FanFic.nl

Lucas Turner en de schat van El Dorado

4

Met stijgende verbazing had Janice het vreemde tafereel gadegeslagen. De uitbater had de vreemde jongen duidelijk nog nooit eerder gezien. Maar toch had ze van het eerste moment een zekere spanning tussen de twee gevoeld.
Een spanning die uiteindelijk zodanig escaleerde dat de jongen uiteindelijk zijn zwaard getrokken had en er de eigenaar van de zaak mee bedreigd had.
‘Waar ging dat nu over?’ Vroeg ze luidop, nog steeds naar de jongen kijkend die de trap naar de bovenverdieping oprende.
‘Geen idee, iets over een zus. Hij is in ieder geval niet de man op wie we aan het wachten zijn.’ Antwoorde William.
Verveeld keek Janice haar eerste stuurman aan.
‘Werkelijk? Heb je dat in je eentje ontdekt?’
Het gezicht van de man kreeg een beledigde uitdrukking.
‘Ik bedoelde er niets mee.’ Was het korte antwoord.
Zuchtend gooide Janice haar hoofd in haar nek. Ook al kon William soms domme opmerkingen maken, het was niet omwille van hem dat ze zo nerveus was.
Het was de komst van de jonge man die haar zorgen baarde. Ieder instinct in haar lijf schreeuwde het uit, dit was nog niet voorbij en ze konden maar beter maken dat ze weg waren voor ze in het oog van de storm terecht kwamen.
Vragend keek ze naar haar twee metgezellen. William was zich natuurlijk van geen kwaad bewust, maar die idioot zou nog geen gevaar herkennen mocht het een mes op zijn keel houden.
Ze zocht eigenlijk meer naar de mening van haar oudere metgezel Pete. Als er een persoon in de wereld was de ze voor honderd procent vertrouwde dan was het deze man wel. Hij was slim, had de nodige levenservaring en had Janice bovendien alle kneepjes van het vak geleerd.
En ze had geen woorden nodig om te zien dat de man de zelfde zorgen had als haar.
‘Dit word echt link. Als onze man ons echt nodig heeft dan zal hij opnieuw contact opnemen. Maar oor nu gaan we er vandoor.’
‘Wat? Ik mag toch wel even mijn pastei opeten?’ Protesteerde William.
‘Je hoorde de baas, we gaan er vandoor!’ Zei Pete deze keer.
Opnieuw leek de man te willen protesteren maar Pete greep hem bij zijn nekvel en hief hem omhoog.
Iets wat niet moeilijk was, Pete was zeker dubbel zo groot als de eerste stuurman.
Terwijl ze het gemopper van de man probeerde te negeren zag Janice hoe de uitbater de jongen naar boven achtervolgde.
‘Gaan jullie alvast terug. Ik ga gewoon even een kijkje nemen.’
‘Wat? Ben je gek geworden? Waarom zou je je neus in andermans zaken steken?’
‘Ik ga me er dan ook niet mee bemoeien. Ik wil gewoon even weten wat er aan de hand is.’
Ze zag aan zijn gezicht dat hij het er niet mee eens was, maar hij kende haar maar al te goed om te weten dat ze toch zou gaan. Met of zonder zijn toestemming.
‘Beloof me dat je uit de problemen blijft. Ik heb geen zin om je nog eens te komen redden.’
‘Ja vader.’ Antwoorde ze lachend.







Het geschreeuw van de twee mannen kon ze al horen nog voor ze goed en wel de trap op gerend was.
Het was echt een wonder dat ze elkaar nog niet vermoord hadden, maar Janice vreesde dat dit nog wel eens kon gebeuren als er niet snel werd ingegrepen.
Ook al had ze belooft er zich niet mee te bemoeien sprong ze toch tussen de twee in.
Verbaast hielden die even op met ruzie maken.
‘Wie ben jij?’ Vroeg de vreemde jongen.
‘Doet er niet toe. Maar wat er ook aan de hand is. Denken jullie niet dat er andere manieren zijn om dit te bespreken? Rustig aan tafel. Met een slok rum. Werkt altijd.’
‘Het enige wat kan helpen is dat die indringer mijn eigendom verlaat.’ Riep de eigenaar dit maal.
‘Jouw eigendom? Deze herberg is van mijn moeder en jij hebt er een bordeel van gemaakt. Maar dat doet er nu niet toe. Ik wil gewoon weten waar mijn zus is.’
Een luide gil maakte een einde aan hun conversatie.
De jongen sprong meteen langs haar heen en liep naar de deur van waar het gegil vandaan gekomen was.
‘Meera? Wie daar ook zit open die deur nu!’
Toen er geen beweging kwam leek hij er niets beter op te vinden dan de deur in te trappen.
‘Wat doe je? Heb je enig idee hoeveel zo een deur kost?’ Riep de uitbater maar de jongen luisterde niet. Ongestoord beukte hij zijn schouder tegen de deur en uiteindelijk begon het hout te begeven onder de druk.
‘Daar ga je voor betalen!’ Riep de uitbater net op het moment dat de deur haar laatste beetje verzet opgaf en neerviel.
Het beeld dat Janice hier te zien kreeg tartte al haar verbeelding.

Reacties: