FanFic.nl

Broken Eyes

[21.]

Maar ze horen me niet -HOERAAAAA!-, alleen Tom kijkt me even raar aan. Waarna hij direct terug naar zijn broer kijkt die met Lisa staat te kussen. Hun armen nog steeds om elkaar heen. Nog steeds wiegend, perfect op het ritme van de muziek dat er nie is. En ik ben blij, dat m’n stem wegviel toen ik dit perfecte moment wou kapot maken. Ik ben blij, voor Bill, dat hij eindelijk iemand heeft gevonden die bij hem past. Maar bovenal ben ik opgelucht, verlost. Ik voel geen greintje jaloezie meer, dit is Lisa, niet Melissa. Van uiterlijk en naam mogen ze nog zoveel op elkaar lijken. Dat zegt toch niet veel over het karakter. Ik voel een last zo van me afvallen. De last die Melissa me had meegegeven en nu met Lisa nog zwaarder was geworden. Ik voel me eindelijk…vrij.

Door de ogen van Tom: Hoe schattig zijn ze wel niet! Mijn broer en Lisa. Hoe Bill tien centimeter boven Lisa uitsteekt - met plat haar weliswaar - en Lisa zachtjes optilt. Hoe hun lichamen bewegen, niet geforceerd. Alsof ze hiervoor gemaakt zijn, alsof ze voor elkaar gemaakt zijn. Georg zit al een tijdje naast mij te kijken. Ik snap hem nog steeds niet, waarom zag hij niet dat dit niet kon mislukken? Maar ik kan het hem niet echt kwalijk nemen, het is Georg weetje. En deze situatie lijkt hem echt te raken, vraag me niet waarom. Eindelijk zie ik Bill z’n hoofd naar Lisa toedraaien en zijn ogen fonkelen. Als Georg iets mijmert in de aard van ‘neeee!’ kan ik hem wel voor de kop slaan. Maar ik laat het maar, dit mooie moment mag noch Georg, noch ik verbrotten. Het is perfect.
Ach, wat ben ik sentimenteel vandaag. Daar moet maar weer eens verandering in komen.

Door de ogen van Bill: Ik kan me niet langer sterk houden, ik moet wel naar haar uitleg luisteren. Ze begint: ‘Bill, ik snap niet wat er met je is, wat ik je misdaan heb.’ Even wil ik in het verweer gaan. ‘Bill, laat me als je blieft uitpraten.’ Ze kijkt me smekend aan en ik hou m’n mond. Nooit zal ik tegen die ogen kunnen ingaan. Ze komt echt zo eerlijk over, zou het kunnen dat achter dat perfecte gelaat, een wezen vol wreedheid rust? ‘Ik zou je nooit expres kwetsen, dat zweer ik je! Zo ben ik helemaal niet, je moet me geloven! Ik geef om je en niet een beetje! Ik weet écht niet over wat je het hebt! Vertel het me dan toch, en als ik dat echt heb gedaan, dan nog moet je weten dat het niet mijn bedoeling was.’ Met tranen in haar ogen en bijtend op haar onderlip kijkt ze me aan. Ik kan niet anders dan haar geloven. Iemand zoals zij kan nooit gedaan hebben wat Georg me vertelde. Georg. Beetje bij beetje dringt het tot me door. Georg! Hoe kon hij! Waarom ben ik toch zo goedgelovig, ik had dit alles moeten doorzien. Wat ben ik weer stom geweest! Een druppel, een traan, valt voor m’n voeten open op de grond. Ze weent, mijn Lisa weent! Vanbinnen heb ik een heel sterke drang om Georg’s nek om te draaien, als die al niet gevlucht is naar één of ander tropisch land. Wat ik hem ten zeerste aanraad! Maar ik laat Georg dit niet verpesten. Ik schuifel al twijfelend naar Lisa toe en neem haar zachtjes in m’n armen. Ze voelt zo breekbaar, extreem dun… Sussend wieg ik haar heen en weer, en voor ik het weet liggen ook haar armen rond me heen. Zonder dat ik het besef gaat het wiegen om naar dansen. Als ik m’n ogen sluit voel ik muziek in me stromen. Klanken, noten, kriebels, vlinders… Na wel vijf minuten open ik m’n ogen en staar recht in de donkere, verliefde kijkers van Lisa. M’n hart slaat een tel over en draait toeren zoals nooit tevoren. Zou ik haar kussen? Ik krijg geen tijd om erover na te denken want voor ik het weet raken mijn lippen die van Lisa al. Teder, rustig, zacht. Niets verraadt dat mijn hoofd eigenlijk op springen staat. Gebeurt dit nu allemaal echt? Ondertussen blijven we tegen elkaar aan door dansen. Ik voel haar hartslag door haar kleren heen. Haar warmte omarmt me en maakt van dit moment iets heel speciaals, perfect. In m’n ooghoeken zie ik Tom en Georg naar ons kijken. Hem krijg ik straks nog wel, denk ik voordat ik m’n ogen terug sluit en me weer laat mee sleuren door Lisa. Naar haar eigen wereld. Naar onze eigen, perfecte, wereld. Dat dacht ik toen dan toch.

Reacties: