FanFic.nl

The eyes of the Prophet

The bloody promis

Zodra ze kon glipte Freya weg uit Witchtail, ze had haar vele rokken opgetild en rende zo hard ze kon. Ze holde zonder erg te hebben waar haar voeten haar juist brachten, maar dat hoefde niet: Eric had beloofd haar vanuit de lucht te volgen.
En dat deed Eric ook: de hele nacht had hij als een wolk boven Witchtail gezweefd, wachtende tot Freya het dorp ging verlaten. Hij voelde zich gespannen: er had in grote mate magie in de lucht gehangen en hij wist dat Freya hier deel van uitmaakte. Zodra hij was ontwaakt was hij zich ernstige zorgen beginnen maken over Freya… Zijn drang naar bloed had hem de avond ervoor overweldigend en hij had zich in zijn bloeddorst laten meesleuren waardoor hij meer bloed van haar had ontnomen dan nodig was geweest. Freya was duidelijk verzwakt geweest toen hij zich eindelijk had kunnen ontrekken aan de drang naar haar bloed die bijzonder voedzaam en smakelijk was geweest. Hij had zichzelf verwenst om zijn gulzigheid en haar zijn bloed aangeboden –iets dat ze hardnekkig had geweigerd. Eric hoopte dat haar keuze, haar geen schade zou berokkenen en dat ze sterk genoeg was om magie te bedrijven.
Ruim een uur na middernacht was het eindelijk zover: Freya kwam de schuur uit, had woorden met haar neef Juan en nam daarna zo rap ze kon de benen. Op een aardig tempo liet ze Withtail achter zich, ze liep expres niet de kant uit van hun geliefde bosje omdat die plaats te voor de hand liggend was geworden. Pas toen Freya het laatste veld was gepasseerd en een paar heuvels was over geklauterd, daalde Eric af naar de aarde en landde vlak voor haar neus op het pad dat ze volgde. Zijn scherpe vampierogen namen haar gestalte waar toen ze zwaar ademend tot stilstand kwam en in zijn uitgestoken armen viel. Ze was nat van het zweet, bleek en haar hart klopte als een bezetene in haar smalle borstkast. Haar volumineuze borst ging rap op en neer. Ze was overduidelijk nog niet herstelt van zijn bloeddorst de avond ervoor. Uitgeput bleef ze in zijn armen liggen.
‘Je had mijn bloed moeten drinken.’ Gromde hij in haar kleffe haren ‘Je zou beresterk geweest zijn.’
Trillend schudde ze haar hoofd ‘Neen,’ zei ze fel ‘Ik wil niet afhankelijk worden van vampierbloed, zo laag gevallen als sommige coven leden ben ik niet.’
Eric loodste haar in zijn sterke armen weg van het pad en achter een paar laaggroeiende struiken streken ze neer. Freya legde zich languit in het struikgewas en Eric volgde haar voorbeeld. Zo bleven ze enige tijd liggen.
‘Wil ik weten hoe het was.’ Polste hij naar Freya’s voorgaande uren.
Ze schudde haar hoofd en stortte toen haar hart uit tegen hem: het verdorven ritueel, de nadruk op zuiver heksenbloed en tenslotte haar visioen.
‘De coven gaat uitgemoord worden door vampiers.’ Besloot ze haar verhaal.
Ze kon Erics gezicht in het donker niet zien, maar wat ze ervan zag beloofde niet veel goeds. Ze slikte en wauwelde ‘Mijn neef Juan gaat de coven verlaten en hij wil dat ik hetzelfde doe.’
‘Dat is het beste dat hij kan doen.’ Was Erics laconieke antwoord.
Freya opende haar mond, maar Eric was haar voor. ‘De machtigste afgezant van de Autoriteit bevindt zich momenteel enkele uren van Witchtail, als je clanhoofd ook maar een grammetje verstand had zou ze weten dat ze zich op zo’n cruciaal moment gedeisd moet houden. Vampiers en heksen zijn doorgaans geen vrienden en zeker niet als die heksen vampiers leegzuigen om aan Zwarte Magie te doen. Als vampiers Witchtail de komende weken aanvallen zal dat op commando van de Autoriteit zijn.’
Freya rechte zich iets wat en bracht haar gezicht tot bij Eric terwijl hij gromde ‘En de overige heksenclans zullen nooit om wraak schreeuwen. Er is vast geen één clan die werkelijk geeft om de Azende Aasgier behalve de Azende Aasgier zelf.’
Eric streek het haar uit haar gezicht. ‘Juan heeft gelijk: je moet maken dat je wegkomt.’ Zei hij. ‘Ga met me mee en laat alles achter je. Ik zal voor je zorgen en de Autoriteit of andere vampiers zullen afrekenen met het wangedrag van je coven.’
‘Dat wil ik niet.’
Eric staarde haar verbijsterd aan. ‘Waarom niet?’
Hij aaide haar over haar wang, maar ze wende haar gezicht af.
‘Je wilt ze toch niet redden?’ siste hij vol walging ‘Freya, ze zijn door en door verrot. Vroeg of laat sleuren ze je mee de dieperik in.’
‘Ze zijn mijn clan en familie.’ Antwoordde ze fel. ‘Ik zou geen heks zijn mochten zij niet voor me gezorgd hebben.’
Ze kwam overeind. ‘Het minste dat ik kan doen is hen waarschuwen voor het nakende gevaar eer ik wegga.’
‘Je bent gek.’ Schreeuwde Eric en in een oogwenk stond hij voor haar en greep hij haar vast. ‘Ze laten je nooit gaan! En die oude toverknol al helemaal niet!’
‘Dan moet ik ervoor zorgen dat die toverknol me wel laat gaan.’ Bromde Freya. Ze probeerde zich los te rukken en keek hem met boos aan, ‘Het is mijn plicht als ziener om de toekomst te ontwasemen.’
‘Jij moet helemaal niets.’ Zei Eric streng, waarop Freya’s ogen vuurschoten. ‘Als ze de dood vinden is dat hun eigen fout.’
‘Ik laat mijn bloedverwanten niet zomaar uitmoorden Eric Northman!’ snauwde ze . ‘Door niets of niemand! Of het nou vampiers zijn of weerwolven het deert me niet! Ik ga niet machteloos toekijken hoe ze vermoord worden zoals jij deed toen het jou volk overkwam.’
Met een woedende kreet duwde Eric haar van zich af. Met getrokken hoektanden keek hij haar witheet van woede aan. De woorden die ze zojuist tegen hem gespuwd had, hadden een oude, maar nooit vergeten wonde weer opengereten.
‘Jij!’
Een oude herinnering overviel Eric en hij staarde Freya met uitpuilende ogen aan. Freya keek hem geschokt aan en grote tranen welden op in haar ogen. ‘Misschien moest jij lijdzaam toekijken hoe je familie en stam werden uitgemoord, maar dat wil niet zeggen dat ik dat moet doen!’ sprak ze met op elkaar geklemde kaken. ‘Ik wil mijn coven en al het werk van mijn grootvaderen niet opgeven vanwege enkele krankzinnigen die hun eigen doodvonnis willen tekenen. Ik zal er tegen vechten! Hoor je me? Ik zal me er tegen verzetten!’
Eric gaf haar een klets in het gezicht. ‘Je bent debiel.’ Bulderde hij ‘Je hebt geen idee tegen welke krachten je zult moeten opbotsen. Je coven redden kan gevaarlijker zijn dan met hen onder te gaan.’
‘Dan is dat dan maar gevaarlijker. Ik heb je hulp toch niet nodig.’ fluisterde ze onverschillig en ze draaide zich om en liep weg van hem. Eric greep haar vast, smeet haar op de grond en torende boven haar uit.
‘Dood me dan maar…’ siste Freya toen ze zag dat hij in alle staten was ‘Ik zal me niet verweren Eric Northman… Voor mijn part moorden vampiers de hele wereld uit, maar dat ze mij dan maar eerst doden zodat mij geen blaam dunkt. Ik wil niet leven met dezelfde pijn die jou verscheurt Eric. Ik zou de gedachte dat ik ze misschien had kunnen reden geen moment kunnen verdragen. Ik wil me niet schuldig voelen over iedere hartslag die mij nog rest terwijl zij in een bloederig graf het zwijgen zijn opgelegd.’
Ze hief haar handen op als teken van overgave, maar bleef hem aankeken. Verdrietig, wanhopig, bang, maar vastberaden over haar moed en loyaliteit. Eric staarde haar aan: overmand door emotie. Aan de ene kant zijn eergevoel dat krijste achter vergelding, aan de andere kant was hij overdonderd door haar trouw aan haar gevallen clan. Ze mocht de leden en de visie ervan nog zo verachten, ze bleef volharden en opkomen voor hun rechten en nieuwe kansen.
‘Freya… ik…’
‘Dood me dan.’ Zei ze ijskoud en de tranen begonnen te stromen over haar wangen. ‘Dood me dan, als je me niet helpen kunt. Dood me, zodat ik mezelf nooit iets moet verwijten.’
Hoe moest hij dit zeggen? Al die jaren, eeuwen had hij gezocht achter een zielsverwant die zijn schade, zijn spijt en zijn berouw begreep. Zijn familie was eeuwen geleden vlak voor zijn ogen uitgemoord door een bende bloeddorstige weerwolven die werden geleid door een mythisch wezen die de kroon van zijn vader had opgeëist. Zijn wijze vader, zijn begripvolle moeder, zijn zusje van nog geen jaar oud… iedereen had die fatale avond de dood gevonden, behalve hij. Hij werd tegen zijn zin gespaard terwijl hij liefst van al zijn leven had gegeven om zijn familie te reden. Een warm en ongekend gevoel maakte zich van Eric meester…
‘Freya.’
‘Dood me.’ Piepte ze en ze klonk een zenuwinzinking nabij. Zo broos, zo puur.
Het volgende moment greep hij haar vast en duwde hij haar tegen zich aan. Ze verstarde van verbijstering toen hij zijn mond op de hare drukte. Zijn handen gingen door haar haren, over haar rug en knepen in haar schouders. En toen als door een wonder beantwoorde ze zijn kus. Eerst aarzelend, maar toen ze zijn gretigheid en warmte voelde werd ze vastberadener. Eric wist niet hoeveel mannen ze voor hem gekend had, maar dat maakte hem niet uit. Haar kus was warm en geleidelijk. Haar lichaam hunkerde naar meer en vleide zich tegen hem aan. In geen tijd werden Erics kussen wilder en hartstochtelijker... Zijn lippen verlieten de hare en gleden over haar hals waar haar slagader verleidelijk lonkte… Hij weerstond de neiging om haar nogmaals te bijten en streek met zijn tong over haar ontblote schouder.
‘Eric! Ik!’ hapte ze naar adem toen hij haar eindelijk losliet en ze haar rokken verward gladstreek. ‘Ik…’
‘Ik zal je helpen om orde op zaken te steken in je coven.’ Sprak Eric vastberaden en hij nam haar weer in zijn armen. ‘En vanaf dan zal ik je coven verdedigen tegen ieder mogelijk gevaar. Geen vampier zal je coven ooit nog lastigvallen, zelfs de Autoriteit niet.’
‘En mijn plicht bij de Autoriteit?’
‘Dat regel ik wel.’ Beloofde Eric. ‘Zodra je clanproblemen opgelost zijn, kunnen we onderhandelen over je verdiensten. Je kunt nog jaren mens zijn vooraleer ze je willen omzetten.’
‘Beloof het me.’
‘Wat?’
‘Beloof het me Eric Northman, dat je me zult helpen om mijn clan naar nieuwe horizonten te leiden.’ Sprak Freya met trillende maar vastberaden stem ‘ Het te bevrijden van de boeien die de clan al een halve eeuw geketend houden. Beloof me om me te beschermen tegen de heerszucht en dominantie van de Autoriteit en in ruil…’ ze haalde diep adem ‘Ben ik bereid om je eeuwige gezellin te zijn.’
Eric gaapte haar met open mond aan.
‘Beloof het me Eric.’ Fluisterde ze met een doordringende stem en ze stapte op hem toe. ‘Zweer het op je bloed en maak de gelofte magisch en onbreekbaar. Toon dat je meer voor me voelt dan alleen maar de verwerpelijke lust die je al zo vaak bij zoveel vrouwen gevoeld hebt. Want we hebben een band Eric.’
Ze stond nu weer vlak bij hem: haar volumineuze boezem vlakbij zijn gespierde buik. Ze keek hem met haar groene ogen wanhopig aan. In haar roomwitte hals waren duidelijk de bijtsporen van gisterenavond zichtbaar. ‘Zweer het met je bloed en ik zweer het met mijn magie.’
Eric keek haar met grote ogen aan en toen deed hij iets waarvan hij onbewust wist dat hij er later spijt van zou krijgen. Hij beet in zijn pols, liet zijn vampierbloed vloeien en zwoor dat hij haar zou helpen om haar clan te zuiveren. Op haar beurt haalde zij haar magie boven en legde een eed af waarin ze beloofde om zijn gezellin te worden, wanneer hij zijn gelofte had volbracht.

Reacties:

Rebella zei op 5 dec 2013 - 14:22:
O o...
Ik ga snel verder!
Heel goed geschreven.
xx