwam hij tot de conclusie dat hij zijn vrouw echt heel erg miste en dat wilde hij niet. De heer van Duister verbood liefde. Je mochten trouwen van hem en kinderen krijgen –want als de kinderen volwassen waren, en zich net als hun ouder of ouders bij hem aansloten betekende dat meer macht- als je er maar niet van ging houden. Hij had er alles aangedaan om maar niet van zijn vrouw en hun zoon te houden, bang dat de heer van Duister daar achter zou komen. Maar dat was hem niet gelukt. Cissy was zo lief. Iedere keer als de heer van het Duister hem had opgeroepen. Had ze in angst thuis op hem zitten wachten, in de hoop dat hem niks zal overkomen. Ondanks dat ze het volkomen eens was met de heer van het Duister, was ze doodsbang voor hem. Daarbij was ze ook nog eens de mooiste vrouw die hij ooit had gekend. Haar oceaanblauwe ogen –die altijd zo lief zo oplucht keken als hij weer thuis kwam- haar lange goudblonde haar dat tot halverwege haar rug reikte. Haar prachtige vriendelijke maar toch licht arrogante smalle gezicht, met een klein wipneusje. Hij kon er niet om heen dat hij nu eenmaal van haar hield. En dan was er ook nog hun zoon Draco. Waar hij iedere dag – nou ja als Draco vakantie had en thuis was van school- zich zelf in herkende. Nu hij hier opgesloten zat miste hij ze meer dan ooit.
‘Luciussss’
Hij schrok op uit zijn gedachten, die sissende kille stem kende hij maar al te goed. Maar het kon niet waar zijn. Hij kon die stem hier niet horen, het was onmogelijk dat de persoon die bij deze stem hoorde, op dit moment zijn naam riep.
‘Jullie zullen moeten boeten, Luciussss’
Hij was er echt!
Lucius schoot overeind en keek recht in twee kille vuurrode ogen.
Reacties:
Wauw...
Dit is...creapy!
(op de paar spellingfoutjes en vergeten woordjes na, die ik je ruimschoots vergeef)
Echt krankzinnig goed hoe je de 'dark side' beschrijft!
Knap!
You know toen ik klein was had ik altijd een hekel aan de familie Malfoy,
maar hoe ouder ik word hoe meer respect ik voor hen krijg.
And jij doet daar nu wat respect bij
Epic chapter, epic storyline c:
xoxo
Bleeehhhh~! Krijg altijd kippenvel van Voldemort...
Brrrr~! Maar geweldig geschreven! Echt waar!
Jij schrijft zeker vaker of niet?
<3
Voldemort D: