FanFic.nl

Danger

Waar gaan we heen?

Justin lachte geamuseerd. ‘’Ik ben onder de indruk. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat je het in je had.’’ Justin stond op van zijn auto, en we stonden nu ‘face to face’ tegen over elkaar. Justin had nog steeds dezelfde grijns op zijn gezicht.

Ik kuchte. ‘’Nou, dan weet je het nu.’’ Ik gaf hem een gemaakte glimlach.

Ik keek naar beneden, om te zien wat hij aan had. En ik ga niet liegen, hij zag er goed uit. Hij droeg een witte V-hals, met een leren jack eroverheen. Zwarte skinny jeans, en zwarte supra’s.

‘’Scan je mijn kleren?’’ Ik keek op en zag hem naar me kijken met een plagerig gezicht.

Ik rolde met mijn ogen. ‘’nee.’’ Ik keek weg, schamend omdat hij me betrapt had.

Hij likte zijn lippen, en scande met zijn ogen mijn lichaam. ‘’Je ziet er zelf ook niet slecht uit.’’

Ik keek naar mezelf. Ik zag dat een skinny jeans, een topje met een trui erover, en een paar ballerina’s droeg.

Ik wist niet of hij nou serieus was, of een grapje maakte, maar ik nam het als een compliment. Ik dankte hem zacht.

Hij lachte amper. ‘’Nou spring in de auto.’’ Hij knikte met zijn hoofd naar zijn auto, die op die van Batman leek. Ik realiseerde me nu pas dat hij een andere auto had, terwijl ik hem minder dan een uur geleden nog had gezien.

Ik wou hem vragen waar hij het weg had, maar iets in mij waarschuwde me om het niet te doen.

Ik had niet eens gemerkt dat Justin al in de auto zat totdat hij toeterde en mij uit mijn trance bracht. Justin stak zijn hoofd uit het raam en hing zijn elleboog op het randje van het raam. ‘’Kom je nog naar binnen of niet?’’

Ik keek van hem, naar de auto, naar mijn huis. Het was geen moeilijke beslissing. Ik keek hem aan, en liep naar de bijrijderskant van de auto. Toen ik bukte om de hendel te pakken, kwam ik erachter dat er helemaal geen hendel op de deur zat.

‘’Waarom duurt het zo lang?’’ riep Justin vanuit zijn raam.

‘’Hou je mond! Schreeuw niet zo. Straks horen mijn ouders je nog. En trouwens ik weet niet hoe deze deur open moet.’’ Fluisterde ik schreeuwend.

Hij giechelde. ‘’Klik op het knopje aan de zijkant.’’

Ik keek naar beneden op zoek naar een knop. Toen ik hem had gevonden, rolde ik met mijn ogen voordat ik de deur open deed, en in stapte.

‘’Dat werd tijd.’’ Sneerde hij plagerig.

‘’Het is niet mijn schuld dat jouw auto zo moeilijk is!’’ siste ik ter verdediging.

Hij lachte en reed de weg op.

Er waren al een paar minuten gepasseerd, en ik drumde met mijn vingers op mijn eigen beat. Ik keek naar buiten, en vroeg me af waar we waren. Ik realiseerde me toen pas dat ik helemaal niet wist waar we eigenlijk heen gingen.

‘’Waar gaan we heen?’’ Ik draaide mijn hoofd naar hem toe.

Justin glimlachte, en schudde zijn hoofd.

Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘’Wat is er zo grappig?’’

Hij negeerde me. Hij ging alleen maar harder lachen. Toen hij eindelijk was gestopt met lachen, keek mij me aan. ‘’Heb je überhaupt wel wat geleerd van de vorige keer dat je het vroeg?’’ Hij keek terug op de weg.

Ik herinnerde onze vorige rit toen ik hem ook vaak genoeg heb gevraagd waar we heen gingen, maar hij me doodleuk negeerde.

Ik kuchte. ‘’nope, want ik ben nog steeds net zo nieuwsgierig.’’ Lachte ik trots, wat hem alleen nog maar meer aan het lachen maakte.

Hij leunde terug op zijn, met leer beklede, stoel, en zette zijn linker knie onder het stuur, en zette zijn andere voet op het gas. Hij gebruikte 3 vingers van zijn linkerhand om het stuur in bedwang te houden, en graaide met zijn andere hand in de zak van zijn leren jasje. Hij viste er een pakje sigaretten en een aansteker uit. Hij haalde 1 sigaret uit het pakje, legde het tussen zijn lippen en stak het aan. Hij nam een paar trekje om zeker te weten dat het aan was, en gooide het pakje terug in zijn jaszak. Hij lag zijn linkerarm op het stuur, en haalde zijn knie er onder vandaan. Hij nam een trekje, hield de rook een tijdje in zijn mond, en blies het toen in een perfect kringetje rook uit, waardoor de hele auto onder de rook zat.

Ik schudde mijn hoofd. Hij wordt onze dood nog eens met hoe hij rijdt, en hoeveel aandacht hij besteedt aan een fucking sigaret.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het niet aantrekkelijk vindt. Ik haat het om toe te geven, maar alles aan hem is aantrekkelijk. Pas toen realiseerde ik me dat ik in een auto zat met een moordenaar.

Op dat moment kwamen er beelden in mijn hoofd, van de eerste keer dat ik samen met hem in een auto zat.

‘’Hoe moet ik dat weten? Ik zit in een auto met een moordenaar.’’ Ik rolde met mijn ogen, en vouwde mijn armen voor mijn borst.

‘’Ga je dat nou de hele tijd in mijn gezicht gooien als ik ergens over begin?’’ Hij gromde zacht, met een diepe stem, en donkere ogen.

Ik voelde een scheut van schuldigheid door mijn maag schieten. Ik heb te vroeg over hem geoordeeld. Ik weet het, hij heeft iemand vermoord, en hij is waarschijnlijk 1 van de meest bipolaire jongens die ik in mijn hele leven heb ontmoet, maar toch ik heb nooit het recht gehad om hem te beschuldigen, want ik wist helemaal niet waarom hij had gedaan wat hij had gedaan.

Ik denk dat je kunt zeggen dat ik onder de indruk was dat hij deed wat hij beloofd had, toen hij zei dat hij me naar huis zou laten gaan.

Ik draaide mijn hoofd naar hem om. En keek naar zijn gezicht.

‘’Waar kijk je naar?’’ zijn schouders schudden van het lachen.

Ik schudde mijn hoofd. ‘’Niks.’’ Ik keek beschaamd weg.

‘’Weet je, je kunt ook gewoon een foto maken, babe. Dat blijft langer bewaard.

Ik rolde met mijn ogen.

Hij grijnsde, richtte zijn aandacht weer op de weg voor zich, en nam nog een trekje van zijn sigaret.

Als je mij zou vragen waarom ik ‘ja’ heb gezegd om ergens met hem mee naar toe te gaan, of erger nog, bij hem in de auto ben gestapt, zou ik geen antwoord hebben. Want om eerlijk te zijn, ik heb geen idee.

‘’We gaan ergens wat eten.’’ Sprak Justin opeens, om antwoord te geven op de vraag die ik eerder al had gesteld. Ik zag de drang om te lachen op zijn gezicht verschijnen. ‘’Is dat oké?’’ Hij keek me aan.

Mijn maag draaide om. ‘’Tuurlijk.’’ Kuchte ik alsof het me niks kon schelen. Maar de waarheid: Het kon me wel wat schelen.

Een andere gedachte spookte door mijn hoofd, en zoals gewoonlijk sprak ik eerst voor ik nadacht. En voor ik de kans kreeg mezelf te stoppen, vlogen de woorden al uit mijn mond. ‘’Is het een soort van date?’’ Ik kon mezelf wel slaan, toen ik realiseerde wat ik net gezegd had.



Hij grijnsde. ‘’Alleen als jij het wil, babe.’’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.