FanFic.nl

Broken Eyes

[22.]

Door de ogen van Tom: ‘k Ben terug naar m’n kamer geslopen, ik heb het recht niet om toe te kijken hoe m’n broer met een meisje zit te zoenen. Geen idee waar Georg is, zolang het maar niet in mijn beurt is. Alles is nu allemaal wel op zijn pootjes terecht gekomen maar voor hetzelfde geld was Bill nu nog steeds kwaad, alleen en bovenal ongelukkig. Georg, dat noemt zich dan onze beste vriend! Hij bedoelt het allemaal wel goed, maar hij had toch moeten weten dat dit vroeg of laat ging uitkomen. En Gustav, waar hangt die nu weeral uit? Deze morgen was hij nergens te verkennen en van de hele voormiddag heeft hij zich niet laten zien…

Door de ogen van Gustav: Deze morgen vroeg opgestaan, in de hoop Dorien tegen te komen aan het ontbijt. En ja, ze zat wel degelijk te eten, maar ze had gezelschap van Lisa, dus heb ik hen maar niet gestoord. Stilletjes ben ik nog wat geld en spulletjes uit m’n kamer gaan halen en ben erop uit getrokken. Vermomd, weliswaar. Ik heb geen zin om deze vrije dagen zittend in een hotel te verdoen. Als David er voor de verandering eens niet is, wil ik wel een stukje van de wereld zien. Tom, Georg en Bill hebben het te druk met onbenulligheden dat ik hen niet gevraagd heb of ze mee wouden. Zij hebben er helemaal geen probleem mee dat ze de steden waar we optreden alleen door de tourbusraampjes en van op het balkon van het zoveelste hotel zien. Maar voor mij is dat niet genoeg. Stiekem ben ik wel blij dat ik alleen ben, zonder al die drukte om me heen. Oke, dit is niet helemaal correct, want de straten worden met de minuut drukker. Gelukkig dat ik me toch wat vermomd heb, anders was ik zeker al herkend geweest. Want zoals ik wel verwacht had, loopt het hier vol van de Tokio Hotel fans. Ik herken m’n kop overal waar ik kijk, op t-shirts, vlaggen, polsbandjes, buttons, truien en ga zo maar door. Iedereen had zich blijkbaar goed voorbereid op ons concert. In de plaats van het afgelaste concert hebben ze nu één of andere fanmeeting georganiseerd. Ze moesten eens weten wie ik werkelijk ben, ik wil niet weten wat voor een hysterie dat zou geven. Opeens merk ik een groepje fans van rond de zestien op die verdacht lang mijn richting uitstaren. Vlug trek ik de pet wat meer voor mijn ogen en kijk de andere kant op. Maar aan het toenemend gefluister te horen, is het al te laat. Ik ben ontdekt. Vaarwel dagje stad, vaarwel rust en stilte. Vlug zet ik het op een lopen. Straat in en uit, met steeds het aanzwellende gegil achter me aan. Als iemand van je wegloopt, is het toch wel duidelijk dat die geen zin heeft in de hele situatie?! Ik zucht, versnel terug m’n pas, maar weet dat ik gewoon eindeloos verloren aan het lopen ben. Al raak ik mijn horde fans kwijt, nooit of te nimmer vind ik op m’n eentje de weg terug naar het hotel. En wonder boven wonder, opeens is het gegil verdwenen. Vermoeid sta ik in een straat, verlaten en helemaal onbekend in mijn ogen. Ik begin stilletjes in paniek te geraken als ik opeens iets voor trillen in mijn zak. M’n gsm, dat ik daar niet aan gedacht heb!

Reacties: