FanFic.nl

One way, or another?

Two - Niall Horan

Ze ploft neer op de bank en doet haar ogen dicht. Ze ziet er moe uit. 'Goodnight babe.' Ze glimlacht. Wie is ze eigenlijk? Ik ken haar naam niet eens. Het enige wat ik van haar weet is dat ze mooi is, en dat het vertrouwd voelt. Alsof we elkaar al lang kennen. 'Wil je dan wel een slaapliedje zingen?' Smekend kijkt ze me aan. Ze ziet er zo schattig uit nu, ik moet mezelf tegenhouden om haar niet te knuffelen. Ik plof naast haar neer op de bank en begin te zingen. Ik blijf haar aankijken in de hoop dat ze haar ogen weer opendoet. Ze mag niet in slaap vallen! Ik wil het liefst de hele nacht door kijken naar haar mooie lach en met haar praten over van alles en nog wat. Ik eindig m'n liedje en ze opent haar ogen weer. 'Dat was prachtig, Niall.' zegt ze bewonderend. 'Thanks babe. Wie ben je eigenlijk?' Ze kijkt me even diep in m'n ogen en antwoord dan: 'Emily.'
'Emily,' fluister ik in haar oor, 'je bent prachtig.' Ik zie dat ze begint te blozen en ze draait haar hoofd weg. Awh, ze is verlegen. Elke minuut begin ik haar steeds leuker te vinden, ookal weet ik bijna niks van haar. Ze is speciaal, anders dan anderen. Opeens staat ze op. 'Ik moet nu echt naar huis, sorry. M'n moeder gaat me vermoorden. Ik ben al anderhalf uur te laat.' Ze kijkt geschrokken en bang. 'Ben je lopend?' vraag ik. Ze knikt. 'Ik breng je thuis. Ik wil niet dat je alleen naar huis loopt in het donker.' Dankbaar kijkt ze me aan. We rennen naar de auto, niet alleen omdat ze al te laat is, maar ook voor de paparazzi. Als we eenmaal in de auto zitten probeer ik haar gerust te stellen. 'Ik leg het wel uit aan je moeder en ze mag mij de schuld geven. En maak je ook geen zorgen over de paparazzi.' Maar die angstige blik op haar gezicht gaan maar niet weg. Ik heb medelijden met haar.
Ze wijst me de weg naar haar huis en in 10 minuutjes zijn we er. Het is een klein, schattig huisje. Ik stap uit de auto en hou de deur voor haar open. Samen lopen we naar de deur. Net voordat ik wou aanbellen wordt de deur opengesmeten. 'EMILY JULIETTE ROSE. WAAR BEN JIJ GEWEEST!?' Emily's moeder staat woedend in de deur opening. Bang kijkt Emily naar mij. 'WAS JE SOMS TOCH NAAR DAT FEEST!? JE WEET DAT JE NIET MOCHT GAAN!' 'Rustig, mevrouw.' zeg ik snel. 'Ze was niet bij dat feest maar bij mij. Ze had een meet&greet gewonnen en we waren de tijd vergeten. Het is mijn schuld.' ik kijk haar smekend aan. Hopelijk vergeeft ze ons, maar vooral Emily. 'IK WEET NIET WIE JE BENT MAAR MAAK DAT JE WEG KOMT!' Haar geschreeuw galmt na in de lege straat. Ik kan maar beter gaan. 'Doei, Emily.' zeg ik zachtjes. Ik loop terug naar de auto, kijk nog één keer richting Emily en rij weg.

Reacties: