Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » The fate of the Malfoy family » 5.
The fate of the Malfoy family
5.
Draco schrok wakker, toen de deur van zijn kamer met een harde klap in het slot viel. Hij schoot overeind, het was donker in zijn kamer. Het kon nog geen dag zijn. Nadat zijn ogen aan het donker gewend waren, kon hij zijn tante bij het raam zien staan. Ze kwam naar hem en ging op het randje van zijn bed zitten.
‘Je bent bang, bang voor de Heer van Duister. Maar Draco je moet de Heer van het Duister zien als een voorbeeld. Je weet toch dat onze wereld beter af is zonder die smerige modderbloedjes. Dat zij onze toverkracht stelen. Dat we ze moeten vermoorden om alleen de volbloed families te behouden zo als wij. Dat alleen het zuiverste bloed mag voortbestaan’
‘Ja,’ mompelde Draco. ‘Maar ik geloof dat ik niet zo van moorden houd’
‘De eerst keer is het moeilijkste daarna wordt het steeds makkelijker en uiteindelijk vind je het zelfs leuk. Geloof me.’
‘Ik denk niet dat het ooit leuk ga vinden om iemand van het leven te beroven’ zei Draco dapperder dan hij zich voelde. De ‘Goede’ raad van zijn tante maakte hem bang. Hoe kon iemand nou zeggen dat ze het leuk vond om iemand te vermoorden. Hij zelf had zich zo schuldig gevoel toen hij tegenover professor Perkamentus stond en hij had niet eens de moed gehad om de moord te plegen.
‘Gewoon doen, want sommige mensen verdienen het gewoon’ zei Bellatrix op haar kinderachtige toon. Waardoor Draco eerder het gevoel had dat hij met een jonger zusje sprak, dan met een krankzinnige tante die hem aan moedigde om het leuk te gaan vinden om mensen van het leven te beroven
‘Neem nou mijn neef Sirius Zwarts. De wereld is zoveel beter af zonder dat stinkende jong’
‘Ik snap niet wat er zo erg kan zijn aan uw en moeders neef!’ riep Draco uit. ‘Hij is familie, waarom zal u familie willen vermoorden?’
‘Nou lijk je net je moeder weet je dat?’
‘O vind zij, dan ook dat je je familie niet hoort te vermoorden’
‘Nee, zij snapte niet wat hij fout gedaan had, behalve dan dat hij in Griffoendor werd en gedeeld en buitengewoon arrogant was’
‘Dat is nog gereden om iemand te vermoorden’ zei Draco.
‘Ik zie geen andere reden’
‘Ik kan maar beter stoppen met tegen u te praten’
‘Waarom Draakje?’ vroeg Bellatrix op kinderlijke toon. Draakje hoe kwam ze daar nou weer op.
‘Omdat ik deze conversatie toch niet ga winnen’ sloot Draco het gesprek af. Bellatrix stond op en liep naar de deur.
‘Denk maar niet je bij mij kunt aankloppen als je bang bent, voor onze meester’
‘Dat was ik ook niet van plan’
Bellatrix knalde de deur achter zich. Draco haalde oplucht adem. Blij dat ze weg was. Blij dat hij van dat vreemde gesprek af was, waar hij geen touw aan vast had kunnen knopen. Hij ging weer liggen en trok de dekens over zich heen.
Lucius maakte een korte wandeling door tuin die hier en daar nog modderig was van de regen van gisteren. De vier witte pauwen paradeerde over de heg, zoals ze zo vaak deden. De pauwen waren zijn trots. Ze deden hem aan zich zelf denken, al wist hij niet goed waarom. Hij had ze zelfs mee genomen naar het WK-zwerkbal bijna drie jaar geleden. Ze hadden voor zijn tent de wacht gehouden en iedereen die langs liep bleef even staan om de witte pauwen te bekijken. Hij liep naar de vijver waar hij Narcissa gisteren drijfnat van regen had aangetroffen . Hij dacht gezien te hebben dat ze achter hem aan gekomen was om naar binnen te gaan. Maar blijkbaar was ze halverwege van gedachten veranderd en nu was ze ziek. Soms kon Cissy zo eigenwijs zijn dat het niet grappig meer was. En nu lag ze binnen op de bank ziek te zijn en Bellatrix te commanderen, die daar op reageerde op haar eigen kinderachtige manier. Hij ging op het bankje naast de vijver zitten en sloot zijn ogen tegen het felle zon licht.
‘Vader?’ klonk het vragend. Hij opende zijn ogen en draaide zich naar Draco die links van het bankje stond toe. Draco zag er moe en verdrietig uit.
‘Ja’ zei hij.
‘Vind u het leuk om mensen te vermoorden?’ Draco’s stem klonk aarzelend, verlegen.
‘Niet echt, maar soms kan je niet anders’
‘Bedoelt u daarmee dat u iemand heeft vermoord?’
Wat moest hij daar nou op antwoorden. Hij wilde zijn zoon die al zo bang leek, niet nog banger maken. Maar Draco was oud genoeg om de waarheid te weten. Over twee weken werd hij zeventien. Dan was hij meerderjarig. Een volwassenman.
‘Als de Heer van Duister je opdraagt mensen te vermoorden dan doe je dat’ antwoordde hij.
‘En is u dat een keer op gedragen?’ vroeg Draco met een trilling van angst in zijn stem. Lucius haalde diep adem.
‘Ja,’
‘Hoe vaak?’
‘Drie keer’ loog hij. Draco keek hem verschrikt aan en rende toen snel weg Lucius bij de vijver achter latend
Zo hard als zijn benen hem konden dragen rende hij weg bij zijn vader. Toen hij de vraag gesteld had die hem na het gesprek van vannacht met zijn tante zo gekweld had, had hij nooit verwacht dat vader zou zeggen: 'Niet echt, maar soms kan je niet anders'
Vader was een moordenaar! Draco rende in de richting van het grote hek dat om de tuinen van het enorme landhuis stond. Toen hij bijna bij de poort was bleef hij abrupt staan. Twee vuurrode slangachtige ogen staarde hem tussen de spijlen van het hek door aan. Draco moest denken aan de laatste keer dat hij de Heer van Duister had gezien, toen het teken op zijn arm gebrand brand werd. Was het dan nu tijd, kwam de Heer van Duister zijn wraak nemen?.
'Doe de poort open!' snauwde de Heer van Duister. Draco schrok van de sissende kille stem. 'Schiet op, Crucio'
Draco viel schreeuwend van de pijn in een grote modderplas. Het was alsof hij werd geslagen met een stuk of duizend zwepen, alsof iemand met brute kracht vlijmscherpe messen in zijn lichaam stootte, alsof hij elektrische schokken kreeg. Nog nooit in zijn leven had hij zo veel pijn gehad. Hier bij was de aanval van Potter niets.
'Schiet op!' schreeuwde de Heer van Duister. De vloek werd opgeheven en Draco kwam met moeite -stijf van de pijn- overeind zijn gewaad zat onder modder en kleefde aan zijn benen. Zo snel als zijn mishandelde benen wilden lopen liep hij op de poort af en haalde hem van het slot.
'Doe braaf wat ik zeg Draco, ander zal het nog wel eens heel slecht met jou en je familie kunnen aflopen, ik neem geen genoegen met genade. Jullie zullen hier voor moeten boeten en wel nu!´
Reacties:
nu word het echt spannend!!
wow, jij bent echt goed, hier en daar wat foutjes maar die zijn je vergeven
O.O
snel verder!
Dit is echt spannend!
*tip: sommige woorden horen aan elkaar.
Oehhh, maar net als Bella vind ik het irritant dat je de Engelse namen gebruikt, ik las in het Nederlands en het is dan irritant om om te schakelen.
Maar ee, LEUK!!!!!!!!!
JEEYY, WOEHOEEE!!!
Wauw, ik ben fan...Ik moet nu weg, maar deze ga ik echt door lezen!
*slaat op bij favorieten*
*plaatst reactie om te weten waar ze zat*
Hier en daar zitten er inderdaad spellingfouten in, maar dit is gewoon zo sterk geschreven, dat ik daar nogal makkelijk over lees.