FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 6: Champagne

Net wanneer ik me weer heb weten af te sluiten van de buitenwereld hoor ik een kuchje achter me. Ik zucht even. Kunnen ze me nu niet gewoon even met rust laten?
Ik draai me geërgerd om, hopelijk is het niet weer Lukas. Tot mijn opluchting staat niet Lukas, maar een man achter me. Hij lijkt me een jaar of 30, heeft een vriendelijk gezicht, is redelijk modern gekleed en kijkt me lachend aan.
'Hallo, ik ben Michael Vanderstappe,' zegt hij en steekt zijn hand uit. In tegenstelling tot Lukas stelt hij zich meteen voor. Uit beleefdheid sta ik op en schud zijn uitgestoken hand.
'Fi.' Alleen mijn voornaam is voldoende. Het is niet omdat hij er vriendelijk uitziet dat ik hem meteen heel mijn naam vertel.
'Ik heb je horen zingen. Je hebt talent,' vertelt hij me.
'Bedankt,’ zeg ik een beetje verlegen.
'Ik zal me even verder voorstellen; ik ben Michael Vanderstappe een manager voor muziekgroepen en ik wou je even vertellen dat ik wel geïnteresseerd ben in jouw muziek. Je stem is zacht, maar niet te zacht. Je kan op toon zingen en de tekst -het beetje dat ik heb gehoord- klonk echt goed.' Ik sta verstomd toe te kijken.
Heeft hij nu net gezegd dat hij, hij...
'Wat houdt dit in?' vraag ik na mijn gepeins.
'Wel dat wil zeggen, dat als jij er akkoord mee bent, ik je graag eens bezig zou horen. Dan voor echt met een afgewerkt nummer.' Ik kijk hem nog wat vragend aan, wachtend op wat nog ging komen.
'En wanneer ik zie dat er echt wat in je muziek zit, dat er iets mee te doen valt, zou het kunnen dat ik je een platencontract aanbied,' gaat hij verder.
Mijn mond valt een paar millimeters open.
'Een platencontract?' vraag ik verbaasd waardoor mijn stem plots een paar octaven hoger wordt.
Michael lacht even om mijn reactie. 'Ja, dat is best mogelijk.
Maar ik kan niets beloven, ik moet je eerst in een studio bezig horen.' Ik knik en probeer alles op mijn tempo te verwerken.
'Ik begrijp dat je dit misschien eerst aan je ouders moet vertellen voor je zomaar iets afspreekt dus zal ik je mijn kaartje geven.'
Hij haalt een kaartje uit zijn binnenzak en geeft het aan mij. 'Wanneer je het hebt besproken en een besluit hebt genomen, mag je me bellen. Ik heb wel graag dat je ook belt, ook al wil je me niets laten horen. Maar ik zou natuurlijk het liefst hebben van wel. Ik ben echt benieuwd naar je muziek.' Ik bloos even om zijn compliment en knik.
'Wel Fi, het was fijn kennis te maken en ik hoop dat je snel een besluit neemt.' Hij lacht nog even, draait zich om en loopt weer weg.
Het naamkaartje met adres en telefoonnummer heb ik nog steeds in mijn bevend hand.
Geschokt ga ik door mijn knieën, neem mijn potlood, papier en gitaar, en steek alles in mijn gitaarzak. Het kaartje prop ik in mijn broekzak bij mijn gsm.
Ik heb geen zin meer om gitaar te spelen en naar een nieuwe liedje te zoeken. Dit moet ik gewoon aan iemand kwijt. Dit was al het tweede goede nieuws op maar een paar uur. Nu ben ik nog wat verdoofd door de schok, maar ik weet dat het niet lang meer gaat duren voordat alle adrenaline eruit komt.
Ik loop het park door en stap even later op mijn fiets. Met een leeg hoofd dat vooral in de wolken hangt fiets ik door Leuven.
Mijn gedachten zitten ver weg. Het ene moment draven ze terug naar de schrijfacademie en het andere zitten ze weer bij Michael. Een platencontract? Hoe is het mogelijk? Allemaal scenario’s van wat er staat de gebeuren vliegen door mijn hoofd. De een al wat succesvoller tegenover de ander, want de rampscenario’s zijn wel in de meerderheid. Het is weer die twijfel en het gebrek aan zelfvertrouwen dat door mijn aders vloeit.
In een waas ben ik tot bij Max gefietst. Ik smijt mijn fiets in het voortuintje en loop naar de voordeur waar ik al op en neer springend op de bel druk. Max komt de deur opendoen. Ik spring rond zijn nek en begin te gillen. De adrenaline komt er inderdaad uit.
‘Ik moet niet doof worden,’ lacht hij in mijn oor. Ik knijp nog eens stevig in hem en laat dan weer los.
‘Kom binnen en leg me alles uit.’
Ik loop achter hem de woonkamer binnen en zet mijn gitaar in de zetel. Meteen begin ik uitgebreid te vertellen. Over hoe ik de brief vond, dat ik ben toegelaten, het park, Lukas, Michael,… Geen enkel detail mag vergeten worden.
Terwijl ik mijn verhaal doe wandel ik door de kamer. Rond de salontafel, van links naar recht en weer terug. Max is het al gewoon dat ik soms wat hyperactief ben en laat me gewoon doen. Ik vertel en hij luistert. Hij onderbreekt me niet, geeft geen commentaar of stelt geen vragen, wat het makkelijker voor mij maakt om niets over te slaan.
Wanneer ik ben uitgesproken draai ik me naar hem en sta voor de eerste keer in tien minuten weer stil. Ik zucht.
‘Dat was het.’ Ik kijk hem afwachtend aan, benieuwd naar zijn reactie.
‘Was het dat?’ vraagt hij precies teleurgesteld alsof dit geen wereldnieuws is. Ik knik hevig met mijn hoofd.
‘Ah,’ zegt Max alleen maar. Ik begrijp het niet, wat heeft hij? Waarom is hij niet blij voor me? Waar blijft die reactie van ‘Wow ik ben fier op je!’?
Nog voor ik alles helemaal had uitgedacht staat Max al op uit de zetel en loopt naar me toe. Nu is hij degene die me bijna plat drukt.
‘Wihooo!!’ gilt hij wanneer hij me weer loslaat.
Ik lach ‘Ik dacht dat het niet meer ging komen.’ Zeg ik verwonderd.
‘Wat dacht je nu! Ik ben zo trots op je. Proficiat! Echt waar ik weet hoe graag je naar die academie wou en ik ben er zeker van dat je iedereen daar van zijn stokje gaat blazen,’ Zegt hij lachend. Hij gaat naar de grote eiken kast en haalt er twee champagneglazen uit. ‘Dit moeten we vieren.’ Beantwoord hij mijn vragend gezicht.
‘En dat van die Michael is natuurlijk ook geweldig. Ik ben er zeker van dat je een platencontract zult krijgen. Ik heb het ALTIJD al gezegd! Maar mij wou je niet geloven.’ Ik lach wat verlegen en slaag mijn ogen neer. Hij had het inderdaad altijd al gezegd.
Terwijl Max de champagne inschenkt begin ik weer te vertellen, maar deze keer over mijn twijfels.
‘Max…’
‘Ja.’
‘Ik denk niet dat ik naar die Michael Vanderstappe kan gaan.’ Hij draait zich bruut om.
‘WAT?’
Zonder me wat aan te trekken van zijn boze manier van vragen ga ik verder.
‘Dan moet ik zingen voor hem en voor wie weet nog allemaal en je weet dat ik dat niet kan. Je weet dat ik alleen voor jou en papa kan zingen. En wat als ik een platencontract zou krijgen? Dan moet ik voor een publiek zingen…dan ga ik dood.’
‘Luister, Fi. Je gaat helemaal niet dood. Ik weet dat je kan zingen, prachtig zingen en het is tijd dat je dat talent aan andere mensen dan mij en je papa laat zien. Geloof nu voor één keer in jezelf en ga naar die Stapper.’
‘Vanderstappe,’ corrigeer ik hem, zijn andere woorden negerend. Hij laat het er niet bij en komt weer naar me toe. ‘Als je niet belooft dat je zult gaan -als het van je papa mag- krijg je geen champagne.’ Ik trek een puppygezicht. Max weet hoe graag ik champagne drink en weet hoe hij me dus moet chanteren.
Ik probeer naar het glas te reiken, maar Max’ reflexen zijn sneller. Hij trekt het glas verder bij me vandaan. Ik zie in zijn bruine ogen dat hij het meent.
‘Oké, oké ik ga al. Geef me nu die alcohol ik heb het nodig,’lach ik.
Tevreden met mijn antwoord geeft mijn beste vriend me mijn glas. Ik nip van de heerlijke drank en geniet ervan wanneer ik het door me heen voel lopen.
‘Wil je met me meegaan?’
‘Als jij dat wil, natuurlijk.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.