FanFic.nl

Lucas Turner en de schat van El Dorado

6

‘Wat is er zonet gebeurt? Waar komt dat joch plots vandaan?’ Tierde de oudere man terwijl ze de trap af liepen.
‘Geen idee.’ Mompelde George terwijl hij de gelagkamer weer binnen liep. Hij zag dat alle commotie er voor gezorgd had dat alle klanten het op een lopen gezet hadden. De meesten hadden nog niet eens betaald.
‘Geen idee? Je vertelde me dat haar broer niet meer dan een melkmuil was die waarschijnlijk zijn eerste aanvaring met piraten niet zou overleven. De kerel die ik daarboven gezien heb ik alles behalve een melkmuil. Een melkmuil die niet zal zwijgen over wat hij hier gezien heeft.’
‘Dan moeten we een manier vinden om hem het zwijgen op te leggen. Kun je niet een van je contacten aanspreken?’
‘Om wat te doen? Hem laten verdwijnen? We weten niet wie hem allemaal al niet gezien heeft. Er zullen vragen gesteld worden. Als we van hem af willen dan moeten we een andere manier vinden. En ik zou maar goed nadenken als ik jou was. Ik durf te wedden dat Meera die melkmuil aan het vertellen is hoe jij deze herberg echt in handen gekregen hebt.’
Alsof George dat niet wist, maar natuurlijk sprak de man niet over alle schade die zijn naam zou oplopen mochten zijn perverse verlangens openbaar gemaakt worden.
Alsof hij zichzelf onschendbaar waande.
‘Wat is hier gebeurt?’
Verbaast keek George op. Hij was zo in beslag genomen door zijn eigen gedachten dat hij niet eens had opgemerkt dat Sam Giller in de kamer stond.
Wat deed hij hier nu weer? George had de man niet meer gezien sinds hij de herberg had overgenomen.
‘Is Lucas hier? Ik vrees dat ik hem op een verkeerde manier heb verteld over de dood van zijn moeder. Hij leek me nogal van slag.’
Dat was nog zacht uitgedrukt, maar dit hield George voor zichzelf.
‘Hij is boven zijn zus gaan begroeten. Hij was inderdaad erg van slag, maar wat wil je? Niemand houd van zulk nieuws.’
‘Kun je wel zeggen.’ Antwoorde Sam terwijl hij zich door George gewillig naar de toog liet leiden.
‘Laat hen maar genieten van hun familiereünie. Ik denk dat we beide een stevige slok kunnen gebruiken.’
De andere man keek verbaast toe, met een blik probeerde George hem te wijzen op het zwaard dat Lucas had laten vallen.
Het duurde even maar toen begreep hij het.
‘Die arme jongen. Na meer dan een jaar thuiskomen en dan zulk nieuws krijgen. We moeten hem de komende dagen zeker steunen.’
‘Geen zorgen, mijn beste Sam. Ik ben er zeker van dat alles goed komt.’ Grijnsde George terwijl zijn blik het lemmet volgde dat ongenadig door de lucht kliefde.







‘Ma is helemaal niet met die engerd getrouwd. Hoe kom je daar nu bij?
Lucas twijfelde of hij haar goed begrepen had maar Meera bleef volhouden. George en zijn moeder waren nooit getrouwd.
‘Hoe is hij hier dan ooit beland?’
‘Hij stond hier op een dag gewoon voor de deur. Smekend om werk. En je kent ma, ze kon het niet aanzien om hem zo te zien. Dus liet ze hem blijven en gaf hem eten, dit in ruil voor klussen die ze niet meer in haar eentje aankon. De eerste weken leek alles goed te gaan.’
Haar woorden bleven even in haar keel steken. De herinneringen leken zo moeilijk te dragen dat Lucas haar even moest aansporen.
‘Maar daarna begon hij raar te doen. Hij kon moeder gewoon niet meer met rust laten. Terwijl de herberg vol was legde hij zijn handen plots op haar achterwerk of haar borsten. Hij heeft haar zelf een keer op de mond gekust, ze werd er gewoon gek van. Na een tijdje besloot ze om hem uit huis te laten zetten. Maar dan op een avond kregen ze plots ruzie, ik denk dat ma hem verteld had dat hij weg moest. En toen…Toen hoorde ik een luide klap. Ik liep naar de kelder en daar lag ze, en George stond daar gewoon. Ik wou naar de buren lopen om hulp te halen maar hij greep me beet en sloot me op in mijn kamer.’
Lucas wist niet hoe hij zich moest voelen. George had blijkbaar niet alleen iedereen voor de gek gehouden, het leek wel duidelijk dat dat stuk ongeluk verantwoordelijk was voor de dood van zijn moeder.
‘En niemand heeft dit ontdekt? Hebben ze jou niet gevraagd wat er gebeurt is?’
Het meisje schudde somber haar hoofd.
‘Ik heb niemand gezien. Ik ben niet eens naar haar begrafenis mogen gaan. En sindsdien werd het alleen maar erger. Sindsdien moet ik op de zolder slapen, op een strozak. Al mijn kleren geeft hij afgenomen. Al mijn spullen. Maddie.’
Maddie, de pop die ze van haar vader gekregen had, enkele maanden voor hij stierf. Dit leek ze het moeilijkste van allemaal te vinden.
‘Ik mocht alleen nog maar buiten om die kerel…Ik moest dingen met hem doen…Vraag me alsjeblieft niet naar details.’
Hij had het wel kunnen raden dat er zoiets gebeurt was maar om het letterlijk uit haar mond te horen.
‘We gaan naar de autoriteiten. Ik zorg er voor dat die kerel zal bloeden.’
‘Je mag zeker proberen, maar het zal niets uitmaken. Je weet toch wie die man was? Daniel Porter, de gouverneur van Port Royal.’

Reacties: