FanFic.nl

Lucas Turner en de schat van El Dorado

5

Het eerste wat Janice te zien kreeg was een man van middelbare leeftijd die buiten een onderbroek niets aan had. Maar dit was niet het gene dat haar het meeste zorgen baarde.
Nee, haar hart leek wel even stil te staan toen haar blik op het kleine meisje viel dat op het bed zat.
Aan haar groene ogen en bruine haar kon Janice meteen zien dat de jongen de broer van het meisje moest zijn.
Haar ogen waren opgezwollen van het vele huilen en haar naaktheid kon ze alleen maar verbergen met een deken van op het bed.
‘Wat heeft dit te betekenen? George, ik dacht dat ik betaald had voor een rustige nacht?’
‘Mijn excuses mijnheer, ik…’
‘Jij hebt betaalt voor een nacht met mijn zus? Ik weet niet wie jij bent maar ik kan je een ding zeggen. Je blijft met je vuile poten van haar af of je krijgt er spijt van!’
Verstijft keek Janice toe hoe de oude man zich tegen de jongen keerde, hij leek wat te zeggen maar de woorden drongen niet tot haar door.
Beelden die jaren lang in haar onderbewustzijn hadden gesluimerd drongen ongevraagd weer haar hoofd binnen. Beelden zo zwaar dat ze alle moeite nodig had om niet te breken.
‘Dus luister eens goed, jij loopt nu gewoon naar buiten en doet alsof je niets gezien hebt. En wees blij dat ik je deze kans heeft want ik kan jouw leven tot een hel maken.’
‘Kan me niets schelen. Voor mijn part ben je de koning van Engeland, ik ga niet weg zonder Meera.’
Janice voelde dat ze zich nu moest omdraaien, dit was het moment om te vluchten voor ze in de problemen zou raken.
‘George, roep een van je mannen en zorg er voor dat die idioot verdwijnt.’
‘Geen probleem, ik denk dat mijn buitenwipper deze klus maar al te graag voor zijn rekening neemt.’
Maar nog voor de man de kamer kon buiten lopen werd zijn pad geblokkeerd door Janice.
‘Wat ben jij van plan?’
Goede vraag, een strenge stem in haar hoofd riep dat ze moest weggaan maar Janice leek de controle over haar lichaam kwijt te zijn.
‘Jullie twee verlaten nu de kamer. En laten dat meisje met rust.’
De oudere man begon te lachen.
‘En wie ga je daar voor mee brengen?’
Een goede vriend, Janice wist dat ze altijd op een trouwe vriendin kon rekenen.
Beloof me dat je uit de problemen blijft.
De woorden van Pete schreeuwden door haar hoofd en het leek wel of ze de mist uit haar hoofd wisten te verdrijven.
Toen pas drong het tot haar door dat ze de loop van haar pistool recht tussen de ogen van de man richtte.
Tot zo ver haar goede voor nemen.






Lucas wist niet wat hij zag, even had het er op geleken dat hij dit gevecht zou gaan verliezen, maar toen was daar dat vreemde meisje, een meisje met ravenzwart haar en bruine ogen die een exotisch vuur uitstraalden. Dat ze een even vurig karakter had bewees ze wel door in het niets een pistool te trekken.
‘Zo wat is het verdict? Gaan jullie zelf weg of moet mijn kleine vriend jullie een handje helpen?’
‘Hier krijg je spijt van, kleine hoer. Je hebt echt geen idee met wie je te maken hebt.’ Siste de oudere man maar liep dan toch samen met George naar buiten.
Een zacht gesnik zorgde hij er voor dat zijn aandacht naar het bed ging.
Meera ’s ogen waren groot van angst, voorzichtig ging Lucas op de rand van het bed zitten en stak zijn hand naar haar uit.
Nog voor hij haar kon aanraken dook ze in elkaar, als een geslagen hond.
‘Doe me geen pijn, alsjeblieft. Ik zal braaf zijn, dat beloof ik.’
Toen hij dit een tweede keer wou proberen sloeg ze zijn hand weg, hij kon meteen zien dat haar arm onder de blauwe plekken zat, en hij kon raden dat de rest van haar lichaam er ook zo uit zag.
Zijn hart leek wel te bloeden. Wat hadden die monsters met haar gedaan?
‘Meera? Waarom zou ik je pijn doen? Herken je me dan niet meer?’
Het vriendelijke in zijn stem deed haar uiteindelijk toch opkijken. Het was even geleden dat iemand op die manier tegen haar gepraat had.
‘Kennen we elkaar?’
Ze herkende hem niet meer. Wat had hij dan ook verwacht? Ze was zo jong toen hij vertrok.
Voorzichtig stak hij zijn hand opnieuw uit en ditmaal slaagde hij er in om haar schouder aan te raken.
‘Weet je niet meer hoe we vroeger altijd samen langs de kade gingen wandelen? Ik kocht je altijd een zak met gesuikerde noten, ook al mocht het nooit van moeder.’
Verbaast keek het meisje op, dit wist ze nog maar al te goed.
Met andere ogen ging ze de aardige jongen bekijken. Ze begon te beseffen dat ze hem wel degelijk ergens van kende.
En toen wist ze het. Die aardige blik, de sterke hand die haar troostend aanraakte, de sterke rug waarop ze vroeger altijd paardje mocht rijden.
‘Lucas?’ Fluisterde ze zacht.
Een brede lach verscheen op zijn gezicht.
‘Ja kleintje, ik ben het.’
Nieuwe tranen liepen over het gezicht van het meisje.
En toen ze haar armen om zijn hals sloeg wist hij dat het ditmaal niet uit verdriet was.

Reacties: