FanFic.nl

He loves me?|| Harry Styles [AFGEROND]

Hoofdstuk 28

Sharon Wodner POV
Met zijn tienen staan we bij elkaar op het vliegveld. De jongens vertrekken dadelijk voor twee maanden naar Zweden en wij, de meiden, blijven hier achter. Harry en ik staan met onze armen om elkaar heen. ‘Ik ga je missen, Haz.’ Hij zucht. ‘Ik ga jou ook missen, Princes.’ Een traan glijdt over mijn wang en ik zucht trillerig. ‘Kom op jongens, we moeten gaan,’ zegt Paul zacht. We kijken allemaal op en de jongens knikken. Harry draait zich weer naar mij en pakt mijn gezicht tussen zijn handen. ‘We Skypen, oke?’ Ik knik en hij plaatst een zachte, gepassioneerde zoen op mijn lippen. ‘Bye, Sharon.’ Hij pakt zijn koffer op en zwaait nog eens naar me, dan volgt hij de jongens. Ik zwaai hem na. ‘Bye, Haz,’ fluister ik. De jongens verdwijnen en we draaien ons naar elkaar. ‘Daar gaan ze dan,’ zegt Perrie. ‘Daar gaan ze dan,’ herhaal ik instemmend. ‘Zullen we naar de Starbucks gaan?’ vraagt Eleanor. We knikken en met zijn vijven lopen we het vliegveld af.

Week 1
Missend gevoel dat maar niet weggaat. Maar ik overleef het wel. Hoop ik

Week 2
Heftige huilbui. De enige die ooit van me hield, Harry dus, is niet bij me en dat maakt me onzeker

Week 3
Ik mis hem. We Skypen wel, maar dat is niet hetzelfde als hem echt voelen, hem zoenen, hem ruiken. Dat mis ik het meest. Zijn heerlijke, eigen geur. Ook de anderen mis ik. Het is stil in het appartement, vreemd stil en ik verveel me dood. De meiden komen gelukkig vaak langs, maar ze zijn niet hetzelfde als de jongens en Harry.
Ik mis hem

Week 4

Week 5
Misselijk, duizelig en moe. Ik vermoed een buikgriep

Week 6
Nog steeds misselijk, moe en duizelig. Buikgriep of toch niet?

Week 7
Al een tijdje voel ik me niet lekker en nu hang ik alweer boven het toilet. Mijn keel en maag branden als, alweer, een lading gal mijn lichaam heeft verlaten. ‘Gadverdamme,’ mompel ik. Mijn hoofd bonkt en met moeite sta ik op. Even duizelt het me, dan kan ik alles weer zien. Strompelend loop ik naar de woonkamer en pak de telefoon op. ‘Perrie? Kan je langskomen? Ik voel me echt niet goed.’ ‘Tuurlijk meissie. Ben er zo,’ zegt ze door de telefoon. Opgelucht hang ik op en ga op de bank liggen. Ughh, ik voel me verschrikkelijk.

De bel gaat en met moeite sta ik op. Mijn hoofd bonkt protesterend en ik beantwoord de bel. ‘Hallo?’ ‘Ugh, Sharon. Je klinkt verschrikkelijk.’ Ik zucht. ‘Perrie, hee. Kom naar boven.’ ‘Ik kom eraan.’ Ik hang op en loop weer naar de bank. Met een zucht ga ik zitten. Ik zou de hele dag wel kunnen slapen. Wat is er toch met me? De pling van de lift klinkt door het appartement en even later staat Perrie in de woonkamer. ‘Hee gurll.’ Ik zwaai moeizaam en sluit mijn ogen. De bank zakt in en ik open mijn ogen weer. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Perrie. ‘Heb je even?’ zeg ik met een scheve glimlach. Ze lacht en knikt. ‘Ik heb alle tijd.’ ‘Mooi zo.’ Perrie schopt haar schoenen uit en trekt vervolgens haar benen op. ‘Vertel op.’ Ik zucht. ‘Ik ben al een paar weken ontzettend misselijk en moe. Soms heb ik ook hoofdpijn.’ Perrie denkt even na. ‘Het zijn symptomen van een zwangerschap, maar dat lijkt me eigenlijk sterk.’ Ik schrik. ‘Wat?!’ ‘Heehee, het lijkt me sterk dat je zwanger bent hoor. Misschien heb je gewoon een griepje,’ zegt ze sussend. ‘Ik denk altijd het ergste,’ zegt ze vervolgens met een scheve glimlach. Opgelucht zak ik weer terug in de kussens. ’Gelukkig. Ik denk niet dat Harry dat aankan.’ Ze lacht. ‘En jij wel? Je bent net achttien!’ Ik haal mijn schouders op. ‘Misschien heb je gelijk.’ ‘We zullen wel zien. We gaan morgen naar de dokter.’ Ik knik instemmend en sta dan op. ‘Ik ga slapen, ik ben echt doodmoe.’ Perrie knikt begrijpend. ‘Ik kom je morgen wel ophalen, oke?’ Ik knik en ze verdwijnt. Ik strompel naar mijn kamer en laat me op mijn bed vallen.

Nerveus zit ik in de wachtkamer van de dokter. Perrie zit naast me en leest op haar gemak een tijdschrift. ‘Miss Wodner?’ vraagt een arts. Ik sta op en Perrie volgt me. Samen lopen we naar een behandelkamer. ‘Gaat u zitten.’ Ik gehoorzaam en ga op een stoel zitten, Perrie pakt de ander.
‘Dus, waar kan ik u mee helpen?’ Ik slik en kijk even snel naar Perrie. Die knikt en ik wend me weer naar de arts. ‘Ik heb al een paar weken last van misselijkheid, duizeligheid en vermoeidheid. Soms heb ik ook nog last van hoofdpijn.’ ‘Hmhm. Ik ga u een paar vragen stellen.’ Ik knik. ‘Voor wat precies?’ De dokter kijkt me ernstig aan. ‘Dit zijn allemaal symptomen van een zwangerschap, maar aangezien uw leeftijd kan het net zo goed een flinke griep zijn.’ Ik knik en de dokter wend zich tot de computer. ‘Goed. Heeft u last van verhoging?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Verstopte neus?’ Weer schud ik mijn hoofd. ‘Spierpijn?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Last van koude rillingen?’ Weer schud ik mijn hoofd en de dokter kijkt bezorgd. ‘Wat is er?’ vraag ik bezorgd. Hij twijfelt even. ‘U vertoont geen van de andere symptomen van de griep, dus denk ik toch dat u misschien zwanger bent. Wanneer heeft u voor het laatst seksuele gemeenschap gehad?’ ‘Ehm, zo’n zeven weken geleden.’ Hij knikt. ‘Ik zou graag een echo willen maken. Als u echt zwanger bent, zouden we de embryo kunnen zien.’ Nerveus knik in en kijk dan naar Perrie. Geschokt staart ze me aan en ik staar terug. ‘Wilt u mij volgen?’ Ik knik en we staan op. We volgen de dokter naar een kamer en hij gebaart dat ik op het bed moet gaan liggen. Ik gehoorzaam. ‘Wie is deze dame eigenlijk. Is zij….’ Ik schud snel mijn hoofd. ‘Nee nee. Ze is een vriendin. Mijn vriendje zit momenteel in Zweden.’ Hij knikt. ‘Wilt u uw shirt opstropen alstublieft.’ Ik gehoorzaam weer en hij smeert wat koude gel op mijn buik. ‘Brr.’ Perrie grinnikt en gaat op een kruk naast mijn bed zitten. De dokter pakt een of ander ding en plaatst het op mijn buik. Hij richt zijn blik op en scherm en hmm’t. Ik kijk Perrie aan en ze haalt haar schouders op. Na een tijdje haalt hij het ding van mijn buik en haalt de overgebleven gel weg met een handdoek. ‘Nou miss Wodner. Het lijkt erop dat u inderdaad zwanger bent. Gefeliciteerd.’ Mijn mond valt open en ik hoor Perrie naast me naar adem happen. ‘U mag naar huis.’ En met die woorden verlaat hij de kamer. ‘O.M.G,’ zeg ik in shock, ‘Ik ben zwanger.’ Perrie staart me wezenloos aan. ‘Wat ga je doen?’ Ik haal mijn schouders op en kauw op mijn lip. ‘Met Harry overleggen, denk ik.’ Perrie knikt. ‘Laten we naar huis gaan.’ Ik stem in en sta op. Samen lopen we naar buiten, met een schokkend geheim op zak.

Reacties:

1 2

sammieejjx zei op 4 dec 2013 - 17:27:
Omg zooo opeens kwam dat xx leuk leuk jammer dat bijna klaar is x

Deeemdiaries zei op 3 dec 2013 - 0:29:
omgg huh niet zien aankomen!!! melding!!! je moet een vervolg schrijven !!!!! dit is zo goed

LoisLove1D zei op 2 dec 2013 - 21:09:
Omg ze is zwanger :0 wat zou Harry er van vinden :0 melding! Xx

perfectnarry zei op 2 dec 2013 - 20:20:
wauw gisteren begonnen met lezen en t is zo spannend :<
dit is echt t beste verhaal oooit !
daarom heb ik um ook in 1 dag gelezen hahaha.
ben zo benieuwd hoe harry t gaat vinden ;o
melding pls (:

Malikaa zei op 2 dec 2013 - 20:09:
Omg......
O.... M..... G.....
She is having a baby.... With Harry... But Harry doesnt know yet....
Omg.....
Lichtelijk in schock hier....

Xxx