FanFic.nl

A new life

6) WACHTEN

De dagen daarna dacht ik vooral aan Bill. In de lessen lette ik niet op en mijn vriendinnen en Gustav moesten me meermaals per dag terug wakker maken uit mijn gedachten. Bill bleef maar door mijn hoofd spoken. Hoe hij m’n hand had vastgepakt, zo liefdevol en zacht. Ik besefte dat ik eigenlijk niet zo heel veel van hem wist. Ik had wel een paar keer met de band afgesproken maar daarbij was het gebleven. Ik verlangde ernaar om Bill weer te zien. Met hem te spreken, te lachen, hem beter te leren kennen. Ik hoopte vurig dat Bill ook aan mij dacht. Een paar dagen later was het de dag van het concert. Ik was zo opgewonden dat ik eindelijk Bill terug zou zien. Natuurlijk wou ik ook graag Tom en Georg nog een zien, ook met hen maakte ik veel plezier. Ik had de voorbije dagen wat opgezocht op internet, liedjes van hen beluistert en teksten gelezen. Elk liedje op zich bevatte een boodschap. Stuk voor stuk een prachtig verhaal dat ze wilden vertellen aan hun fans. Ik stond in de badkamer en bekeek mijn spiegelbeeld. Mijn lichte bruine haar net tot op mijn schouders lag perfect zoals ik het wou en zilveren oorbellen glinsterden aan mijn oren. Ik deed nog wat mascara op en een beetje parfum. Ik was niet zo een tuttebelletje dat kilo’s make-up op haar gezicht smeerde. Ik vond mascara en parfum goed genoeg. Soms een zwart lijntje onder mijn ogen of wat oogschaduw maar niet vaak. Ik was zo een beetje het tegenovergestelde van Bill op dat vlak die ook heel wat make-up op deed, maar het maakt mij niets uit. Het paste bij hem en mijn look paste bij mij. Nog 1keer streek ik met de borstel door m’n haar en liep naar beneden. Gustav was al eerder vertrokken om naar de jongens te gaan dus bracht mama mij. Onderweg stelde ze heel wat vragen over Tokio Hotel waar ik met veel plezier op antwoordde. Ze zette me af op de plaats waar ik had afgesproken met de jongens. Iemand van hen zou me daar komen halen en naar de backstage brengen. Ik stond hier nu al 20 minuten en begon me nu toch wel af te vragen waar ze bleven. 10 minuten later was er nog steeds niemand en begon ik toch ongerust te worden. Ik nam m’n gsm en typte een berichtje voor Gustav: “heej Gusti, ik sta hier nog te wachten...wanneer komt er iemand?”�Nele x Ik wachtte en wachtte ... een kwartier later ging mijn gsm. Ik nam op en hoorde Gustavs stem overstuur praten: “Sorry Nele, dat je daar nog staat maar we hebben een ongeval gehad met het busje! We zijn nu in het ziekenhuis, met Bill en mij is er niks maar Tom en Georg zijn er erger aan toe. Georg zijn been is gebroken dus dat gaat nu in het gips en Tom zijn ze op dit moment aan het opereren. We zijn allemaal doodongerust en Bill is helemaal niet te genieten. Hij loopt hier rondjes en vliegt uit tegen iedereen. Er is een taxi onderweg die je komt halen en naar hier brengt en ons concert wordt afgelast. Het spijt me.”� Ik had heel de tijd staan luisteren met open mond naar het geratel van Gustav. Ik kon het niet geloven, zo verschrikkelijk. De taxi stopte voor mijn neus, maar ik praatte eerst verder voor ik instapte. “Oh nee Gusti! Dat is verschrikkelijk!! Je hoeft je niet te verontschuldigen. De taxi is er net ik kom zo naar jullie toe. Hou je sterk. Tot zo.”� Ik legde af en ging geschokt in de taxi zitten. De jongens waren belangrijk voor mij geworden, ze waren vrienden en het deed ontzettend pijn om nu te horen wat hen was overkomen. De chauffeur bracht me naar het ziekenhuis waar op dit moment Tom geopereerd werd en de anderen zich ongerust maakten over hem. In het ziekenhuis aangekomen zag ik dat er nog geen massa meisje voor de deuren stonden, het nieuws was dus duidelijk nog niet uitgelekt. Ik zocht de wachtzaal en zag Bill en Gustav zitten. Ik liep naar hen en gaf hen een knuffel waar ik in probeerde te zeggen hoeveel ik met hen inzat. Vooral met Tom dan die nu in de kamer over ons op de operatietafel lag. Georg kwam aangewandeld met krukken en een been in de plaaster. Ik gaf hem ook een knuffel en nam plaats in een stoeltje naast de jongens. Gustav en Georg vertelden me kort wat er gebeurd was, maar dat deed er niet toe. Wat er wel toe deed was dat Tom beter werd. De spanning in de wachtkamer was te snijden. Bill had al heel de tijd niks gezegd en naar de grond gestaard. Daar ging mijn hoop om de goedgezinde Bill weer te zien en hem beter te leren kennen. Al Bill zijn aandacht was nu voor Tom, wat ik helemaal kon begrijpen maar ik had wel graag gehad dat hij iets socialer zou zijn tegenover ons. Ik vond het verschrikkelijk om hem te zien lijden en dat ik er niets aan kon doen maakte het alleen maar erger. Ik had de laatste tijd gezien hoe sterk de band was tussen Tom en Bill. Hoe goed ze elkaar begrepen en elkaar nodig hadden. Ik kon me niet voorstellen wat Bill nu doormaakte. Hij stond op en liep zonder een woord te zeggen van ons weg. “Trek het je niet aan.”� Zei Gustav toen hij me zag kijken naar Bill. “Hij draait wel weer bij als Tom beter wordt.”� Ik knikte en besefte net wat hij had gezegd. ‘Als Tom beter wordt’ maar wat als er iets gebeurde en de operatie mislukte. Wat als Tom niet beter werd. Ik sloeg mijn handen voor m’n ogen, ik mocht hier niet aan denken. Het kwam goed met Tom, het moest gewoon! Ik voelde hoe m’n handen nat werden van de tranen die over mijn wangen stroomden. Wachten was het enige wat we nu konden doen.

Reacties: