FanFic.nl

Jij maakt me sterk |Harry of Niall? [pauze]

Six

De jongens van One Direction werden door veel andere bekende mensen aangesproken en Alicia en besloten al snel om samen wat te halen bij de bar en daarna lekker te gaan dansen. Normaal vond ik het altijd verschrikkelijk om te dansen in het openbaar omdat ik me als een houten klaas voelde maar vanavond kon het me niets schelen. Ik kende hier niemand en zij kende mij ook niet, ik liet me gewoon gaan en genoot van de muziek.
Alicia kwam op een gegeven moment in gesprek met een of andere bekende meid en omdat ik me als het derde wiel aan de wagen voelde, ging ik naar de bar om nog wat drinken te halen. Ik bestelde een droge witte wijn en ging aan de bar op een barkruk zitten. Ik was zelf erg verbaasd dat ik het zo naar mijn zin had vanavond. Normaal ging ik ook wel uit, maar dan waren er vrienden mee met wie ik goed kon kletsen. Vanavond kende ik niemand behalve Alicia - en Harry - en ik had de tijd van mijn leven. Ik glimlachte in mezelf en schudde even mijn hoofd omdat ik aan het begin van de dag nog had gedacht dat ik liever thuis had willen blijven met een goed boek.
“Heb je het naar je zin?” vroeg ineens een stem links rechts van me. Ik keek op en zag Niall die op de barkruk naast me ging zitten. Ik schonk hem een vrolijke glimlach en knikte, “Ja, ik heb het een stuk beter naar mijn zin dan ik ooit kon verwachten,” zei ik eerlijk en ik nam een slokje van mijn wijn.
“Oh jee, zag je er zo op tegen om Harry te zien?” vroeg Niall lachend. Ik voelde mijn gezicht vertrekken en zei mat: “Ik wist wel dat jullie kwamen optreden maar ik had dus geen idee dat we ook een meet en greet hadden gewonnen,” met moeite produceerde ik een glimlach op mijn gezicht. Niall keek me even onderzoekend aan en vroeg toen zacht: “Wat is er gebeurd tussen jullie? Ik geloof dat ik Harry wel eens over je heb horen praten maar dat is zeker alweer twee jaar geleden…” Ik knikte, “Ja dat kan kloppen,’ en ik zuchtte.
“Harry was een van mijn beste vrienden, al vanaf dat we in de box samen speelde. Twee jaar geleden heeft hij alleen iets gedaan…” ik was even stil en slikte de grote brok in mijn keel weg. “Naja, er is dus iets gebeurt waardoor ik geen vrienden meer met hem wilde zijn,” zei ik snel en ik keek Niall aan die me medelevend aankeek. Hij had door dat ik er verder niet over wilde praten. Niall bestelde een biertje bij de barman en veranderde het onderwerp.
“Ik zag je net dansen,” zei hij met een grijns. Ik moest hard lachen en ik voelde me gelijk niet meer ongemakkelijk. “Arme jij,” zei ik met een lach en Niall keek me verbaasd aan.
“Hoezo arme ik? Ik vond je geweldig!” en dat liet me wel ophouden met lachen.
“Uhm, thanks,” zei ik wat ongemakkelijk. Had ik al gezegd dat ik me schaamde voor mijn dans ‘talent’? Niall toverde een betoverende scheve glimlach tevoorschijn.
“Zit je nog op school? Of wat doe je?” vroeg Niall geïnteresseerd terwijl hij zijn biertje van de barman aangereikt kreeg.
“Ik over twee maanden examens en dan wil ik waarschijnlijk English Language and Literature gaan studeren op de universiteit,” zei ik met een glimlach. Ik vond het leuk dat hij er naar vroeg, het klink stom maar ik kon hem nu pas zien als normaal persoon en niet als een bekende jongen uit de populairste boyband van het land.
“Ik ken je pas vanaf vandaag maar als ik heel eerlijk ben verbaasd me dat niets met dat boek in je tas en dat geweldige verhaal wat je geschreven hebt,” zei Niall lachend en hij nam een slok van zijn bier.
Niall en ik bleven nog een hele tijd gezellig kletsen en ik moest vaak om hem lachen. Hij had geweldige gezichtsuitdrukkingen en toen hij wat bekende artiesten had nagedaan kon hij echt niet meer stuk bij mij.
Terwijl hij bezig was met een impressie van een van zijn bandleden kwam Harry bij ons staan. Ik stond gelijk op en wilde weglopen.
“Please, Anna…” zei Harry en hij hield me tegen door mijn arm te pakken. “Alsjeblieft, kunnen we er over praten?” en hij keek me aan met een bezorgd gezicht.
“Harry…” begon ik maar hij viel me gelijk in de rede.
“Anna, je weet dat het me spijt. Laat het me beter uitleggen, alsjeblieft,” smeekte hij.
Ik keek hem aan, hoe kon hij dit nog goedpraten? Nadat het was gebeurd heb ik nooit meer iets van hem gehoord, waarom zou ik hier nu naar willen luisteren?
“Ik weet het niet hoor Harry,” zei ik eerlijk en ik wreef over mijn voorhoofd met mijn hand. Ik kreeg hoofdpijn van dit soort situaties.
“Ik weet niet of er meer te zeggen is dan sorry en dat heb je net al gedaan,” zei ik.
Niall ging zich er nu ook mee bemoeien: “Anna, het kan toch geen kwaad om te luisteren wat Harry te zeggen heeft?” vroeg hij lief en ik wist dat hij het goed bedoelde. Ik twijfelde heel erg maar kwam toen op een idee.
“Oke, ik wil er over praten,” zei ik en Harry keek me gespannen aan omdat er duidelijk nog een maar aan kwam.
“Maar, ik wil het er niet vanavond over hebben,” zei ik en ik hoopte dat Harry het zou begrijpen. Niall en ik keken hem afwachtend af en nadat hij even nagedacht had zei hij: “Oké dat snap ik,” en hij knikte.
“Maar ik ben deze week nog in Londen en jij bent waarschijnlijk thuis,” zei hij en hij fronste zijn wenkbrauwen. Ik schudde mijn hoofd ongelovig.
“Lieve Harry, ik ben twee jaar geleden verhuisd, remember? Ik woon al twee jaar in Londen omdat mijn moeder het zat was om zo vaak heen en weer te reizen,” en ik zuchtte naar hem. Ik zag Harry rood worden en ik zag dat Niall een hand voor zijn hoofd sloeg.
“Ja, dat wist ik eigenlijk nog wel,” en hij glimlachte schuldig. Ik kon er niets aan doen maar ik moest heel hard lachen. Hij deed me heel erg denken aan de Harry die ik kende van vroeger. Stiekem hoopte ik altijd al dat het nog goed zou komen tussen ons. Niet omdat hij nu beroemd was maar omdat ik mijn beste vriend heel erg miste. Nu we in Londen woonde had ik inmiddels wel nieuwe vrienden gemaakt maar er was eigenlijk niemand die me zo goed kende als hij deed. Hij had alles met mij samen meegemaakt, de dood van onze hond, het ongeluk van mijn vader en de miskraam van mijn moeder en zo waren er nog honderden dingen die gebeurd waren waarbij hij mijn steun was en ik hoopte dat hij dit gevoel ook bij mij had gehad. Nu ik hier allemaal aan dacht merkte ik pas écht hoeveel ik hem gemist had en ik wilde het eigenlijk niet hebben over wat er in het verleden gebeurd was.
Ik slaakte en zucht en keek Harry aan. Ik wilde heel graag wat aan hem vragen maar ik was bang dat ik me zou haten als ik een slecht antwoord zou krijgen.
“Harry,” zei ik zacht en ik keek hem vragend aan. Hij knikte en keek me vragend terug aan.
“Mag ik alsjeblieft een knuffel?” vroeg ik met een verlegen en zacht stemmetje. Ik had hem niet durven aankijken toen ik dit vroeg en ik keek hem nu hoopvol aan. Er verscheen een enorm brede glimlach op zijn hoofd en hij spreidde zijn armen wijd. Onzeker liep ik er in en toen we eenmaal knuffelde voelde het als vanouds. Hij rook zelfs nog als vroeger.
Ik moest moeite doen om mijn tranen binnen te houden, ik had hem echt heel erg gemist.


Mijn voorkeuren zijn volgens mij wel duidelijk.. Wat vinden jullie, Harry of Niall?

Reacties: