Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » A new life » 5) HET UITSTAPJE
A new life
5) HET UITSTAPJE
Het was nu een maand geleden dat we naar Duitsland waren verhuisd. Ik had het geaccepteerd en voelde me nu goed hier. Ik had vriendinnen gemaakt op school, had een super leuke buurjongen en mocht binnenkort naar het concert van Tokio Hotel. Ik was druk in gesprek met Lynn toen er een 2de lijn binnenkwam. “Lynn, kan je even wachten? Er belt nog iemand.”¯ “Ja tuurlijk, doe maar”¯ hoorde ik haar aan de andere kant van de lijn zeggen. “Hallo, met Nele”¯ zei ik nu tegen de persoon op lijn2. “hej, Gustav hier. Heb jij zin om samen let de band iets te gaan doen? We zijn er nog niet echt uit wat.”¯ “Ja, zeker. Hoe laat? En naar waar moet ik komen?”¯ “Ik zal je over een halfuurtje komen ophalen. De chauffeur van de band zal ons komen halen.”¯ “Ok, tot straks.”¯ Ik ging nu terug naar Lynn. Ze was geen fan van Tokio Hotel, maar vond het leuk voor mij en luisterde naar al mijn verhalen over hen. Ik ronde het gesprek af toen Gustav aanbelde. De chauffeur bracht ons naar de studio van 2 weken geleden. Daar zouden de jongens op ons wachten om dan verder met het busje te rijden. “Waar gaan we nu heen, Gusti?”¯ vroeg ik benieuwd. “Wel, ik weet het zelf eigenlijk niet. Georg had een idee, maar het is een verrassing. We zullen straks zien.”¯ Met het busje reden we later naar onze bestemming. Alleen Tom en Georg wisten naar waar we gingen. Ik zat naast Bill en samen met Gustav probeerden we te raden wat ons uitstapje was. Na een tijdje rijden kwamen we aan. Boven de ingang hing een bord met iets Duits op wat ik niet verstond, maar toen ik wat beter rond keek zag ik dat we op een paint-ball terrein waren. “Ah, dit is zo leuk!”¯ gilde ik en gaf Georg en Tom een knuffel. Ik had vroeger al eens gepaint-balled en vond het echt super leuk, ondanks alle blauwe plekken nadien. We trokken snel allemaal onze pakken aan en mochten het terrein op. De verfballetjes schoten ons langs de oren en al snel zaten we helemaal onder de verf. Van de lichte bruine kleur van mijn haar zag je nu niets meer, het was nu eerder rood met groen en blauw. “Die nieuwe haarkleur staat je wel!”¯ riep Tom lachend nadat mijn verfballetje hem miste. Hij liep weg en ik zette de achtervolging in. Ik zag dat ik niet de enige was die achter Tom aanzat. Bill liep nu ook naast mij om Tom te pakken te krijgen. We zigzagden door de bomen en zagen Tom vertragen. Hij werd moe en liet zich vallen in een hoop stro dat op de grond lach. “Ik geef me over! Heb genade!”¯ zei hij gespeeld bang. We gingen bij hem op de strohoop liggen om even uit te rusten van onze sprint. Ik lag naast Bill sloot mijn ogen. Ineens voelde ik dat Bill mij hand vast nam. Ik deed mijn ogen open en keek hem aan. We lachten en werden verstoord door Gustav en Georg. “Zijn jullie nu al moe?”¯ vroegen ze. We stonden alle 3 recht en liepen nu achter Gustav en Georg. Een paar uurtjes later waren we allemaal uitgelopen, deden onze pakken uit gingen terug naar het busje. “Ik heb me echt goed geamuseerd vandaag jongens, bedankt dat ik mee mocht.”¯ Zei ik tegen hen. “Graag gedaan hoor Nele, wij vonden het ook super!”¯ antwoordde Bill eerlijk. Mijn haar had nog altijd alle kleuren van de regenboog en ik mocht van de jongens snel douchen. Gustav toonde me de badkamer. Ik stond ervan versteld wat er zich allemaal bevond in dit gebouw, ik had nu ook al een keuken gezien. Omdat de jongens hier zoveel tijd door brachten was het zo ingericht dat ze zich thuis voelden. Nadat Gustav me getoond had hoe de douche werkte liet hij me alleen. Ik stapte in de douche en genoot van het warme water dat over mijn lichaam gleed. Ik waste mijn haar en nam de handdoek die Gustav had klaargelegd. Toen ik in de spiegel keek zag ik tot mijn opluchting dat mijn haar weer zijn normale kleur had aangenomen. Ik droogde me af en ging terug naar de band. “Weer helemaal proper zie ik”¯ begroette Tom me. “Ja, maar ik denk dat het tijd word dat ik weer naar huis ga.”¯ “Oohnee, nu al!?”¯ vroeg Bill sip. Een geroezemoes van Tom en Georg liet me weten dat ook zij het spijtig vonden. “Ja, sorry jongens. Bedankt en ik zie jullie op het concert weer.”¯ Ik gaf hen allemaal een knuffel en samen met Gustav liep ik terug naar de auto. Er werd niet veel gezegd in de auto en ik was Gustav dankbaar dat hij de stilte liet zoals ze was. Mijn gedachten dwaalden af naar het moment dat Bill mijn hand vast had genomen. Het was onverwacht geweest, maar gaf me een prettig gevoel. Ik had het dan ook spijtig gevonden toen Georg en Gustav aan gelopen kwamen en ons momentje verstoorde. “HALLO! Nele? We zijn er?”¯ schreeuwde Gustav tegen me. Ik had hem blijkbaar de eerste keer niet gehoord. “Amai, waar zat jij me je gedachten?”¯ “Eum, nergens hoor.”¯ Deze gedachten deelde ik liever nog met niemand -behalve Lynn dan- ik zei dag, stapte uit en liep het wegje op naar de voordeur. Ik was nog maar net binnen wanneer de telefoon rinkelde en ik Lynns stem hoorde door de hoorn. Het was ongelooflijk hoe we elkaar belden op de juiste momenten. Ik was alleen thuis en nestelde me in de zetel om haar het hele verhaal te vertellen.
Reacties:
