FanFic.nl

Tokio hotel stand alones

Desteny[GUSTAV]

Helemaal bezweet, maar voldaan kwamen we van het podium. Het was weer eens een spetterend optreden geweest en ik had genoten van elke seconde. Het zat me wel al een tijdje een beetje dwars dat ik zo weinig contact had met het publiek. Bill, Tom en Georg stonden veel dichter bij de menigte en konden iedereen goed bekijken. Mijn drumstel stond meer naar achter geschoven zodat ik verder van iedereen af zat en me soms wat apart geschoven voelde. Ik zag het publiek van verder af en voelde me minder verbonden met hen. De jongens wisten dat ik hier zo over dacht en probeerde me er meer in te betrekken door voor mijn drumstel te komen staan zingen of spelen en door het feit dat ik op het einde van de show even het podium voor me alleen had. Dit was allemaal wel vriendelijk bedoeld, maar het bleef altijd maar knagen binnenin. Niet dat ik niet graag de drum speelde, want dat doe ik wel. Ik hou er van om op te treden en muziek te maken, maar dat is gewoon weer een minder kantje. Ik voelde me soms ‘maar de drummer’ van de band. Tom en Bill kregen veel meer aandacht dan Georg en ik, maar wat konden we eraan doen? Eigenlijk wist ik dat al deze gedachten van ergens anders kwamen. Een vriendin hebben, iemand om dit mee te delen, iemand die je staat op te wachten na een concert en die zegt dat ze je graag ziet. Ik had door het drukke muziek leven al zo lang geen vriendin meer gehad dat ik bijna vergeten was hoe het voelde om verliefd te zijn, maar de laatste tijd was het gemis toch in me naar boven gekomen. Ik keek onze kleedkamer rond. Bill zat naast Nora met zijn arm om haar heen geslagen. Ze legde liefdevol haar hoofd op zijn borstkas en hij lachte verliefd naar haar. Ze waren zo’n mooi koppel. Ik herinner me het nog als gisteren hoe ze 2 jaar geleden samen zijn gekomen.
Op een koude winteravond kwamen we moe en met pak en zak in ons hotel in België aan. Bill kwam als eerste bij de balie van het hotel aan. Het meisje dat erachter stond sprak vloeiend Duits en gaf ons de sleutels voor de kamers. Ze was jong dat had ik meteen opgemerkt, waarschijnlijk een jobstudent dat wat geld bij wou verdienen en nu de nachtshift moest doen. Ze had ons zo te zien wel herkend, maar had ons behandeld als normale gasten. Al snel had ik opgemerkt dat ze met veel interesse naar Bill keek, ook wanneer hij zich even omdraaide naar ons. Haar ogen glinsterden wanneer hij tegen haar sprak en een lach vormde zich rond haar mond. Bill en de anderen waren veel te moe geweest en hadden niks door gehad, al half slapend had Bill de sleutels aangepakt en het meisje bedankt. Daarna waren we zo snel mogelijk naar ons bed gegaan, Bill zonder enig idee dat dat meisje een belangrijke rol in zijn leven zou gaan spelen.
De volgende morgen mochten we gelukkig uitslapen. Toen we tegen twaalven allemaal uit ons bed waren, zag ik dat het meisje weg was. Bill had helemaal geen aandacht aan haar besteed gisteren en had dus vandaag niks meer over haar gezegd. Ik besloot maar om het te laten gaan. Wat had het voor zin? Ik had zo’n gevoel dat het meisje perfect bij hem paste, maar als hij dat niet zag kon ik daar niets aan doen. We bleven hier 3 dagen dus misschien zagen we haar nog eens, maar misschien ook niet. Wanneer we ’s avonds terug kwamen van het concert in Vorst nationaal stond hetzelfde meisje ons weer op te wachten. Deze keer hadden we onze sleutels al, maar probeerde ze toch een gesprek te starten. “Hallo jongens, hoe ging het optreden?”� zei ze in het Duits. Bill nam het woord en antwoordde. Er ontstond snel een gesprek dat eigenlijk vrijwel tussen Bill en het meisje met het kastanjebruine haar en bruine ogen ging. Ik zag de kleine vonkjes tussen hen bijna spatten. Even later op de kamer kon Bill het maar niet geloven dat hij haar gisteren niet had zien staan. Hij stond bruusk op en liep de deur uit. Een paar minuten later verscheen hij weer in de deuropening met een klein briefje in zijn hand. “Haar telefoonnummer, morgen gaan we samen uit.”� Hij straalde en is dat sindsdien blijven doen. Na die eerste avond waren Bill en Nora onafscheidelijk. Ze was een jaar jonger als Bill en studeerde nog, maar altijd hadden ze een manier kunnen vinden om bij elkaar te zijn. Hun liefde was enorm sterk en had dan ook al een paar tegenslagen verwerkt. Zo had Nora’s moeder kanker gekregen, wat een hele moeilijke tijd was voor heel hun gezin. Nora wou zoveel mogelijk tijd met haar moeder doorbrengen en ‘vergat’ Bill daar een beetje door. Maar ze zijn er samen doorgekomen. Bill steunde en troostte Nora wanneer ze het nodig had, hij was er 24 op 24 en 7 op 7 voor haar en Nora wist dat ze dit niet alleen moest doorstaan. Gelukkig voor iedereen is haar moeder er na een lange tijd chemotherapie en pijn lijden doorgekomen en is ze nu weer helemaal gezond. Dit was een grote test voor hun relatie waarvoor ze met grote onderscheiding geslaagd zijn. Ook de kleine en normale ruzietjes tussen hen, kon ze niet uit elkaar drijven. Hun liefde had al zoveel doorstaan dat ik er vrijwel zeker van was dat ze de rest van hun leven samen zouden doorbrengen.

Naast Nora zat Jessica, maar we noemden haar allemaal Jess, met Tom. Ze was nu bijna een jaar samen met Tom en ik veronderstelde dat ze die datum van 1 jaar goed zouden gaan vieren. Op 4 april vorig jaar waren ze officieel samen geweest. Tom had heel wat moeten doen om haar hart te winnen maar was er uiteindelijk toch in geslaagd. Op een of andere after party waren ze elkaar tegen gekomen. Ze hadden samen gedanst en geflirt en ze had haar telefoonnummer gegeven. Het had voor Tom allemaal gemakkelijk geleken en zoals bij andere meisjes. Hij had haar die avond gebeld en uitgenodigd op zijn kamer, maar Jess had de uitnodiging boos geweigerd en had gezegd dat ze niet zomaar een groupie was. Haar reactie had iets wakker gemaakt bij Tom, hij besefte dat hij niet iedereen kon krijgen die hij wou en dat hij misschien toch eens op zoek moest naar liefde en niet alleen maar een one night stand. Hij belde en sms’te Jess bijna elke dag, gewoon om haar beter te leren kennen. Het leek te klikken, maar ze liet hem niet zomaar in haar hart binnen. Ik denk niet dat ze ‘hard to get’ speelde maar eerder zichzelf en haar gevoelens probeerde te beschermen tegen Toms imago. Ze spraken regelmatig af en heel uitzonderlijk leerde Tom haar op een andere manier kennen dan door seks, hij leerde haar respecteren en zijn gevoelens voor haar groeide met de dag. Maar nog steeds liet ze hem niet toe te dicht te komen (figuurlijk), Tom moest voor (waarschijnlijk) de eerste keer in zijn leven echt moeite doen om het meisje te krijgen waar hij van hield. Pas na een lange en vooral eerlijke liefdesverklaring van Tom voor Jess, gaf ze eindelijk toe aan haar gevoelens en kuste hem passioneel op de mond. Nora en Jess waren heel goede vriendinnen geworden en we waren 1 super leuke bende. Tot op een dag… Tom had Jess betrapt terwijl ze iemand anders kuste. Hij had maar een seconde van het tafereel gezien en kon dus helemaal niet weten dat hij haar had gekust. Woedend was hij weggelopen. “Tom laat me het uitleggen!”� schreeuwde Jess terwijl ze achter hem aan liep. Zijn antwoord was simpel geweest. “Het is gedaan, Jess. Ik heb zoveel moeite gedaan om je voor me te winnen, ik ben nog nooit iemand zo trouw geweest en heb nog nooit zo van iemand gehouden als van jou, maar dit had ik niet verwacht...”� Tom was koppig als een ezel en verbrak elk contact met haar. Hij negeerde haar berichtjes en de 30 boodschappen die ze op zijn voicemail insprak verwijderde hij zonder er zelfs naar te luisteren. Dit was volgens Tom de reden waarom hij liever een one night stand had. Tom had voor 1 keer zijn hart aan iemand gegeven en dat hart was nu gebroken. “Zie je nu wat er van komt? Al die ‘liefde’ en bla bla bla, het doet alleen maar pijn!”� had hij naar ons geschreeuwd. Jess was geen opgever en hield vol. Op een dag kwam Nora met een dvd naar hem. “Kijk hier naar!”� Tom kon al raden van wie het was en schudde zijn hoofd, maar zo makkelijk zou het niet gaan. “Tom Kaulitz, dit meisje wil je iets vertellen en je gaat naar haar luisteren, nu!”� had ze hem gezegd. Samen met Nora had Tom naar de dvd gekeken. Jess kon redelijk goed zingen en schreef haar gevoelens vaak op in gedichten of liedjesteksten, maar had er nooit gebruik van gemaakt, tot nu. Ze zong het liedje dat ‘sorry’ heette en perfect beschreef wat er gebeurd was, dat ze het miste en hoeveel ze van hem hield. Nora had ons verteld dat Tom even een traantje had moeten wegpinken, maar voor de rest heel het lied had uitgeluisterd. Hij was daarna hals over kop in zijn auto gestapt en was naar haar huis gereden. Tom had tegen niemand (misschien Bill, maar die zweeg ook) gezegd wat er daar bij haar thuis gebeurd was, maar alles was weer koek en ei tot op de dag van vandaag.

In de 1persoonzetel zat Georg met Anna op zijn schoot. Zij waren nog maar een maand of 2 samen maar voelden elkaar ook perfect aan. Ze hadden elkaar leren kennen op een concert in Portugal, maar Anna was wel Duits. Het was een concert zoals een ander, maar deze keer had Georg precies maar voor 1 iemand aandacht. Een meisje met goudblond haar keek alleen maar naar hem terwijl ze de teksten luidkeels meezong. Georg besefte waarschijnlijk ook dat dit ‘geflirt’ niets zou uithalen want hoe zou hij ooit in contact met haar kunnen komen. Maar het lot was hem goed gezind en bij de meet en Greet na de show was zij er. Anna. Zij was iets langer gebleven dan de andere meisjes van de meet en Greet en had stiekem haar nummer aan Georg gegeven. Na een kleine maand waren ze een koppel dat niet meer van elkaar te scheiden was. Alleen had Anna het een beetje moeilijk met alle publiciteit. De paparazzi achtervolgde haar nu ook en ze werd altijd beschreven als “de vriendin van…”� en nooit als wie ze echt was. Na een tijdje werd ze het gewoon en ontdekte ze de truckjes om de pers te ontlopen en toch een zo goed mogelijk normaal leven te kunnen leiden. Een leven met Georg.

Zo was ik dus de hele kamer rond gegaan. Iedereen had een vriendin. Iedereen behalve ik, waardoor ik me buiten gesloten voelde (ook al was dat niemand zijn bedoeling). Ik kon niet mee praten over alles wat ze samen beleefden en de liefde die ze deelden. Ik voelde me een buitenstaander tussen hun. “Hallo!!!!! Gusti!!!”� Jess maakte me wakker uit mijn gedachten. “Waar zat jij met je gedachten?”�
“Nergens.”� Lachte ik naar haar, maar de blik op haar gezicht verraadde dat ze wel duidelijk wist dat er iets scheelde.
Toen we uit het busje stapten bij ons hotel liep ik tegen een meisje aan. “Sorry.”� Zei ik rap en liep verder naar binnen. Jess kwam naast me lopen. “Zeg, wat scheelt er? Er liep net een knap meisje met duidelijk interesse in jou voorbij en je gunt haar zelfs geen deftige blik?”� Ik had inderdaad niet op het meisje gelet, maar het kon me niets schelen. Ik zat met mijn hoofd bij de gedachten dat ik vannacht weer als enige alleen zou slapen. “Er is niets.”� Zei ik een beetje te kortaf en liep verder het hotel in.
Die nacht sliep ik super slecht. Ik bleef maar woelen en piekeren. Waarom had ik nu niet op dat meisje gelet? Hoe stom kon ik zijn? Misschien was zij het meisje geweest dat voor mij bedoeld was en heb ik haar gewoon laten voorbij lopen. Ik voelde me zo slecht en kon aan niets anders denken dan aan haar. Alleen haar pikzwarte haar en haar zachte stem kon ik me herinneren, maar dat was het. Ik stapte uit bed en deed snel even een T-shirt aan voor ik het raam opende naar het balkon. Ik ademde de nachtlucht in en liet wind mijn gezicht strelen. Ik tuurde maar wat in het rond tot ik me bijna doodschrok. Beneden aan ons hotel stapte een meisje met pikzwart voorbij. Ik repte me naar de gang en rende vliegensvlug te trappen af, maar toen ik beneden kwam was ze verdwenen. Er was niemand meer op straat en zij was nergens te zien. Logisch gezien zou het eender wie kunnen zijn geweest, maar ik had toch gehoopt dat zij het was. Teleurgesteld strompelde ik de trap weer op en kroop vermoeid weer in mijn bed.

De volgende dag vertrokken we weer met de tourbus, deze keer naar Genève in Frankrijk. Alle hoop om het meisje te vinden was ik al verloren en ik had me er bij neergelegd dat ze maar gewoon een meisje was. Ergens anders zou ik wel iemand vinden, hoopte ik. De minuten leken uren te duren terwijl we over de autosnelweg reden. Ik staarde gewoon naar buiten terwijl Tom en Georg op de playstation speelde, Bill met Nora praatte en lachte en Jess en Anna samen zaten te giechelen (de meisjes mochten 3 concerten meereizen met ons en moesten dan weer naar huis). Een donker groene Ford kwam naast onze bus rijden. Ik kon goed zien wie er in de auto’s zat en lachte me vaak kapot met de uitdrukkingen op de mensen hun gezicht, maar nu lachte ik niet. Ik sprong verbaasd recht. “Wat is er Gustav?”� hoorde ik iemand vragen. Het meisje met de zwarte haren zat in die groene auto. Hoewel ik haar gezicht niet had gezien was ik er zeker van dat zij het was. Jess kwam naast me staan. “Dat is het meisje van gisteren.”� Zei ze stilletjes. Ik knikte en lachte nog even naar het meisje voor dat haar auto weg reed. “Ok Gustav, je doet al van gisteren vreemd, vertel nu eens wat er scheelt.”� Zei Tom een beetje geërgerd. Ik vertelde hen allemaal wat er in me omging en hoe ik dit meisje ook gisterennacht had gezien. “Het spijt me, maar de kans dat je haar nog eens ziet is wel heel klein.”� Zei Nora voorzichtig. “Dat weet ik.”� Met die woorden sloot ik het gesprek af en sloot me op in mijn slaapvertrek.
Wanneer we bij ons hotel aankwamen stond er zoals gewoonlijk al een hele horde fans. We stapten uit en gaven ze snel allemaal een handtekening. Ik ging gewoon verder op de papiertjes en keek de meisjes bijna niet aan. “Hej.”� Zei een zachte vertrouwde stem. Ik keek in de helblauwe ogen van het meisje dat nu al 2dagen in mijn hoofd zat gehamerd. “Hoe kan dit toch?”� vroeg ik haar. Georg trok aan mijn pull als teken dat we verder moesten. “Je zou eens in het Lot moeten beginnen te geloven.”� Zei ze in het Engels. Haar woorden bleven de hele middag door mijn hoofd spoken. Het Lot, ik had er nog nooit over nagedacht, wat betekende het eigenlijk? Ik liep naar de kamer van Bill en Nora en klopte op de deur. Nora deed open. “Sorry, als ik je stoor, maar zou ik je even mogen spreken?”� “Natuurlijk, kom maar binnen. Bill zit in de badkamer en dat kan nog een tijdje duren.”� Ik wist dat Nora ook in het Lot geloofde, misschien niet zo sterk maar ze zou me zeker kunnen vertellen wat het inhield. Ik vertelde haar wat het meisje zei en zoals ik verwachtte had ze meteen een uitleg klaar. “Ze bedoelt dat als jullie bij elkaar horen dat jullie elkaar wel weer zien, omdat het Lot het zo wil.”� Ik begreep het nog niet echt en Nora ging verder. “Als ze in je leven hoort, zal ze daar wel in terechtkomen. Je moet niet altijd teveel moeite doen voor iets.”�
f “Dus je bedoelt dat ik haar nog wel zal zien, hoe zot het ook is tussen al die andere fans? En dat als ze het meisje voor mij is dat ze dan wel op de een of andere manier naar me toe zal komen.”� “Volgens mij wel. Alles gebeurd voor een reden.”� Ik knikte: “Dankje, Nora.”� Ik ging terug naar mijn eigen kamer en maakte me iets minder zorgen dan voordien. Ik had zo’n gevoel dat ik haar nog wel eens zou zien. Mijn gevoel werd bevestigd toen ik haar die avond tussen de menigte zag staan voor ons optreden. Toen Bill haar op het podium vroeg voor mee met hem te zingen werd ik even jaloers, maar ze lachte niet naar hem maar naar mij toen ze opkwam. Haar stem was wondermooi en ik zag dat ze Bill een papiertje gaf voor ze weer van het podium stapte. Na het optreden overhandigde Bill me het briefje. “Voor jou.”� Ik had een gsm nummer verwacht, maar er stond alleen maar ‘Hej, ik ben Emma.’ Dat was het niks meer. Waarom gaf het lot me niet gewoon haar nummer? Nora kwam over mijn schouder meelezen. “Het lot doet soms een beetje moeilijk he.”� Zei ze lachend. “Ja…”� “Gewoon blijven geloven, Gusti.”� Ze gaf me een schouderklopje en liep weer naar Bill.

“Komaan iedereen, ik wil jullie aan onze nieuwe fotografe voorstellen.”� We slenterden allemaal wat achter David aan door het hotel. Onze vorige fotograaf had ontslag genomen om meer bij zijn gezin te zijn en we vreesden er een beetje voor dat deze niet zo goed zou zijn. In de loge beneden stopte David. “Iedereen, dit is Emma.”� Ze draaide zich om met een elegantie waar ik verstelt van stond. “Hallo iedereen.”� Zei ze vriendelijk. We groetten haar allemaal terug en even dacht ik dat ze naar me knipoogde. Ze nam een paar proeffoto’s van ons, die David dan weer meteen goedkeurde. Emma zou dit baantje een paar maand doen als stage fotografie en daarna zouden we nog wel zien. Na de fotoshoot trok ik haar even mee in de lift. Ik kon geen woord uitbrengen, gelukkig was zij degene die iets zij. “Het lot heeft ons dan eindelijk toch samen gebracht.”� Ik kon alleen maar dolbij glimlachen en ja knikken. Eindelijk had ik het gevoel dat ik iemand had gevonden die bij me hoorde, eindelijk had ik Emma gevonden. Van de dag van vandaag geloofde ik in het Lot.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.